Ο Αλέξης της αιώνιας εφηβείας

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε την τύχη ή την ατυχία, να απολαμβάνει την δημοσιότητα από πολύ νεαρή ηλικία. Μαθητής ακόμη και ενώ είχε διακριθεί ως ηγετική μορφή του «κινήματος» των καταλήψεων είχε δώσει μία συνέντευξη στην Αννα Παναγιωταρέα. Ως μέλος της ΚΝΕ, είχε δώσει τότε σε κάποιους την εντύπωση ότι πρόκειται για κάτι «φρέσκο» και δυναμικό.

Παρά ταύτα, ήταν σε πολλούς περισσότερους σαφές πως επρόκειτο για κάτι άλλο. Όποιος είχε παρακολουθήσει τότε εκείνη την συνέντευξη, εύκολα διαπίστωνε ότι το αστέρι των καταλήψεων δεν διακρινόταν παρά για το θράσος του και την έλλειψη κάθε δισταγμού να υποστηρίξει οτιδήποτε, όσο εξωφρενικό και αν ήταν. Όπως την θεσμοθέτηση του δικαιώματος στην κοπάνα (κοπάνα εκ του ασφαλούς δηλαδή…) ή την υπεκφυγή απαντήσεων ή την γενική θολούρα, που κατά την αντίληψή του προσφέρει και την δυνατότητα κάποια στιγμή και εκ των υστέρων να υποστηρίξει ότι κάποιος δεν κατάλαβε καλά, ή ότι δεν εννοούσε αυτό ακριβώς που θα μπορούσε κάποιος να συμπεράνει από τις αοριστολογίες του.

«Όχι ακριβώς…» ήταν μία φράση που επαναλάμβανε τότε όταν ερχόταν αντιμέτωπος με την διατύπωση κάποιου συμπεράσματος.

Ο κ. Τσίπρας ήταν τότε 15 ετών. Εχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια…

Παρακολουθώντας κάποιος την συνέντευξή του το βράδυ της Τρίτης στον ΣΚΑΪ, εύκολα διαπίστωνε ότι κατά βάθος δεν έχει προοδεύσει και πολύ από τότε.

Από την θέση του Πρωθυπουργού εξακολουθεί να αναζητεί δικαιολογίες για τον εαυτό του, αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν, προφασίζεται άγνοια, κατηγορεί άλλους ότι δεν κατάλαβαν, επιμένει ότι ο ίδιος τα έχει κάνει όλα σωστά.

Η διαφορά είναι ότι 30 χρόνια αργότερα, ο κ. Τσίπρας δεν είναι πια το αστέρι που ανατέλλει. Αποδεικνύεται μάλλον ένας διάττων αστέρας της πολιτικής. Και τώρα βρίσκεται σε καθοδική τροχιά.

Το νεαρό της ηλικίας του θεωρήθηκε όλα αυτά τα χρόνια άλλοτε ελαφρυντικό και άλλοτε ένα εξ ορισμού προτέρημα έναντι των άλλων.

Αποδεικνύεται ότι το προτέρημα αυτό δεν συνδυάστηκε από την ανάλογη ωρίμανση, καλλιέργεια και, εν τέλει, αυτογνωσία.

Ο Αλέξης Τσίπρας του 2019 διαφέρει σε ελάχιστα ως προς την συγκρότηση και την νοοτροπία, από τον Αλέξη Τσίπρα του 1990.

Δυστυχώς στο διάστημα που μεσολάβησε και από το αξίωμα που έφτασε να καταλάβει, διαχειρίστηκε τις τύχες μίας χώρας και τις ζωές των πολιτών της. Και κρίνοντας από την τηλεοπτική του παρουσία της προηγούμενης Τρίτης, έγινε σαφές ότι το βάρος της ευθύνης δεν τον έκανε ούτε σοφότερο ούτε ταπεινότερο. Μέχρις ενός σημείου, αυτά είναι δικά του προβλήματα, τα οποία είτε θα μπορέσει κάποια στιγμή να λύσει, είτε όχι.

Τα προβλήματα αυτά όμως, δεν μπορούν να γίνονται πληγές μίας ολόκληρης χώρας.