Ο… ελβετικός τρόπος να βλέπεις θέατρο

Αγόρασα ένα πολύ φτηνό εισιτήριο για την Όπερα της Ζυρίχης, εισιτήριο της τελευταίας στιγμής. Έδωσα δέκα μόλις ευρώ για να βρεθώ στην τελευταία θέση του τελευταίου διαζώματος, σχεδόν δίπλα στη σκηνή. Τη μισή όπερα (η «Λουτσία ντι Λαμερμούρ» του Ντονιτσέτι ήταν) την άκουσα και την είδα, την άλλη μισή μόνο την άκουσα καθώς από εκεί που καθόμουν έβλεπα το μισό σκηνικό.

Έβλεπα όμως σχεδόν όλη την αίθουσα, τους εκατοντάδες θεατές που είχαν γεμίσει ασφυκτικά το θέατρο να παρακολουθούν με θρησκευτική προσήλωση αυτά που γίνονταν στη σκηνή. Δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου πιο ήσυχο κοινό.

Εκείνο όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως κατά την τρίωρη περίπου παράσταση δεν είδα να ανοίγει ούτε ένα κινητό τηλέφωνο. Πόσο ανάγωγοι μου φάνηκαν ξαφνικά οι Έλληνες θεατές (στο θέατρο, στην όπερα, στον κινηματογράφο) που ανοίγουν ξανά και ξανά τις συσκευές τους και χαζεύουν στο Διαδίκτυο, στέλνουν μηνύματα, σε ακραίες περιπτώσεις απαντούν και στις κλήσεις που τους γίνονται, αδιαφορώντας  για αυτά που συμβαίνουν στην σκηνή ή την οθόνη! Αδιαφορώντας και για τους γύρω θεατές που ενοχλούνται.

Δεν θεωρώ πως οι Ελβετοί (και άλλοι Ευρωπαίοι) είναι καλύτεροι από εμάς, απλώς ξέρουν να συμπεριφέρονται καλύτερα σε έναν δημόσιο χώρο όπως το θέατρο. Εννοώ πως δεν είναι γονιδιακό το θέμα, δεν ευθύνεται η καταγωγή μας για τις καλές ή τις κακές συμπεριφορές μας.

Είναι θέμα αγωγής. Στις χώρες της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης ο πολίτης, με όλα τα στραβά του, με όλες τις δικές του αδυναμίες, όταν παρακολουθεί μια παράσταση δείχνει με την προσήλωσή του να σέβεται τους συντελεστές της. Κάποιοι, με κάποιο τρόπο, τού το έμαθαν. Στην Ελλάδα, όσο περνάει ο καιρός ξεχνάμε και αυτά που ξέραμε και γινόμαστε όλο και πιο αγενείς.

Παρακολουθώντας τη «Λουτσία» της Ζυρίχης, θυμήθηκα την κοπέλα που καθόταν δίπλα μου στην (περσινή) «Λουτσία» της Αθήνας και έστελνε μηνύματα ενοχλώντας με το φωτάκι από την οθόνη του κινητού της. Τη λυπάμαι, και γιατί δεν κατάλαβε τίποτε από την παράσταση, και γιατί στο σπίτι της δεν την έμαθαν τρόπους. Σκέφτομαι τώρα και πως αν διάβαζε αυτά που γράφω μπορεί και να με χαρακτήριζε υπερβολικό και ιδιότροπο.