Ανίκανοι και ιδιοτελείς

Κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ και των κατά καιρούς εταίρων του, διατυπώθηκαν διάφορες θεωρίες για το πώς θα λήξει η περιπέτεια.

Αλλοι έλεγαν θα πέσει με πάταγο, άλλοι ότι δεν πρόκειται να αφήσει την εξουσία, ακόμη και αν χρειαστεί να μην κάνει εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας, άλλοι πίστεψαν ότι θα κάνει καλπονοθείες και διάφορα κόλπα, άλλοι ότι θα κυβερνά για πάντα, άλλοι ότι έχει γεννηθεί ένα νέο αστέρι της πολιτικής, που παίρνοντας και ένα βραβείο Νόμπελ θα αλλάξει τον ρου της Ιστορίας. Υπήρξαν και εκείνοι που πίστεψαν ότι μία τέτοια πολιτική προσωπικότητα δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει στις εκλογές…

Τώρα που όλα αυτά έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαψευστεί, αποκαλύπτεται η πραγματικότητα. Οτιδήποτε και αν επιχειρήσει πλέον ο κ. Τσίπρας και η ομάδα που τον περιστοιχίζει, σε στενό ή και ευρύτερο κύκλο, καταδεικνύονται τα βασικά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης αυτής.

Το ένα είναι η ανικανότητα.

Το τελευταίο τους εφεύρημα την φωτίζει ακόμη περισσότερο. Κατά τα όσα επιχειρούν να ψελλίσουν όσο πλησιάζουν οι εθνικές εκλογές, κυβερνούν μόλις εννέα μήνες. Εννοούν ότι άρχισαν να κυβερνούν μόλις αφότου έληξε η τελευταία δανειακή σύμβαση, ενώ πριν απλώς εκτελούσαν εντολές άλλων.

Πέραν του κατά πόσον ακόμη και αυτό το κατασκεύασμα μπορεί να θεωρείται ευνοϊκό για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του, ακούγοντάς τους να διατυπώνουν τόσο παράδοξες απόψεις, καταλήγει στην απορία: και τι έκαναν λοιπόν στους εννέα αυτούς μήνες που «κυβερνούν»;

Πέρα από το να αποδύονται σε κυνήγι μαγισσών και κατασκευή εχθρών, δεν μπορεί να εντοπιστεί και πολύ εύκολα ένα έργο αυτής της κυβέρνησης. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι στον δρόμο προς τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάτι να υπερασπιστεί. Αποδύεται μόνο σε μία εκστρατεία φόβου και διασποράς ψευδών ειδήσεων για τα δεινά που θα βρουν την χώρα αν έλθει ο Μητσοτάκης στην κυβέρνηση.

Σπανίως επιτυγχάνουν τέτοιου τύπου απόπειρες εκφοβισμού. Το μόνο που φανερώνουν είναι ο φόβος των ίδιων των εμπνευστών τους και η αδυναμία άρθρωσης μίας πολιτικής πρότασης.

Φαίνεται όμως ότι και για τους ίδιους, όλα αυτά δεν έχουν πλέον σημασία.

Και εδώ φωτίζεται το δεύτερο χαρακτηριστικό: η ιδιοτέλεια.

Το μόνο που τους ενδιαφέρει τώρα που ο χρόνος τελειώνει, είναι να «τακτοποιήσουν» με διορισμούς όσο το δυνατόν περισσότερους συγγενείς, φίλους, φίλες, συζύγους, πρώην συζύγους, γιους και θυγατέρες, αδέλφια, ξαδέλφια κλπ., λίγες ημέρες  πριν από τις εκλογές.

Αποκαλύπτεται έτσι την δύσκολη ετούτη ώρα για την κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά και κυρίως για την ηγεσία της, μία πραγματικότητα. Δεν ήταν απλώς η εξουσία που την ενδιέφερε αποκλειστικά, δεν ήταν οι πολλοί, δεν ήταν οι φτωχοί και καταφρονεμένοι, δεν ήταν το δίκαιο και το ηθικό.

Η ηγεσία της χώρας τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια ενδιαφέρθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, για ένα και μόνο: τον εαυτό της.

Δεν θα αφήσει τις αγαπημένες της καρέκλες απλώς και μόνο ηττημένη. Θα αποχωρήσει ταπεινωμένη και έχοντας εξασφαλίσει την περιφρόνηση των πάντων.

Επιλογές είναι αυτές…