Μόνο οι σκληροί γράφουν ιστορία…

Μία φορά και έναν καιρό ήταν μία μικρή χώρα που χάρη σε κάποιους σπουδαίους παίκτες που έκαναν μοναδικά κατορθώματα αγάπησε παράφορα το μπάσκετ. Η αγάπη της για το σπορ υπήρξε τόσο μεγάλη ώστε έφτασε να αποκαλεί την εθνική της ομάδα «Επίσημη Αγαπημένη» κι αυτή, σχεδόν σε κάθε ευκαιρία, φρόντιζε αυτό το χαρακτηρισμό να τον δικαιολογεί. Κέρδισε πρωτιές, είχε στις τάξεις της πάντα παίκτες που τα έδιναν όλα, ήταν σταθερή και πάντα παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις και κατόρθωνε σχεδόν πάντα σε όλες να διακριθεί. Μόνο που όλα αυτά τελείωσαν ξαφνικά δέκα ολόκληρα χρόνια πριν.

Την τελευταία δεκαετία η χώρα που αγαπούσε το μπάσκετ πρόδωσε την ίδια την αγάπη της. Κατέστρεψε το πρωτάθλημά της, σταμάτησε να παράγει αληθινά μεγάλους παίκτες, και οι παράγοντες που διοικούν το σπορ αποφάσισαν να αγαπούν τους διαιτητές πιο πολύ από τις ομάδες και να το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Τότε ο Θεός του μπάσκετ αποφάσισε στη μικρή χώρα να δώσει μια τελευταία ευκαιρία. Της είπε ότι στο παγκόσμιο της Κίνας που ξεκινά θα έχει τη δυνατότητα να διακριθεί, αν κάνει σωστά τα βασικά και τα στοιχειώδη και την προίκισε μάλιστα με ένα σπάνιο αθλητή, που θεωρείται ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο.

Της ξεκαθάρισε, ωστόσο, πως αν δεν τα καταφέρει κι αυτή τη φορά θα είναι αμείλικτος: τα χρόνια της παρακμής που θα ακολουθήσουν θα είναι αρκετά και πολύ σκληρά. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η ιστορία της συμμετοχής της Εθνικής μας ομάδας στο μουντομπάσκετ της Κίνας. Ο σκοπός δεν είναι απλά να υπάρξει μία διάκριση, που λείπει από την ομάδα μία ολόκληρη δεκαετία, αλλά να ξαναφουντώσει η ίδια η αγάπη του κόσμου για το μπάσκετ.

Μέσα και  Σλούκας

Η εθνική μας, που από ξεκίνησε τις επίσημες υποχρεώσεις της στο παγκόσμιο, είναι μία από τις λίγες ομάδες που υπολογίζονται για μετάλλια, που έφτασε στην Κίνα πλήρης: από τη στιγμή που ξεπέρασε το πρόβλημά του και ο Κώστας Σλούκας και ενσωματώθηκε στην αποστολή οι μόνος που λείπει είναι ο Κουφός που πάντως στην Εθνική Ανδρών δεν έχει κάνει κάτι το σπουδαίο. Μία τέτοια τύχη δεν την έχουν ηγέτες του σπορ Αμερικανοί που είδαν τριάντα παίκτες τους να αρνούνται τη συμμετοχή στην Team USA: δεν είναι παράξενο καθώς το παγκόσμιο τους ενδιαφέρει μόνο αν το χάσουν και αντιμετωπίσουν την ήττα τους ως ένα είδος εθνικής ντροπής.

Δεν θα είναι πλήρεις όμως ούτε οι Σέρβοι, ούτε οι Ισπανοί, ούτε οι Ιταλοί, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Αυστραλοί. Σε άλλους θα  λείψουν παίκτες που τραυματίστηκαν, σε άλλους κάποιοι που αγωνίζονται στο ΝΒΑ: οι μόνοι που δήλωσαν πιστοί στο ραντεβού είναι οι δικοί μας.

Αρκεί η πληρότητα της ομάδας του Θανάση Σκουρτόπουλου για να κερδίσει ένα μετάλλιο; Είναι δύσκολο να το πεις από τη στιγμή που από την τελευταία κατάκτηση μεταλλίου έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια. Η εθνική μας για να ξαναβρεθεί στο βάθρο πρέπει να κάνει ένα είδος υπέρβασης, όπως το μακρινό 1987, όταν και έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις που κατάφερε να διακριθεί, είτε σε πανευρωπαϊκά είτε σε παγκόσμια πρωταθλήματα, η Εθνική μας είχε πετύχει το στόχο της χάρη στην σταθερότητα της στο υψηλό επίπεδο – χάρη στην κεκτημένη της ταχύτητα.

Εκείνα τα υπέροχα χρόνια που ήταν πραγματικά Επίσημη Αγαπημένη η μία επιτυχία έφερνε την άλλη. Υπήρχε μία σπάνια σκυταλοδρομία ανάμεσα σε μεγάλους αθλητές: ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου, ο Φιλίππου, παρέδωσαν τη σκυτάλη στον Σιγάλα, στον Οικονόμου, στον Αλβέρτη και αυτοί με τη σειρά τους είχαν τη χαρά να τους διαδεχτούν ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης, ο υπέροχος αρχηγός Νίκος Ζήσης. Και μετά ο μαγικός αυτός ιστός των επιτυχιών έσπασε.

Ο Γιάννης και οι άλλοι

Αυτή τη φορά υπάρχει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που κουβαλάει τον τίτλο του καλύτερου παίκτη του NBA. Ο Γιάννης έχει δείξει ήδη στα φιλικά που έδωσε η συγκεκριμένη ομάδα οτι είναι θηρίο ανήμερο: για χάρη του ο κόσμος γέμισε το κλειστό του ΟΑΚΑ στο τουρνουά Ακρόπολις τρεις μέρες – κι ενώ η Αθήνα ήταν άδεια. Η προσαρμογή του στην ομάδα είναι υποδειγματική καθώς χάρη στην τεράστια κλάση του έχει καταφέρει και τα δύο που η ομάδα χρειάζεται, λειτουργεί δηλαδή και ως σουπερ στάρ έτοιμος να αναλάβει το βάρος της ευθύνης, αλλά και ως εξαιρετικός συμπαίκτης μπαρουτοκαπνισμένων παικτών που δείχνει να σέβεται.

Ο Γιάννης είναι η σπανία τύχη αυτής της ομάδας: χωρίς την παρουσία του συζητήσεις για μετάλλια και διακρίσεις δεν θα μπορούσαν να γίνουν. Ομως δεν μπορούμε να περιμένουμε από αυτόν να κάνει τα πάντα – πολύ δε περισσότερο να μεταμορφωθεί για δεκαπέντε μέρες σε ένα είδος Superman του παγκόσμιου μπάσκετ, που παίζει χωρίς αντίπαλο.

Ο Γιάννης παίρνει μέρος για πρώτη φορά σε μία τόσο μεγάλη και ιδιαίτερη διοργάνωση κι έχει και αυτός να μάθει πολλά. Για να έχει η εθνική μας την ελπίδα να φτάσει σε μία επιτυχία θα πρέπει να κάνουν ένα υποδειγματικό τουρνουά όσοι ακόμα θυμούνται τις μέρες που η ομάδα αυτή κέρδιζε χειροκροτήματα.

Ο Γιάννης Μπουρούσης που ξεπέρασε σε συμμετοχές τον Νίκο Γκάλη, ο Νικ Καλάθης μέλος της ομάδας που κέρδισε το τελευταίο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό του 2009, ο Γιώργος Πρίντεζης με τις τεράστιες εμπειρίες και ο Κώστας Σλούκας που έχει υπάρξει πρωταγωνιστής στις μικρές  εθνικές ομάδες,  πρέπει να κάνουν ένα τουρνουά καριέρας όπως έκαναν κάποτε στη Σαϊτάμα, στο Μουντομπάσκετ του 2006 παίκτες όπως ο Κακιούζης, ο Σχορτσιανίτης, ο Τσαρτσαρής, ο Φώτσης, ο ηρωικός Ντικούδης. Ο Γιάννης έχει τα προσόντα, αλλά η εθνική μας θα τα καταφέρει μόνο αν οι παλιότεροι του δείξουν το δρόμο.

Απαγορεύεται να αποτύχει

Η ομάδα έχει μπροστά της δεκαπέντε συνταρακτικές μέρες στην Κίνα. Οι αντίπαλοι με τους οποίους αρχικά θα αναμετρηθεί στον όμιλο θεωρούνται και δικαίως του χεριού της. Μολονότι κάποια έχουν μεγάλο όνομα (Βραζιλία) και κάποιοι ταλαντούχους παίκτες (Μαυροβούνιο) η πρωτιά στον όμιλο είναι στο χέρι της ομάδας μας.

Η επιτυχία της ωστόσο θα κριθεί στα νοκ άουτ παιχνίδια εκεί όπου η ομάδα πρέπει να αποδείξει ότι έχει ξαναβρεί το χαμένο της χαρακτήρα. Δεν έχουμε μπροστά μας ένα απλό τουρνουά, στο οποίο θα παρακολουθήσουμε την προσπάθεια των παιδιών να φτάσουν στο βάθρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το διακύβευμα έχει να κάνει με την ίδια την ιστορία, που έχει σταματήσει να περιλαμβάνει σελίδες δόξας. Αυτή τη φορά η ομάδα απαγορεύεται να αποτύχει. Είναι σκληρή η αποστολή, αλλά οι σκληροί και μόνο γράφουν ιστορία