Να γίνει αυτός που πιστεύει ότι είναι…

Ευτυχώς που ο Χρήστος Σερέλης είναι φίλος μου και δεν θα παρεξηγήσει αυτό που γράφω εδώ: ότι δηλαδή ένας παίκτης που μπήκε φουριόζος σε τελικό της Ευρωλίγκας (Ολυμπιακός – Φενέρμπαχτσε, Κωνσταντινούπολη 2017) και μπουμπούνισε αμέσως ένα τρίποντο, δεν θα κώλωνε να σουτάρει εννέα από δαύτα και να βάλει τα πέντε κόντρα στο Λαύριο!

Ο Αρης νίκησε με 84-70 και ο Βασίλης Τολιόπουλος έγινε ο ήρωας της βραδιάς, απολαμβάνοντας τη δημοσιότητα που ξεπέρασε κιόλας τα 15 λεπτά τα οποία υποσχέθηκε στον καθέναν μας ο Αντι Γουόρχολ: ελόγου του τρύγησε για τα καλά τους καρπούς των 23 λεπτών και συνάμα των 17 πόντων που αποτελούν κιόλας ρεκόρ στην καριέρα του.

Πέντε μήνες προτού κλείσει τα 23 χρόνια του ο Τολιόπουλος έφυγε από τη σκιά του συνονόματου και ινδάλματός του Βασίλη Σπανούλη και ασφαλώς δεν φοβάται πως επειδή έφυγε από το μαντρί θα τον φάει ο λύκος!

Οι ευκαιρίες στον Ολυμπιακό υπήρξαν από λιγοστές έως μηδαμινές, οι τρεισήμισι σεζόν που πέρασε στον Πειραιά λειτούργησαν ως μαθητεία στον πρωταθλητισμό και πριν από δυο εβδομάδες πήρε τα ταλέντα του και τα κουβάλησε στη Θεσσαλονίκη, φιλοδοξώντας να γίνει αυτός που πιστεύει ότι είναι…

Ο ίδιος παραδέχθηκε ότι το Σάββατο λειτουργούσε υπό το καθεστώς της πίεσης την οποία ωστόσο διαχειρίσθηκε με ιδανικό τρόπο: αυτό είναι που λένε δημιουργικό άγχος, όχι παίζουμε!

Μπορεί ο Τολιόπουλος να μη φτούρησε μέσα στο εντόνως ανταγωνιστικό και ενίοτε… πληθωριστικό περιβάλλον της περιφέρειας του Ολυμπιακού, αλλά έχει πολύ μπάσκετ μέσα του και προς τέρψιν του Αρη, επιθυμεί σφόδρα να το βγάλει στη φόρα…

Πρόκειται για έναν scoring point guard, έναν πλέι μέικερ που είναι καλύτερος στο σκοράρισμα παρά στη δημιουργία, κτυπάει στο pick n’ roll και εκτελεί με εξαιρετικό τρόπο στα σουτ έπειτα από ντρίμπλα, ένα προσόν που δεν το διαθέτουν πολλοί ομόλογοί του.

Στο χέρι του είναι να γίνει αυτός που πιστεύει ότι είναι…