Δάκρυα για την (κάθε) Αλεξάνδρα…

Η δραματική ταινία του 1966 με πρωταγωνίστρια τη συχωρεμένη Ζωή Λάσκαρη είχε τίτλο «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» και μια παραλλαγή της παίχθηκε το περασμένο Σάββατο στο Σαμπαντέλ της Ισπανίας…

Απλώς στην προκειμένη υδατοσφαιρική περίσταση, τα δάκρυα δεν χαράκωναν το πρόσωπο μιας Ηλέκτρας, αλλά ολόκληρης της ομάδας του Ολυμπιακού.

Τέτοιες σκηνές μοιάζουν βγαλμένες όχι απλώς από κινηματογραφικό δράμα, αλλά από άφατη ελληνική τραγωδία!

Ο Ολυμπιακός απώλεσε την ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία του: του γλίστρησε αυτό το τρόπαιο μέσα από την τσέπη του κι ας μην έχουν τέτοιες τα μαγιό…

Οταν οι Ερυθρόλευκες προηγήθηκαν με 11-8 κάμποσες από δαύτες φαντασιώνονταν και έκαναν πρόβες στο μυαλό τους για τη στιγμή της απονομής, αλλά εις μάτην: μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά, η κλάση της Σαμπαντέλ, τα δικά τους λάθη, η κακή διαχείριση του προβαδίσματος και τα σφυρίγματα των διαιτητών επέφεραν το σερί 0-5, την ήττα και την απογοήτευση…

Βεβαίως η ζωή δεν τελειώνει σε έναν τελικό και η ήττα δεν συνιστά τη συντέλεια του κόσμου! Τώρα, λοιπόν, που στέγνωσαν τα δάκρυα της πίκρας και της τσατίλας, τα κορίτσια του Ολυμπιακού δεν έχουν άλλη επιλογή από το να τα χρησιμοποιήσουν ως υλικά για το ατσάλωμά τους.

Είναι αυτό ακριβώς που έγραψε στο Facebook η (πονεμένη και στην καρδιά και στο σώμα) Αλεξάνδρα Ασημάκη και με την άδειά της το αναδημοσιεύω:

«Ο πρωταθλητισμός είναι μια βουτιά στα βαθιά. Για να επιβιώσεις πρέπει να ξέρεις καλό κολύμπι για να μπορείς να βγεις γρήγορα στην επιφάνεια, έτοιμος να κατακτήσεις νέες κορυφές. Εχει χαρές, έχει λύπες, εμπόδια και δυσκολίες που πρέπει να υπερνικήσεις και να συνεχίσεις να κολυμπάς για να κρατηθείς στον αφρό. Δεν είναι εύκολο, κανείς δεν είπε ότι είναι, γι’ αυτό δεν είναι για όλους. Εμαθα όμως να ξεπερνάω την ήττα, να επιστρέφω πιο δυνατή κι εμείς θα συνεχίσουμε να κολυμπάμε για να μείνουμε στον αφρό».