Ο Ν. Γεωργιάδης είναι καταδικαστέος αλλά κάποιοι έχουν κάψει φλάντζα

Εγώ το λέω εξ αρχής γιατί δεν μου αρέσει να μασάω τα λόγια μου. Αυτό που έκανε ο Νίκος Γεωργιάδης είναι όχι μόνο ποινικά αλλά και ηθικά κολάσιμο. 

Ανήκει σε αυτά που όταν κάποιος τα έχει κάνει όντως, μετά δεν έχει θέση στο δημόσιο βίο της χώρας. 

Προφανώς επειδή υπάρχει και το «τεκμήριο αθωότητας» αν αποδειχτεί, στην εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό της υπόθεσης ότι τα πράγματα έχουν αλλιώς, να αλλάξω γνώμη.

Αλλά τώρα η γνώμη μου είναι αυτή. 

Και δεν θα μπλέξω με λεπτές διακρίσεις όπως το τι γίνεται εάν είναι πάνω ή κάτω από 15 το θύμα. Νομικός δεν είμαι δεν θέλω να γίνω. Εγώ θέλω να μιλήσω για την ουσία.

Εγώ ξέρω ότι έχουμε να κάνουμε με περίπτωση σεξουαλικής κακοποίησης και θυματοποίησης. 

Εγώ ξέρω ότι έχουμε να κάνουμε με όλη την αθλιότητα του προβλήματος των κυκλωμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων στις μετακομμμουνιστικές χώρες, μία από τις πιο τραγικές πλευρές της εξαθλίωσης που έφερε η πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». 

Αυτή που κάποτε διάφοροι χαιρέτησαν σαν «απελευθέρωση».

Εγώ ξέρω ότι όπως και να το δει κανείς σεξ με ανήλικο, επ’ αμοιβή και μάλιστα μέσα σε συνθήκες που εμπλέκονται κυκλώματα τράφικινγκ και εγκληματικό είναι και έξω και πέρα από οποιαδήποτε έννοια ηθικής. 

Είναι σεξουαλική βία και εκμετάλλευση.

Το ότι μπορεί και διεθνώς αλλά και στη χώρα μας οι διωκτικοί μηχανισμοί είτε από ανικανότητα είτε από διαφθορά να έχουν αφήσει το φαινόμενο να διογκωθεί δεν μειώνει το πρόβλημα.

Και για αυτό το λόγο κακώς η Νέα Δημοκρατία δεν κράτησε αποστάσεις από την αρχή. 

Κακώς προσπάθησε να προσφέρει υπεράσπιση και ορισμένες δηλώσεις στελεχών ήταν απαράδεκτες. 

Με κάποια πράγματα δεν παίζουμε.

Είναι ένα πράγμα να πεις ότι «περιμένω να δω τι θα βγάλει η δικαιοσύνη και μετά θα κρίνω» και άλλο να βγαίνεις ανοιχτά υπερασπιστικά. 

Και λέγοντας πιο γενικά, ας διδαχτούν όλοι οι πολιτικοί χώροι από το πάθημα της Καθολικής Εκκλησίας. 

Εκεί μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα συγκάλυψης είχε ως αποτέλεσμα να περνάει τη μεγαλύτερη κρίση με αλλεπάλληλα χτυπήματα. 

Όμως, από εκεί και πέρα στη δημόσια συζήτηση τα πράγματα έχουν ξεφύγει κανονικά. 

Ορισμένοι έχουν κάψει φλάντζα. 

Από τη μια έχουμε διάφορους αυτόκλητους υπερασπιστές του Γεωργιάδη που έχουν απλώς έχουν χάσει το μέτρο. 

Εγώ καταλαβαίνω να πει κάποιος ότι πρέπει να τηρηθεί το κράτος δικαίου και όλα να είναι by the book. 

Επίσης συμφωνώ ότι δικάζουν δικαστήρια και δικαστές και όχι το facebook. 

Αλλά από εκεί και πέρα τα περί «προσωπικής επιλογής» ή η προσπάθεια να δικαιολογηθούν πράγματα λόγω ηλικίας είναι απαράδεκτη και όταν γίνεται από πολιτικά στελέχη κομματικά επιζήμια. 

Το είπα και πιο πάνω: κάθε μορφή σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης είναι βαθιά προβληματική και ανήθική. 

Άνευ δικαιολογιών.

Από την άλλη, έχουμε τον Κώστα Βαξεβάνη. 

Τον άνθρωπο που θέλει να πάρει τα σκήπτρα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, εσχάτως και ως προς τη συλλογή καταδικαστικών αποφάσεων.

Ας πω πολύ απλά ότι αυτός που έπαιξε κάποτε στο ραδιόφωνο κασέτα από βασανιστήρια, αυτός που δεν έχει πρόβλημα να βγάζει αποσπάσματα δικογραφιών με άσχετους τίτλους, αυτός που απλώς έχει καταντήσει αναμεταδότης όσων τον «ταΐζουν» διάφορες «υπηρεσίες» ή το Μαξίμου, αυτός δεν δικαιούται να μιλάει ούτε περί ηθικής ούτε περί δικαιοσύνης. 

Ούτε θα πάψουν τα έντυπά του να είναι παραδείγματα του πώς δεν πρέπει να είναι η δημοσιογραφία.

Ούτε έχει το δικαίωμα το Μαξίμου να κάνει πολιτικό παιχνίδι με την υπόθεση. 

Κατανοώ ότι θέλησαν να εκμεταλλευτούν λάθη διαχείρισης που έκανε η ΝΔ. Αλλά ως εκεί. 

Γιατί όταν ένα θέμα όπως είναι η σεξουαλικής εκμετάλλευση θέλεις απλώς να το εκμεταλλευτείς πολιτικά, τότε υπάρχει πρόβλημα. 

Γιατί είναι σαν να δείχνεις ότι δεν σε νοιάζει η ουσία αλλά η πολιτική εκμετάλλευση. 

Τα πρωτοσέλιδα και οι ατάκες και όχι η ουσιαστική αντιμετώπιση. 

Γιατί είναι προφανές ότι τα προβλήματα σεξουαλικής κακοποίησης και θυματοποίησης δεν είναι προνόμιο μόνο μίας παράταξης. 

Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι.

Γιατί εάν η κυβέρνηση ήθελε να κάνει κάτι για το θέμα και όχι απλώς να (νομίζει ότι) κερδίζει επικοινωνιακούς πόντους θα κοιτούσε το υπαρκτό πρόβλημα τράφικινγκ και σεξουαλικής κακοποίησης στην Ελλάδα και θα έπαιρνε πρωτοβουλίες. 

Δεν θα έβγαζε ανακοινώσεις κατά της Νέας Δημοκρατίας.

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει κάποτε να μάθουμε ότι πρόοδος είναι να αναγνωρίζουμε και να αντιμετωπίζουμε προβλήματα και όχι να κάνουμε διαγωνισμούς υποκρισίας.