Μήπως άλλος πρέπει να επιβάλει εμπάργκο;

Ο Πρωθυπουργός είναι εξαιρετικά άτυχος…

Μόλις την Παρασκευή το βράδυ εκφώνησε την τελευταία από μία σειρά εμπρηστικές ομιλίες του των τελευταίων ετών. Σε αυτήν μιλούσε μεταξύ άλλων για ΕΑΜίτες και δοσιλόγους, για Λαμπράκηδες και Γκοτζαμάνηδες, για κράτος και παρακράτος και άλλα τέτοια αναχρονιστικά και επικίνδυνα.

Ξημερώματα Δευτέρας, μία βόμβα κόντεψε να γκρεμίσει το κτίριο του ΣΚΑΪ και της Καθημερινής. Ενός δημοσιογραφικού ομίλου, τον οποίο η κυβέρνηση έχει καταστήσει εμβληματικό εχθρό της (μαζί με το Βήμα και Τα Νέα).

Αν η αντιπολίτευση είχε τα μυαλά που κυριαρχούν στον ΣΥΡΙΖΑ και το Μέγαρο Μαξίμου, η χώρα θα βρισκόταν σήμερα στα πρόθυρα του εμφυλίου.

Αν όπως ο κ. Τσίπρας ανέτρεχαν όλοι στους αντίστοιχους Γκοτζαμάνηδες, η πολιτική αντιπαράθεση στο πεδίο που καλλιέργησαν ο Πρωθυπουργός και ο εταίρος του, θα είχε εκτραπεί ήδη και θα ήταν εκτός ελέγχου.

Ευτυχώς, αλλού επικρατεί μία κάποια σύνεση, όσο και αν η ισορροπία είναι δύσκολη.

Κάποιοι, μεταξύ των οποίων και οι υπεύθυνοι του σταθμού που δέχθηκε την επίθεση, έσπευσαν να συσχετίσουν την εξέλιξη με το εμπάργκο που έχει επιβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ στον ΣΚΑΪ εδώ και μερικούς μήνες. Και παράλληλα, σχεδόν να απευθύνουν εκκλήσεις για άρση  αυτής της πρωτοφανούς επιλογής.

Οι πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και έχουν καλλιεργήσει το έδαφος.

Όμως το να τους παρακαλά κάποιος σήμερα να αλλάξουν μυαλά, είναι άστοχο.

Οι δημοσιογράφοι κανέναν λόγο δεν έχουν να κάνουν κάτι τέτοιο. Οφείλουν μόνο να το καταγγέλλουν, να αναδεικνύουν λογικές και πρακτικές και εν τέλει να σκεφτούν ότι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, έναν τρόπο έχουν για να δείξουν ότι δεν τρομοκρατούνται.

Οι παροτρύνσεις για την άρση του εμπάργκο κανέναν νόημα δεν έχουν.

Και όσο και αν ακούγεται παράδοξο, το εμπάργκο πρέπει πλέον να επιβληθεί από αυτούς, έστω σιωπηρά.

Αυτούς που έχουν στοχοποιηθεί από μία κυβέρνηση και δύο κόμματα, αυτούς που έχουν δεχθεί πιέσεις, απειλές και επιθέσεις.

Οι εκπρόσωποι της πολιτικής εξαλλότητας, ούτε να μετανοήσουν πρόκειται, ούτε να συνετιστούν, ούτε να αναγνωρίσουν κάτι το οποίο ούτως ή άλλως δεν αντιλαμβάνονται.

Και αν αρθεί το εμπάργκο δηλαδή, τι μπορεί να περιμένει κανείς; Να αποδεχθούν οι εμπνευστές του δημοσίως την ευθύνη τους;

Ή μήπως θα συνεχιστούν οι τηλεοπτικές συζητήσεις παρουσία εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, σαν να μην τρέχει τίποτε;

Ο καθένας ας πορευτεί πλέον με τις επιλογές του και εκείνοι που πρέπει, ας αναλογιστούν ποιος έχει την ευθύνη και για ποιο πράγμα.