Πετάει… Δεν πετάει…

Mπαίνει στο Διαδίκτυο για το ηλεκτρονικό check-in 48 ώρες πριν από την πτήση της. Για πρώτη φορά δεν µπορεί να το κάνει: «Βρίσκεστε stand by» διαβάζει. Δεν καταλαβαίνει.

Τηλεφωνεί στα γραφεία της αεροπορικής εταιρείας, όπου µια ευγενέστατη και άκρως καθησυχαστική υπάλληλος τη διαβεβαιώνει: «Είναι πρόβληµα του συστήµατος και αφορά όλη την πτήση σας, µη σας απασχολεί, θα γίνει κανονικά check-in στο αεροδρόµιο, λίγο πριν από την αναχώρησή σας».

Πείθεται, την εµπιστεύεται. Ηταν λάθος της, όπως διαπίστωσε όταν βρέθηκε στο γκισέ του αεροδροµίου για να ενηµερωθεί από άλλη ευγενέστατη αλλά καθόλου καθησυχαστική αυτή τη φορά υπάλληλο πως «η πτήση σας είναι υπερπλήρης, fully booked, και δεν µπορείτε να πετάξετε». Εκείνη και οκτώ ακόµα επιβάτες. «Μα έχω βγάλει εισιτήριο». «Θα σας αποζηµιώσουµε και θα σας βάλουµε σε µιαν άλλη πτήση». «Μα πρέπει να πάω στο σπίτι µου, είναι το παιδί µου µόνο και µε περιµένει». «Λυπούµαστε, δεν µπορούµε να κάνουµε κάτι, περιµένετε αν θέλετε µήπως υπάρξει κάποια ακύρωση και µπορέσουµε να σας βολέψουµε».

Υπήρξε πράγματι μία ακύρωση, όμως προτίμησαν να βολέψουν δύο άλλους επιβάτες. «Γιατί αυτοί και όχι εγώ;» ρώτησε. «Γιατί μάλλον προηγούνται εκείνοι που έχουν αγοράσει πιο ακριβά το εισιτήριό τους». Και ναι, ο κανονισμός δίνει το δικαίωμα στις αεροπορικές εταιρείες να χρησιμοποιούν τέτοιες τακτικές. Αυτό που της συνέβη συμβαίνει και σε άλλους επιβάτες καθημερινά.

«Ωραίος κανονισμός» σκέφτηκε, και εδώ που τα λέμε δεν είχε άδικο. Η επόμενη πτήση έφευγε πολύ νωρίς το πρωί. Τώρα ήταν αργά το βράδυ. Επρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα, στο σπίτι που τη φιλοξενούσαν, να κοιμηθεί για τρεις-τέσσερις ώρες (δεν υπήρχε περίπτωση, με τον εκνευρισμό που είχε) και να επανέλθει αχάραγα στο αεροδρόμιο.

Και όλα αυτά με τη σκέψη σε ένα παιδί που περίμενε μόνο στο σπίτι. Δεν τα είχε μόνο με την αεροπορική εταιρεία της, εξάλλου όλες οι εταιρείες το κάνουν αφού τους το επιτρέπουν, τα είχε κυρίως με εκείνους που μαγειρεύουν νομοθεσίες και κανονισμούς εις βάρος τελικά του καταναλωτή, θεωρώντας τον εν δυνάμει θύμα.

Πήρε τα 250 ευρώ της αποζημίωσης (τόσα δικαιούσαι σε αυτή την περίπτωση), της έκαναν δώρο και ένα εισιτήριο (one way) που μπορούσε να το χρησιμοποιήσει όποτε ήθελε και… «σ’ ευχαριστώ, ω εταιρεία».

Το μόνο που δεν είχε κάνει ήταν η δουλειά της. Στον δρόμο πίσω στην πόλη (πώς βαριόταν τώρα να εξηγεί στους άλλους τι συνέβη και να ανοιγοκλείνει ξανά βαλίτσες) άρχισε να σκέφτεται τη μία μετά την άλλη τις διαφημίσεις των μεγάλων αεροπορικών εταιρειών, που ξαφνικά βρίσκεσαι να κάθεσαι δίπλα σε διάσημους ηθοποιούς, που οι αεροσυνοδοί σού κάνουν μασάζ, μανικιούρ, πεντικιούρ, σου παίζουν στο βιολί τη «Meditation» από την όπερα «Θαΐς» του Μασνέ για να χαλαρώσεις και σου σερβίρουν filet mignon με λάδι τρούφας και σαμπάνια… Αυτή είναι η χαρά τού να πετάς! Εκείνη πάλι ένιωθε τόσο του πεταματού!