Και κλάμααα η κυρία!

Η Όλγα (Κατερίνα Γερονικολού) στο «Τατουάζ», τη σαπουνόπερα του Alpha, είχε τα πάντα: Μια δουλειά που της επέτρεπε να ζει με άνεση, χωρίς να δουλεύει  -δεδομένου ότι στο μαγαζί που διατηρούσε στην Καλαμπάκα δεν πολυπατούσε και αυτό δεν φαινόταν να της δημιουργεί οικονομικό πρόβλημα.

Είχε και έναν σύντροφο (Γιώργος Αγγελόπουλος – Ντάνος) που και γοητευτικός ήταν, και καλός ήταν, και τη λάτρευε, εκείνη και το παιδί της. Την ίδια στιγμή οι φίλοι της την αγαπούσαν και της συμπαρίσταντο σε κάθε ανάγκη, ακόμα ο πρώην της και πατέρας του παιδιού της, είχε μαζί της, και αυτός και η σύζυγός του, τις ιδανικές σχέσεις.

Ποιος δεν θα σκότωνε για να αποκτήσει μια τέτοια υπέροχη ζωή; Ποιος δεν θα ήθελε, έχοντας λύσει τα προβλήματά του, να χαζολογάει όλη μέρα με θέα τα Μετέωρα; Η Ολγα!

Η οποία διαρκώς έβρισκε ευκαιρίες για να μουτρώσει, να γκρινιάξει, και κυρίως για ρίξει ένα ξεγυρισμένο κλάμα. Αγαπημένη μου σκηνή εκείνη, όπου καθισμένη στον καναπέ της (από τον οποίο σπανίως σηκωνόταν) έκλαιγε σπαραξικάρδια λέγοντας στον καλό της: «Φοβάμαι που παντρευόμαστε! Φοβάμαι το γάμο!».

Τί της απάντησε εκείνος; «Δεν είμαστε καλά!». Όχι, δεν είμαστε. Ή μάλλον, εκείνες που δεν είναι καλά είναι οι γυναίκες στα ελληνικά (τα δραματικά κυρίως) σίριαλ, οι οποίες στο μεγαλύτερο μέρος του ρόλου τους κλαίνε.

Έναν ολόκληρο χειμώνα περάσαμε κι εφέτος βλέποντάς τες να κλαίνε στο «Τατουάζ», να κλαίνε στο «Γυναίκα χωρίς όνομα», να κλαίνε στο «Έλα στη θέση μου»… Επειδή το κακομαθημένο τους τούς είπε «η μαμά της φίλης μου Ευρυδίκης – Μελισσάνθης είναι πιο καλή και πιο όμορφη από εσένα», επειδή έκαψαν τα γεμιστά, επειδή ο άντρας τους είπε καλημέρα στην κουκλάρα γειτόνισσα γεγονός που τους δημιουργούσε την υποψία πως τα είχε φτιάξει μαζί της, επειδή η γειτόνισσα ήταν πράγματι κουκλάρα, επειδή το ένα, επειδή το άλλο.

Είτε τους έσπαγε το νύχι με το στρασάκι είτε τους απήγαγαν το παιδί, είτε βούλωνε ο νεροχύτης είτε ο καλός τους έπεφτε θύμα αυτοκινητικού ατυχήματος με αποτέλεσμα να πάθει παροδική τύφλωση, κώφωση και αμνησία (εννοείται πως σε τρία επεισόδια ήταν πάλι περδίκι), έκλαιγαν με σπαραγμό.

Η μοναδική τους αντίδραση σε κάθε πρόβλημα, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο ήταν το κλάμα.

Πόσο άχρηστη, πόσο κότα, πόσο εξαρτημένη από τον άντρα παρουσιάζουν πάντα τη σύγχρονη γυναίκα οι εν Ελλάδι σεναριογράφοι, νέοι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους, από τους οποίους θα περίμενες μια πιο σύγχρονη ματιά και αντίληψη! Πόσο συντηρητική και οπισθοδρομική η οπτική τους! Και αν μέσα σε αυτόν τον βουτηγμένο στα δάκρυα κόσμο υπήρχε τουλάχιστον μια Μαργκό Νίβεν (η Κοραλία Καράντη στη «Τατουάζ») η οποία προτιμούσε να τη σκοτώσεις παρά να κλάψει μπροστά σου, στα τελευταία επεισόδια της σειράς το έριξε και αυτή στο κλάμα.

Δεν υπάρχει (τηλεοπτική) σωτηρία για το… αδύνατο φύλο!