Δύο επικίνδυνες υπερβολές

Βγαίνουμε από τον φαύλο κύκλο της βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης που χτύπησε τη χώρα για μια ολόκληρη δεκαετία, πληρώνοντας πανάκριβα τα λάθη του παρελθόντος; ‘Η ζούμε μια αναλαμπή θετικών προσδοκιών και ελπίδας πριν ξαναπέσουμε σε περιδίνηση;

Πού, πώς και πότε θα κριθεί το στοίχημα;

Εγκυροι αναλυτές και αξιόπιστοι οικονομικοί παράγοντες της χώρας είναι αισιόδοξοι αξιολογώντας τα πρώτα βήματα, τις κατευθύνσεις και τον τρόπο λειτουργίας της νέας κυβέρνησης. Επισημαίνουν όμως δύο μεγάλους κινδύνους που ελλοχεύουν.

Ο πρώτος αφορά στην καλλιέργεια υπερβολικών προσδοκιών για την πορεία της οικονομίας το επόμενο κρίσιμο διάστημα.

Εκτοξεύτηκαν στα ύψη, συνοδεύοντας ένα ισχυρό κλίμα ευφορίας που προήλθε από την πολιτική αλλαγή. Εξηγούνται από την πρωτόγνωρη δεκαετή περιπέτεια του ελληνικού λαού. Δεν δικαιολογούνται, όμως, από τα πολλά, χρόνια και δύσκολα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν μέχρι να υπάρξει η πολυπόθητη πραγματική επανεκκίνηση της οικονομίας. Θα απαιτηθεί αρκετό διάστημα ακόμη μέχρι να αποδώσουν οι επενδύσεις.

Και η μείωση των αποδόσεων των ομολόγων του ελληνικου Δημοσίου μπορεί να αποδειχθεί πρόσκαιρη σε μια απότομη αλλαγή των ανέμων στην παγκόσμια οικονομία. Επιπλέον, δεν αποτελεί και πειστήριο ανάπτυξης. Χρειάζεται σχέδιο με συγκεκριμένα βήματα και εφικτούς στόχους, το οποίο, από ό,τι φαίνεται, δεν λείπει από τη νέα κυβέρνηση. Και κυρίως νέο ύφος στην άσκηση εξουσίας. Οι υπερβολές γρήγορα διαψεύδονται, προκαλούν απογοήτευση και αποδεικνύονται μπούμερανγκ.

Ο δεύτερος μεγάλος κίνδυνος, που τροφοδοτείται και από τον πρώτο, είναι ο λαϊκισμός. Δεν εξαλείφθηκε ως δια μαγείας με τις εκλογές.

Εξακολουθεί να υπάρχει και αυτό το αποδεικνύει καθημερινά η αξιωματική αντιπολίτευση. Από την εικονική πραγματικότητα για την πορεία της χώρας και την πόλωση που καλλιεργουσε όσο ήταν κυβέρνηση, η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει χωρίς μεγάλο κόπο στη δημιουργία εικονικών εχθρών και σε μια απίστευτη διαστρέβλωση των όσων κάνει ή εξαγγέλλει η κυβέρνηση. Απουσιάζει η αίσθηση ευθύνης για τα προβλήματα του τόπου και το χειρότερο κάποια πειστήρια από την πλευρά της ότι αντιλαμβάνεται ποια είναι αυτά και πώς πρέπει να λυθούν.

Η μάχη με αυτές τις δύο απειλητικές υπερβολές θα κρίνει, εντέλει, το παιχνίδι. Οσο η κυβέρνηση επιτυγχάνει τους στόχους της, θα αποδεικνύει ότι ήλθε για να συνθέσει και να συνενώσει και όχι για να αδικήσει. Και όσο θα γίνεται αυτό, τόσο θα αδυνατίζει ο αίολος λαϊκισμός.

Στους επόμενους μήνες θα κριθούν πολλά από το κατά πόσο θα μπορέσει να επιτύχει σαφή αποτελέσματα σε ορισμένα κρίσιμα μέτωπα της οικονομικής καθημερινότητας: Θα καταφέρει να αποκαταστήσει τη ροή πληρωμών των υποχρεώσεων του κράτους προς τους πολίτες; Θα αποκαταστήσει μια κανονικότητα στην απονομή των εκκρεμών αιτήσεων συνταξιοδότησης; Θα δώσει μια προοπτική στους σκληρά εργαζόμενους Ελληνες ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουν να μοιράζονται το εισόδημά τους με την Εφορία, ενώ κάποιοι άλλοι φοροδιαφεύγουν ανενόχλητοι; Θα μπορέσει να βάλει σε μία τάξη την απίστευτη εκμετάλλευση στην αγορά εργασίας, ειδικά όσων αναγκάζονται να δουλεύουν με ωράρια λάστιχο και αποδοχές πείνας.

Οι απαντήσεις που θα δοθούν θα κρίνουν πολλά!