Η τραγική σύγκριση δύο Κοινοβουλίων

Δεν είχαν περάσει ούτε λίγες ώρες από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η συζήτηση στην ελληνική Βουλή για την αναθεώρηση του Συντάγματος, μέχρι που ξεκίνησε, στη Βρετανική, η συζήτηση για το σχέδιο συμφωνίας του Brexit. Μάλιστα, η συζήτηση στο Λονδίνο, διεξάγεται (ακόμα αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο) υπό το βάρος πέντε παραιτήσεων από την κυβέρνηση Μέι, με κυριότερες του υπουργού και της υφυπουργού για το Brexit.

Ομως, εδώ το θέμα δεν είναι ούτε η ουσία της ελληνικής συνταγματικής αναθεώρησης, ούτε η ουσία της βρετανοευρωπαικής επικείμενης συμφωνίας.
Εδώ, το θέμα είναι η σύγκριση των δύο αυτών κοινοβουλίων. Σύγκριση, που, δυστυχώς, ως τεράστιος προβολέας φωτίζει το τραγικό γενικό επίπεδο του ελληνικού κοινοβουλευτισμού έναντι εν προκειμένω του βρετανικού.

Η ανουσιολογία, οι εξυπνάδες, οι ψευτομαγκές, τα λόγια του αέρα και η μπαλκονάτη ρητορική της δεκάρας κυριάρχησαν, όπως σχεδόν πάντα άλλωστε, στην ελληνική Βουλή. Ομως, το χειρότερο απ’ όλα, ήταν ότι όπως απαρέγκλιτα συμβαίνει, κυριάρχησε η προβατοποίηση των βουλευτών, οι οποίοι είναι, στην συντριπτική πλειοψηφία τους απλώς χειροκροτητές του αρχηγού τους και υβριστές του απέναντι. Δεν έχουν λόγο, δεν έχουν γνώμη, δεν έχουν ανάστημα απέναντι στα τεκταινόμενα. Οχι όλοι βέβαια. Αλλά αυτός είναι ασφαλώς ο ισχυρός κανόνας. Είναι βουλευτές κατά τον τύπο, αλλά όχι κατά την ουσία του Συντάγματος, που ορίζει την ελευθερία της γνώμης τους ως πρώτιστη υποχρέωση και καθήκον. Σε αυτό βοηθά φυσικά και ο βαθιά αντικοινοβουλευτικού χαρακτήρα κανονισμός της Βουλής των Ελλήνων, ο οποίος είναι κομμένος και ραμμένος όχι στα δικά της μέτρα, αλλά σε εκείνα της εκάστοτε εξουσίας.

Ενας κανονισμός που δυσκολεύει με χίλιους τρόπους το διάλογο, αν δεν τον αποτρέπει και πλήρως σε ορισμένες περιπτώσεις.
Το ακριβώς αντίθετο μπορεί να δει κανείς στη συζήτηση του House of Commons για το Brexit. Οι άνθρωποι εκεί δεν βρίσκονται για να τους λέει κανείς τι θα κάνουν. Ανεξαρτήτως αν ανήκουν στο κόμμα εξουσίας ή όχι, έχουν άποψη, έχουν θέση, έχουν γνώση και συγκρότηση, έχουν λόγο και όλα αυτά τα εκφράζουν. Μία μακρά συζήτηση διεξάγεται, στην οποία η πρωθυπουργός της Βρετανίας είναι υποχρεωμένη να τους ακούσει όλους όσους επιθυμούν να ρωτήσουν, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό και οφείλει να απαντήσει. Οπως και κάνει. Οσο χρόνο κι αν χρειαστεί, ότι κι αν ερωτηθεί.

Η σύγκριση είναι, δυστυχώς, κάτι παραπάνω από θλιβερή. Και, η ουσία της, δεν έχει να κάνει απλώς με τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Εχει να κάνει ευθέως με τη δημοκρατία συνολικά, με τον πολιτισμό, με την εξέλιξη της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Εχει να κάνει με ένα πολίτευμα και μία χώρα που σέβονται τον εαυτό τους και με ένα άλλο που δεν το κάνει. Σε τίποτα.