Πρώην; Οχι, έκπτωτος

Η Γη με το γάμα μικρό. Μια γειτονιά του πλανήτη που από τη διατύπωση μοιάζει να είναι άλλος πλανήτης. Αυτό που δεν άκουσε παρότι είχε ειπωθεί. Αντιπολίτευση με μια σύντομη φράση όπου όλα όμως, από τη σύνταξη έως το νόημα, είναι λάθος. Αντιπολίτευση χωρίς αντιπολιτευτικά γράδα.

Η δουλειά θα ήταν θεωρητικά εύκολη. Εάν δεν ξέρει να αντιπολιτεύεται ένα κόμμα που υπήρξε κόμμα διαμαρτυρίας, ποιος θα ξέρει; Εάν δεν ταράξει στην αντιπολίτευση την κυβέρνηση ένα κόμμα που έχει λιώσει τα πεζοδρόμια, ποιος θα την ταράξει; Κι όμως. Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να κάνει τη δουλειά όχι απλώς με τη ραθυμία της υποχρέωσης. Αλλά και βασανιστικά, βιαστικά και θυμωμένα, όσο θυμωμένος θα ήταν κάποιος που αισθάνεται ότι έχει στερηθεί άδικα αυτό που του ανήκε δικαιωματικά.

Είναι ένα συναίσθημα που αποτυπώθηκε στην ανάρτησή του για τον έναν χρόνο από το τέλος του Μνημονίου όταν προειδοποιούσε τους υποτιθέμενους μνηστήρες πως η «ιστορία δεν έχει τελειώσει» – «Ευτυχώς ή δυστυχώς διαρκεί πολύ» έγραφε σαν η Ιστορία να του χρωστούσε τη ρεβάνς. Και είναι και μια βιασύνη που αποτυπώθηκε στη φράση «Οι φωτιές στον Αμαζόνιο απειλούν, όχι κάποια μακρινή γειτονιά του πλανήτη, αλλά το κοινό μας σπίτι. Τη γη» όπως έγραψε για να επικρίνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη επειδή στη συνάντησή του με τον Εμανουέλ Μακρόν δεν είπε «έστω μια λέξη».

Σύμφωνα με το απόσπασμα από την πρωθυπουργική δήλωση που παρέθεσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο Μητσοτάκης είπε περισσότερες από μία λέξεις για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή. «Μια Ευρώπη αναπτύσσει, επίσης, κοινές δράσεις στους τομείς της άμυνας, αλλά και που θέτει τα ζητήματα του περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής σε πρώτη αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα» είπε. «Να τολμήσουμε μαζί να βάλουμε ακόμα πιο φιλόδοξους στόχους για να μετατρέψουμε την Ευρώπη σε μια πραγματικά πράσινη ήπειρο πρωτοπόρα στην καινοτομία στα ζητήματα της ενεργειακής μετάβασης» είπε ακόμη.

Ενδεχομένως ο νυν Πρωθυπουργός να έγινε περισσότερο «πράσινος» για την περίσταση. Αλλά ακόμη και εάν γινόταν λιγότερο, το πρόβλημα παραμένει. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μιλά ως πρώην πρωθυπουργός, μιλά περίπου ως έκπτωπος – ως έκπτωπος εν αναμονή της επιστροφής του στην εξουσία εν είδει ιστορικού χρέους. Ας μη νομίζουν οι μνηστήρες πως η Ιστορία τελείωσε.

Το πρόβλημα με την άχαρη αντιπολίτευση είναι πως προσφέρεται για εύκολη αντιπολίτευση. Στον πολιτικό του αντίπαλο που ανησυχεί για την οικολογική καταστροφή σε εκείνη τη γειτονιά του πλανήτη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν έχει παρά να υπενθυμίσει πως σε αυτήν εδώ τη γειτονιά η προηγούμενη κυβέρνηση κουβαλάει στην πλάτη της μερικές οικολογικές καταστροφές. Μπορεί εύκολα να αντιτάξει τις δικαιολογίες που επιστρατεύτηκαν για τη ρύπανση του Σαρωνικού, τα καμένα που δεν μαζεύτηκαν έναν ολόκληρο χρόνο στο Μάτι, τη Μάνδρα. Για κάθε εκτάριο οικολογικής καταστροφής εκεί, εύκολα αντιστοιχίζεται ένα στρέμμα καταστροφής εδώ.

Η δουλειά στην πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι λιγότερο δυσάρεστη – ενδεχομένως και πιο ουσιαστική. Μπορεί, σε κάθε περίπτωση, να αρέσει. Το είχε υπενθυμίσει ένας πολιτικός τον τρόπο του οποίου αντέγραψε, μάλλον άγαρμπα, ο Τσίπρας. Ηταν ο Ανδρέας Παπανδρέου που είχε ερωτηθεί από τους δημοσιογράφους, όταν ο πατέρας Μητσοτάκης κατέκτησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πώς θα αισθανόταν πλέον στην αντιπολίτευση. «Εμείς», είχε πει, «ξέρουμε από αντιπολίτευση». Ακριβώς έτσι μπορεί να το πει και ο Αλέξης Τσίπρας.