Ο κόσμος που βλέπει και συγκρίνει…

Μικρός είχα τη συνήθεια να διαβάζω στις εφημερίδες τον πίνακα των εισιτηρίων που κόπηκαν κάθε Κυριακή στο πρωτάθλημα. Θυμάμαι ο Θόδωρος Νικολαϊδης, στις μεγάλες του μέρες, δημοσίευε στο Φως δυο πίνακες τέτοιους. Ο ένας έδειχνε τα εισιτήρια που κόπηκαν σε κάθε ματς, έχοντας εντός παρενθέσεως τα εισιτήρια που είχαν κοπεί στο ίδιο ματς ένα χρόνο πριν. Ο άλλος έδειχνε το σύνολο των εισιτηρίων από την αρχή της σεζόν και τον μέσο όρο των εισιτηρίων που έκοβε κάθε ομάδα. Τον καιρό εκείνο δεν υπήρχαν τηλεοπτικές μεταδόσεις αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος – αραιά και που βλέπαμε κανένα ματς στην ΕΡΤ μαγνητοσκοπημένο, Κυριακή απόγευμα. Ο πίνακας των εισιτηρίων ήταν η καλύτερη εικόνα της θεαματικότητας των ομάδων στο ελληνικό πρωτάθλημα: τα γήπεδα γέμιζαν μόνο αν η ομάδα έπαιζε καλή μπάλα.

Για ντέρμπι ήταν λίγοι

Εξακολουθώ ακόμα και τώρα να ρίχνω μια ματιά στον πίνακα των εισιτηρίων των αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος που (με πόνο ψυχής, υποθέτω) δημοσιεύει μετά από κάθε αγωνιστική η Σουπερλίγκα. Φέτος αρχίσαμε καλούτσικα – με κάμποσο κόσμο στα γήπεδα: βοήθησαν κι ο ΟΦΗ και κυρίως ο Αρης που επέστρεψαν στην κατηγορία. Αλλά μετά το πράγμα, ως συνήθως, το πήρε η κάτω βόλτα. Τρεις αγωνιστικές πριν, κόπηκαν μετά δυσκολίας σε όλα τα ματς 33 χιλιάδες εισιτήρια – όσα πούλησε μόνος του ο Ολυμπιακός για το παιγνίδι με την Δυναμό Κιέβου που είναι sold out δεκαπέντε μέρες πριν γίνει. Αν τότε ξεπεράστηκε το φράγμα των 30 χιλιάδων εισιτηρίων είναι γιατί επιτράπηκε η εκδρομή των οπαδών του Ολυμπιακού στην Τρίπολη: αν δεν είχαν πάρει αυτοί περίπου 3,5 χιλιάδες εισιτήρια στα οκτώ ματς θα είχαν κοπεί κάτω από 30 χιλιάδες. Υποτίθεται ότι το νούμερο ήταν μικρό γιατί η ΑΕΚ κι ο Ολυμπιακός έπαιζαν εκτός έδρας. Είδα τα εισιτήρια της εμβόλιμης αγωνιστικής: ήταν 42 χιλιάδες. Όχι άσχημα, αλλά μόνο και μόνο γιατί γύρισε στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός κι έκοψε 17.500 με την ΑΕΛ.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε τα συνολικά εισιτήρια ήταν πάνω από 50 χιλιάδες. Και πάλι όμως χάρη στον Ολυμπιακό. Το Σάββατο με τον Πανιώνιο έκοψε κοντά είκοσι χιλιάδες εισιτήρια (19.231), ενώ στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ κόπηκαν κυριακάτικα μετά βίας 24.291 – αριθμός για ντέρμπι μικρός.

Το μεγάλο κοινό

Γιατί οι ομάδες στην Ελλάδα δεν μπορούν να κόψουν εισιτήρια; Σκεφτόμουν τις περιπτώσεις της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, αλλά και του ΠΑΟ, που είναι μάλιστα ολότελα διαφορετικές. Ο ΠΑΟΚ έχει τρεις δεκαετίες να πάρει πρωτάθλημα και είναι πρώτος στη βαθμολογία με ένα σωρό βαθμούς διαφορά από το δεύτερο Ολυμπιακό, ενώ δεν αγωνίζεται πια και στην Ευρώπη, ώστε ο κόσμος να περιμένει ματς πιο ενδιαφέροντα από αυτά που δίνει με τον Πανιώνιο, τον ΟΦΗ και την Ξάνθη. Εχει επίσης πουλήσει 13 χιλιάδες διαρκείας εισιτήρια, αριθμός ικανοποιητικός – νομίζω ρεκόρ στην εποχή του Σαββίδη. Μου λένε ότι έχει 21 χιλιάδες: αν είναι ετσι το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο αφού στο ματς με τον ΠΑΣ π.χ με δυσκολία ξεπέρασε τα 10 χιλιάδες εισιτήρια – πράγμα που σημαίνει πως ακόμα και οι κάτοχοι των διαρκείας εισιτηρίων δεν πάνε στο γήπεδο. Φυσικά τα εισιτήρια του ΠΑΟΚ δεν συγκρίνονται με τα 7 χιλιάδες που πούλησε η ΑΕΚ με τον Αστέρα Τρίπολης π.χ ή με τα 5.124 που έκοψε με τον Λεβαδειακό. Προσέξτε: μιλάμε για την ίδια ομάδα που στο εφετινό Τσάμπιονς λιγκ έκοψε στο εντός έδρας παιγνίδι της με τον Αγιαξ πάνω από 25 χιλιάδες εισιτήρια κι ας μην είχε κάνει πόντο στα τέσσερα προηγούμενα ματς! Οσο για τον Παναθηναϊκό, στην πρώτη στραβή, η ευφορία που είχε δημιουργηθεί μεταξύ των οπαδών του φέτος δυστυχώς μοιάζει να χάνεται. Ο Παναθηναϊκός στο ματς με την ΑΕΛ (τελευταίο του εντός έδρας) νόμιζες ότι το παίζει κεκλεισμένων των θυρών – έκοψε μόλις 2,5 χιλιάδες εισιτήρια. Και δεν έφταιγε φυσικά το κρύο: στις 16 Δεκεμβρίου, σε συνθήκες ανάλογες, ο ΠΑΟ στο ματς με τον Ατρόμητο έκοψε 4 χιλιάδες εισιτήρια παραπάνω. Που ήταν τα μισά από αυτά που έκοψε προ τριμήνου με τον Λεβαδειακό.

Βλέπει και συγκρίνει

Υποτίθεται ότι οι Ελληνες οπαδοί πάνε στο γήπεδο μόνο όταν όλα πάνε καλά ή όταν νοιώθουν πως η ομάδα τους έχει ανάγκη: διαφωνώ με όλα. Όλα αυτά ισχύουν για ένα μικρό κοινό. Στον ΠΑΟΚ φέτος τα πράγματα πάνε υπέροχα: με τον ΠΑΣ είχε το μισό κόσμο από αυτό που είχε ο Ολυμπιακός με τον Πανιώνιο. Η Τούμπα θα γεμίσει (επιτέλους…) την Κυριακή για να δούνε τον Ολυμπιακό, αλλά αυτό δεν είναι δυστυχώς ενδεικτικό: είναι η εξαίρεση του κανόνα. Ο κανόνας δεν είναι τα τρία – τέσσερα μεγάλα ντέρμπι, που αντιμετωπίζονται με πατριωτική υποχρέωση: είναι τα ματς με τους μικρότερους. Στην ΑΕΚ σε αυτά τα ματς πάνε ελάχιστοι: ούτε και πέρυσι πήγαιναν πολλοί. Στον ΠΑΟ, μολονότι νοιώθουν ότι η ομάδα έχει ανάγκη από υποστήριξη, επίσης απέχουν. Στον ΠΑΟΚ που θα πρεπε να υπάρχει μαύρη αγορά επίσης σπανίως γεμίζουν το γήπεδο; Γιατί; Γιατί οι ομάδες δεν υπόσχονται τίποτα το θεαματικό. Στην καλύτερη των περιπτώσεων καλούν τον κόσμο να δει νίκες. Αν βρεθεί κανένας καλόβουλος αντίπαλος, η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟΚ μπορεί να του βάλουν κάμποσα γκολ: αλλά χωρίς μεθοδικότητα, χωρίς οργανωμένο επιθετικό παιγνίδι. Με την μικρότερη δυνατή προσπάθεια.

Οι ομάδες δεν καταλαβαίνουν ότι το κοινό που μπορεί να πάει στο γήπεδο δεν είναι οι οργανωμένοι: αυτοί με δυσκολία γεμίζουν κανένα πέταλο. Δεν είναι ούτε οι χούλιγκανς του πληκτρολογίου, που κάνουν φασαρία στα social media: αυτοί το πολύ πολύ βλέπουν κανα ματς στην τηλεόραση ή σε κανένα καφενείο. Δεν είναι καν οι φανατικοί που παίρνουν τηλέφωνα στα ραδιόφωνα κτλ: κι αυτοί είναι σχετικά λίγοι. Οι πολλοί είναι αυτοί που βγαίνουν το Σαββατοκύριακο μια φορά και θέλουν να δουν κάτι ωραίο. Αν έχουν την υποψία ότι αυτό που θα δουν τους ευχαριστεί, θα πάνε στο γήπεδο. Αν όχι, θα πάνε όπου αλλού πιστεύουν πως θα περάσουν καλά. Βγαίνουν για να διασκεδάσουν, όχι από υποχρέωση.

Ο Ολυμπιακός φέτος αν σταθούμε στα νούμερα δεν κάνει κανένα μεγάλο πρωτάθλημα. Δεν έχει την καλύτερη επίθεση, δεν έχει την καλύτερη άμυνα, δεν έχει περισσότερους βαθμούς από πέρυσι, δεν έχει κερδίσει κάποιο ντέρμπι, δεν έχει τον Ζιοβάνι που κάνει μαγικά: αλλά είναι πρώτος σε εισιτήρια και γέμισε το γήπεδό του όχι μόνο με τη Μίλαν και την Μπέτις αλλά και με την Ντουντελάνζ. Με τον Πανιώνιο ο κόσμος που ήταν στο γήπεδο ήταν το ωραίο μεγάλο ελληνικό κοινό που βγαίνει το Σαββατόβραδο. Μπαμπάδες με παιδιά, παρέες φίλων που μετά κάπου συνέχισαν, ποδοσφαιρόφιλοι που ποτέ δεν αποδοκίμασαν ποδοσφαιριστή της ομάδας. Πολλοί από δαύτους το καταλάβαινες πως επέστρεψαν φέτος στο γήπεδο με τη βεβαιότητα ότι θα χαρούν ποδόσφαιρο – ό,τι στα υπόλοιπα γήπεδα βλέπει κανείς σπάνια. Αυτό το κοινό είναι δύσκολο: πρέπει η ομάδα να το ικανοποιεί – κυρίως πρέπει η διοίκηση να το έχει στο μυαλό της. Αν το χάσεις δύσκολα το ξαναβρίσκεις είτε πρώτος είσαι, είτε δυνατός είσαι, είτε φωνάζεις βοηθήστε με. Δεν ακούει. Μόνο βλέπει. Και συγκρίνει…

Πηγή: karpetshow.gr