Ο Τσίπρας τραγουδάει… Κάρμινα Μπουράνα και η Κεντροαριστερά που δεν θα κάνει τα ρεπό του Καμμένου

Μια ψυχρή χειραψία και δύο – τρία «αριστερά» αστειάκια από τον πάντα ετοιμόλογο Αλέκο Φλαμπουράρη ήταν αρκετά για να ανάψουν τη φωτιά της Κεντροαριστεράς.

Μια κοινωνική εκδήλωση στην οποία βεβαίως μόνο τυχαία δεν πήγε το μισό υπουργικό συμβούλιο, στάθηκε αφορμή για να ανακινηθούν, με μαεστρία είναι η αλήθεια από το Μαξίμου, τα σενάρια της κεντροαριστερής σύγκλισης, της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το Κίνημα Αλλαγής και όλους όσοι είναι (ή δηλώνουν) αντιδεξιοί.

Όπως ήταν φυσικό το ΚΙΝΑΛ έσπευσε να διαψεύσει τέτοια σενάρια λέγοντας δηκτικά «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται». Δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς μιας και μια δήλωση αποδοχής του προσκλητηρίου που απευθύνει ο Τσίπρας θα σήμαινε εξαΰλωση των όποιων ποσοστών έχουν τα κόμματα της Κεντροαριστεράς.

Όπως είναι η λογική «γιατί να μην ψηφίσουμε Κυριάκο αν η Φώφη επιλέξει τη συμμαχία με τη ΝΔ» ομοίως πολλοί σκέφτονται «γιατί να μην πάμε κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ αντί να τρέχουμε Χαριλάου Τρικούπη;»

Αλλωστε στο ΚΙΝΑΛ έχουν αντιληφθεί ότι μόνο με διακριτούς ρόλους, μόνο με ένα δικό τους, προοδευτικό πρόγραμμα που θα φέρει πίσω τους απογοητευμένους από τον ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρους, θα έφερνε ένα καλό αποτέλεσμα στις κάλπες.

Όμως, αυτό που συζητούν στο χώρο της Κεντροαριστεράς είναι ότι ανάλογα τέτοια σκηνικά σαν κι αυτά που στήθηκαν στο σπίτι του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, Αντώνη Λιβάνη, θα δούμε πολλά το επόμενο διάστημα. «Το… λιβανιστήρι για σύγκλιση των Κεντροαριστερών με ηγέτιδα δύναμη βεβαίως τον ΣΥΡΙΖΑ και τους υπόλοιπους να είναι απλά δεκανίκια του θα είναι συνεχές», λένε όσοι γνωρίζουν καλά τι πρόκειται να κάνει από εδώ και στο εξής ο Αλέξης Τσίπρας.

Αντιδεξιά αντανακλαστικά

Στο δρόμο προς τις εκλογές είναι δεδομένο ότι η Κουμουνδούρου θα ποντάρει στα ακροδεξιά σύνδρομα της ελληνικής κοινωνίας προκειμένου να ενεργοποιήσει και τα σχετικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων που κινούνται στο ευρύτερο κέντρο. Η λογική θα είναι «καλύτερα με τον Τσίπρα παρά με την ακροδεξιά Νέα Δημοκρατία».

Η όψιμη αυτή αγάπη του πρωθυπουργού για την Κεντροαριστερά είναι προφανές ότι πρόκειται για μια απέλπιδα προσπάθεια να σχηματοποιήσει ένα αντιδεξιό στρατόπεδο στα πρότυπα της Αμερικής. Να δημιουργηθούν δηλαδή τα επόμενα χρόνια δύο πολιτικοί πόλοι σαν τους Δημοκράτες και τους Ρεπουμπλικάνους και όλοι οι υπόλοιποι σχηματισμοί να είναι έχει δύο ατού: Το νεαρό της ηλικίας του αλλά και το γεγονός ότι η φθορά των τεσσάρων ετών αντιπαραβάλλεται με το «παλαιό πολιτικό σύστημα των 40 ετών» και φυσικά κερδίζει κατά κράτος. Η συνεχής αναφορά στα πολιτικά τζάκια και τους πορφυρογέννητους από τη μια και στους αυτοδημιούργητους, τους «καθαρούς», τους έχοντες «ηθικό πλεονέκτημα» από την άλλη είναι το δίλημμα που θα κυριαρχήσει μέχρι τις εκλογές.

Όμως, αυτό που προσπαθεί ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει, δηλαδή να αλώσει την Κεντροαριστερά χαρακτηρίζεται από πολλούς ένα ακόμη παιχνίδι αριβισμού από έναν πολιτικό που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μείνει στο προσκήνιο.

«Κάπως όψιμα θυμήθηκε τις προοδευτικές δυνάμεις ο Τσίπρας. Κάπως αργά άρχισε να τραγουδά τα… Κάρμινα Μπουράνα και το Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες», λένε δηκτικά άνθρωποι που αγωνιούν για το μέλλον του κεντροαριστερού χώρου.

Κι αν η συμφωνία των Πρεσπών κατάφερε να διαλύσει το Ποτάμι, τους ΑΝΕΛ, την Ενωση Κεντρώων κι έχει προκαλέσει νευρική κρίση στο ΚΙΝΑΛ, αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει ένας τρίτος δρόμος που θα μπορεί να επιβάλει την πολιτική ατζέντα ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Όταν ο Τσίπρας επέλεξε τις ακροδεξιές, ψεκασμένες θεωρίες του Πάνου Καμμένου και τον αγκάλιαζε στις εξέδρες ή τον έλεγε σύντροφο τι ήταν; Αριστερός; Γιατί δεν επέλεξε από το 2015 μια ευρύτερη, λαϊκή συμμαχία με προοδευτικό πρόγραμμα που θα μπορούσε να αντισταθεί στον άκρατο εθνικολαϊκισμό και στην απειλή της «γραβατωμένης» ακροδεξιάς».
Ή ακόμη τονίζουν ότι δεν θα γίνουν αυτοί οι… ρεπατζήδες του Πάνου Καμμένου τώρα που αυτός έφυγε από την κυβέρνηση.
Αυτό λένε τώρα άνθρωποι που επί χρόνια αγωνίζονταν για την ενίσχυση του κέντρου, όχι στα πρότυπα του ΠΑΣΟΚ αλλά παίρνοντας τα θετικά του παρελθόντος και αφήνοντας πίσω τα λάθη, τους απατεώνες, τις μίζες και τη διαφθορά.

Κράμερ εναντίον Κράμερ

Ο πόλεμος «Κράμερ εναντίον Κράμερ» ή «Παπανδρέου εναντίον Παπανδρέου» για τη συμφωνία των Πρεσπών έχει ευρύτερες διαστάσεις και θα προκαλέσει νέα εσωστρέφεια στο ΚΙΝΑΛ. Το οποίο και πρέπει να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς είναι και τι ακριβώς θέλει διότι οι ψηφοφόροι έχουν μπερδευτεί με τα προσωπικά παιχνίδια που βλέπουν να γίνονται. Πότε από τον Γ. Παπανδρέου, πότε από τον Θ. Θεοχαρόπουλο, πότε από στελέχη που φοβούνται ότι σε λίγο καιρό δεν θα τους γνωρίζει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, όπως έλεγε και ο Κατσιφάρας.

Και αυτό που προειδοποιούν όσοι αγωνιούν για το μέλλον της παράταξης είναι ότι οι θολές γραμμές σε ένα κόμμα που δεν είναι ενιαίο και που απέτυχε να γίνει πραγματικό Κίνημα Αλλαγής, είναι ότι ο κόσμος που ψήφισε πέρυσι το Νοέμβριο (πάνω από 210 χιλιάδες) απογοητεύτηκε και θα στραφεί σε άλλες επιλογές.