Να αναβληθούν οι εκλογές

Εχει λεχθεί ότι το κάθε θαύμα κρατάει τρεις μέρες. Το μικρό. Το μεγάλο τέσσερις. Διαβάζεις λοιπόν κάπου στα ψιλά ότι το Παρίσι είναι το απόλυτο φαβορί για να διοργανώσει το επόμενο φάιναλ φορ. Λιτά και επιγραμματικά. Ανευ σχολίων. Με επόμενη ισχυρή υποψηφιότητα την Κολωνία. Ιδού λοιπόν που στην προκειμένη περίπτωση το θαύμα κράτησε έξι ολόκληρους μήνες. Οταν εν χορδαίς και οργάνοις είχε ανακοινωθεί η διεκδίκηση της διοργάνωσης του φάιναλ φορ του 2020 από την Αθήνα.

Είτε στο κλειστό του ΟΑΚΑ, είτε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Διαλέγετε και παίρνετε. Κάτι που δεν είχε εμφανισθεί σαν θαύμα, αλλά σαν απόλυτα εφικτό. «Η Ευρωλίγκα έχει ενθουσιαστεί με την προοπτική διεξαγωγής του Final Four στο Παναθηναϊκό Στάδιο και φουλάρει για να γίνει πραγματικότητα ένα μεγαλόπνοο πλάνο». Σε δεύτερη βερσιόν. «Επιστρέφει το φάιναλ φορ ύστερα από πολλά χρόνια σε ελληνικό έδαφος. Στο κλειστό του ΟΑΚΑ».

Γάμος

Ποια ήταν η πηγή πληροφόρησης των έμπλεων ενθουσιασμού αθλητικογράφων; Μα ποια άλλη πλην του Μαξίμου; Εξού και η βεβαιότητα «οριστικά στην Αθήνα το φάιναλ φορ του 2020». Για να τους το είχε εκμυστηρευθεί ο Μπερτομέου, αποκλείεται. Καθώς οι ίδιοι στη συνέχεια εξηγούσαν ότι «η διοργανώτρια Αρχή τα έχει βρει με την κυβέρνηση και απομένουν μόνο οι τυπικές λεπτομέρειες». Και με δεδομένο, όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη, οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ ενημέρωναν το φιλοθέαμον κοινό ότι «ο Μπερτομέου είχε συνάντηση με τον υφυπουργό Αθλητισμού κ. Βασιλειάδη ο οποίος εμφανίζεται ιδιαίτερα θετικός γι’ αυτό το ενδεχόμενο». «Οι διαπραγματεύσεις άλλωστε του κ. Βασιλειάδη με τον ισχυρό άνδρα της Ευρωλίγκας ανατρέχουν εδώ και δύο χρόνια».

Αναφέροντας χαρακτηριστικά «τη διοργάνωση διεκδικούν η Ελλάδα και ο Βασιλειάδης».

Σούπα

Ο ίδιος ο Γ. Βασιλειάδης δήλωνε πέρυσι τον Οκτώβριο: «Εχει έρθει η ώρα για ένα φάιναλ φορ Euroleague στην Αθήνα». Τον Νοέμβριο: «Σύντομα θα έχουμε νέα για Final 4 2020 και Μουντιάλ 2030». Και δεν είναι κακό βέβαια να βάζεις στόχους. Επιβάλλεται μπορείς να πεις. Το κακό είναι η προχειρότητα. Η επιπολαιότητα. Το άρπα-κόλλα. Οταν ο Μπερτομέου δήλωνε «έχουμε πολλές υποψήφιες πόλεις για το 2020 μεταξύ των οποίων και η Αθήνα», ο Βασιλειάδης να πετάει τη σκούφια του. Και τα παπαγαλάκια να αναπαράγουν τη βεβαιότητα. Από πού προέκυπτε η αισιοδοξία; Από πουθενά. Ή μάλλον, από την υπέρμετρη ανάγκη του υφυπουργού Αθλητισμού για προβολή. Δήθεν ότι κάτι κάνουμε. Για να έρθει η μπούφλα ότι η Αθήνα είναι εκτός και στο παιχνίδι για το 2020 είναι μόνο το Παρίσι και η Κολωνία. Και τι φτάσαμε να διαβάσουμε; Οτι η σούπα σχετικά με την Αθήνα χάλασε επειδή θα μεσολαβήσουν οι βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου.

Θράσος

Οταν διέδιδαν ότι έχουμε το φάιναλ φορ στην τσέπη δεν ήξεραν ότι μεσολαβούν εκλογές; Αμα είναι έτσι, να τις αναβάλουμε. Αν είναι να πάρουμε το φάιναλ φορ, να τις κάνουμε τον Οκτώβριο του 2020. Δεν θα χαθεί κι ο κόσμος. Ο Βασιλειάδης ωστόσο δεν καταλαβαίνει Χριστό. Από τη μία αποφασίζει για τελικό Κυπέλλου κεκλεισμένων των θυρών κι από την άλλη τραβάει ντουγρού για το Euro 2028. Επιμένει. «Για να διεκδικήσεις ένα Euro, πρέπει να έχεις κι ένα σχέδιο ασφαλείας μετρήσιμο και εφαρμόσιμο. Μας δίνεται η δυνατότητα μέσω της διεκδίκησης οι ΠΑΕ και η Ομοσπονδία να αναλάβουν τις ευθύνες τους». Είναι προφανές. Με το πες, πες, δεν έχει συναίσθηση τι λέει. Οταν δεν εγγυάται η Αστυνομία, θα εγγυηθούν οι ΠΑΕ και η ΕΠΟ που διέθεσαν τις προσκλήσεις του τελικού στους τραμπούκους; Πόσο θράσος πρέπει να διαθέτει αυτός που κλείνει το ΟΑΚΑ για τον τελικό, να ζητάει να διοργανώσει Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

…………………….

Διεκδικούν Γιούρο αυτοί που εδώ και έξι μήνες δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τα έργα στο Παγκρήτιο.