Η γίδα εξαφανίστηκε

Βρισκόμαστε στον Μάρτιο του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόλις αναλάβει την εξουσία, ο έρωτας με τους Ανεξάρτητους Ελληνες είναι στο φόρτε του, ο Βαρουφάκης ακονίζει τα μαχαίρια για τη μεγάλη μονομαχία με τις Βρυξέλλες. Και ξαφνικά, η βόμβα: ο πρόεδρος της Αρχής για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος ζητά να ελεγχθεί το πόθεν έσχες του Γκίκα Χαρδούβελη.

Τον Σεπτέμβριο του 2016, νέα ομοβροντία με αφορμή την παραπομπή του Χαρδούβελη σε δίκη. Κανείς δεν έχει καταδικαστεί, το τεκμήριο της αθωότητας θα έπρεπε να κυριαρχεί, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ επιχαίρει και πάλι για «το αδίκημα που εκθέτει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ», ενώ προσθέτει και το ευφυολόγημα ότι η είδηση δεν θα προβληθεί από τηλεοπτικούς σταθμούς. Από κοντά κι οι ΑΝΕΛ, που πανηγυρίζουν επειδή «όλο και μεγαλώνει η παρέα Σημίτη που παίρνει τον δρόμο για τα περαιτέρω».

Στις 12 Ιουνίου του 2017, ο πρώην υπουργός αθωώνεται ομόφωνα. Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ασκεί αναίρεση και την περασμένη Δευτέρα ο Χαρδούβελης αθωώνεται εκ νέου, και πάλι ομόφωνα, κάτι που αν ληφθεί υπόψη το προηγούμενο του Ανδρέα Γεωργίου δεν σημαίνει κατ» ανάγκη και το τέλος της περιπέτειάς του. Η είδηση πάντως περνάει στα ψιλά. Και φυσικά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τηρούν σιγήν ιχθύος. Η γίδα  εξαφανίστηκε. Αλλά η αποστολή τους έχει εκπληρωθεί. Ο άνθρωπος που «ενώ συμφωνούσε σε νέα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα δεν δήλωνε τα εισοδήματά του» έχει στιγματιστεί. Από εκείνους, μάλιστα, που συμφώνησαν στα επόμενα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα…

Δεν είναι ο μόνος. Το ίδιο συνέβη με τον Χρίστο Βερελή: αφού διασύρθηκε επί χρόνια για την υπόθεση της προμήθειας 90 τρόλεϊ, τον περασμένο μήνα απηλλάγη. Την  δια συνταγή ακολουθεί και τώρα ο κυβερνητικός συνασπισμός για μια σειρά στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όπως φυσικά και για την οικογένεια Σημίτη. Ειρωνείες, υπαινιγμοί, κούνημα του δάχτυλου, συγκαλυμμένες απειλές, υποκριτικές ευχές «να λάμψει η αλήθεια», αλλά και ανοιχτές επιθέσεις, με στόχο πάντα τον ίδιο: να θεωρούνται οι άνθρωποι αυτοί εσαεί ύποπτοι, να συνοδεύονται από μια αμφιβολία, ένα κούνημα του κεφαλιού ή, ακόμη χειρότερα, την πεποίθηση ότι «τα έχουν αρπάξει και τη γλιτώνουν επειδή είναι ισχυροί».

Μα ούτε μια συγγνώμη; Οχι βέβαια. Γιατί τότε όλο το συριζαϊκό αφήγημα θα κατέρρεε.