Σκύψτε ρε το κεφάλι στους νεκρούς

Διοργανώνουμε ένα κορυφαίο αθλητικό –κι όχι μόνο- γεγονός, τον κλασσικό Μαραθώνιο. Ερχονται από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου πολίτες για να τρέξουν την ιστορική διαδρομή από τον Μαραθώνα μέχρι το Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Τρέχουν 55.000 άνθρωποι και η Αθήνα μπαίνει στις τηλεοράσεις όλου του πλανήτη.

Κι αυτό συμβαίνει 3,5 μήνες μετά την εθνική τραγωδία στο Μάτι.

Από εκεί απ’ όπου πέρασαν την Κυριακή χιλιάδες αθλητές και χειροκρότησαν τους άλλους «μαραθωνοδρόμους», τους κατοίκους της καθημαγμένης πόλης του Ματιού. Εκαναν μια εκδήλωση, περισσότερο υπενθύμιση της τραγωδίας παρά μνημόσυνο για τους 99 νεκρούς. Για τα χιλιάδες καμένα σπίτια και για τους εκατοντάδες τραυματίες. Ζήτησαν το αυτονόητο: «Μην μας ξεχνάτε. Είμαστε εδώ, θέλουμε να φτιάξουμε τα σπίτια μας, να αναστήσουμε τον οικισμό μας, να μας βοηθήσετε να επουλώσουμε τις πληγές μας».

Οποιος μιλούσε κανείς μαζί τους την ώρα του Μαραθωνίου αυτά ακριβώς του έλεγαν: «Μας ξέχασε η Πολιτεία, μην μας ξεχάσετε κι εσείς».

Παράπονο, οργή, πίκρα γιατί όταν πέφτουν τα φώτα και κλείνουν οι κάμερες ακόμη και οι εθνικές τραγωδίες μοιάζουν με απλά καθημερινά γεγονότα;

Ποιος ξέρει τι σκέφτονταν οι συγγενείς των νεκρών εκείνης της αποφράδας ημέρας, της 23ης Ιουλίου 2018.

Κι όμως, ενώ υπήρχε η χρυσή ευκαιρία λόγω του μεγάλου αθλητικού γεγονότος, να ξαναθυμηθούμε το Μάτι, να κινητοποιηθεί η Πολιτεία, να δει τις ελλείψεις της και να επιταχύνει τις διαδικασίες, τι είδαμε;

Είδαμε έναν ανεκδιήγητο υπουργό, μορφωμένο, επιστήμονα, γιατρό των σωμάτων μας, να κάνει φθηνό χιούμορ στο διαδίκτυο. Είδαμε τον Πολάκη να υπερασπίζεται τη Ρένα Δούρου κι αυτό να το κάνει ακόμη κι αν δείχνει ασέβεια στους νεκρούς. Στο Μάτι ή στην Καλιφόρνια.

Είδαμε οπαδούς του Πολάκη να τον αποθεώνουν, άλλους να τον επικρίνουν για την ντροπιαστική ανάρτησή του. Είδαμε και τη Δούρου, η οποία έχει κληθεί ως ύποπτη για να δώσει εξηγήσεις στον εισαγγελέα, να επευφημεί τον υπουργό Υγείας. Και όλοι οι Πολάκηδες σα μια χορωδία να λένε «δολοφονία χαρακτήρων κάνετε».

Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι με τους νεκρούς δεν παίζει κανείς. Με τα θύματα δεν κάνει κανείς χιούμορ, ούτε για να υπερασπιστεί την ίδια του τη μάνα.

Είναι νεκροί, είναι μικρά παιδιά, αδέρφια, γονείς, γιαγιάδες και παππούδες που κάηκαν ζωντανοί. Είναι φίλοι και συνοδοιπόροι στη ζωή που ξαφνικά δεν υπάρχουν. Κι όμως, ο Πολάκης και η παρέα του κάνει πλάκα. Κι επιμένει μάλιστα. Δικαιολογεί την πράξη του, λέει ότι γνωρίζει από θάνατο και τον σέβεται. Και στην ίδια φράση του σεβασμού στο νεκρό, βάζει τον Τσίπρα, τη Δούρου, τα μίντια που τον πολεμούν, το ΚΕΕΛΠΝΟ που τα καλοταϊζει…

Αυτή και μόνο η φράση του, αυτό και μόνο το τσουβάλιασμα είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς ότι ο Πολάκης δεν ξέρει τι σημαίνει να σκύβεις το κεφάλι από ντροπή, από πόνο για τους νεκρούς.

Τι θα έπρεπε να κάνει ο υπουργός, η Δούρου, όλοι οι υπουργοί αυτή τη μέρα του Μαραθωνίου; Αντί να πλακώνονται στο διαδίκτυο θα έπρεπε να πάνε όλοι (αν τολμούν) στο Μάτι. Να διαδηλώσουν με τους κατοίκους. Να βοηθήσουν, να δείξουν ότι ενδιαφέρονται, να διεθνοποιήσουν ένα τραγικό γεγονός και να συμβάλλουν τα μέγιστα ώστε τέτοιες καταστροφές να μην ξανασυμβούν.

Το κυριότερο. Ολοι τους, όλοι οι πολιτικοί έπρεπε να σκύψουν το κεφάλι. Γιατί μπορεί για κάποιους το να σκύβεις το κεφάλι είναι πράξη υποταγής, αλλά για όσους αισθάνονται από πόνο κι έχουν συναισθηματική νοημοσύνη, το να σκύβεις το κεφάλι είναι πράξη ανδρείας.