«Εμείς τα ζώα»: Μια όμορφα ζωγραφισμένη ενηλικίωση

Τρία αγόρια, τρία αδέρφια που λειτουργούν σαν μια γροθιά γοήτευσαν το κοινό στην προτελευταία μέρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Σε ένα κατάμεστο Ολύμπιον ο Τζερεμάια Ζαγκάρ μέσα από την ταινία «We are animals» κατάφερε να μας μεταφέρει από την Ελλάδα στην Αμερική. Σε ένα σημείο πραγματικό στο πουθενά, σε ένα φτωχικό σπίτι που ζουν τα τρία παιδιά, ο πληθωρικός Πορτορικανός πατέρας τους και η λευκή μητέρα τους που βυθίζεται κατά καιρούς στην κατάθλιψη.

Τα αγόρια παίρνουν δύναμη ο ένας από τον άλλον και κάτω από μια κουβέρτα και το σύνθημα «ζεστασιά των σωμάτων» μοιάζουν ανίκητη. Ακόμα και όταν η μητέρα έχει μέρες να σηκωθεί από το κρεβάτι και ο πατέρας τους έχει –προσωρινά- εγκαταλείψει.

Οι δύο μεγαλύτεροι γιοι της οικογένειας κάνουν ότι μπορούν να μοιάσουν στο πατέρα τους, την ίδια ώρα που ο μικρός Τζόνα, το στερνοπούλι της οικογένειας είναι κολλημένο στη μητέρα τους, ή για την ακρίβεια εκείνη είναι κολλημένη σε εκείνον.

Η πρώτη σεξουαλική αφύπνιση του Τζόνα, οι συγκρούσεις των γονιών του, η δική του ενηλικίωση αλλά και η διαφορετικότητα παρουσιάζεται εξαιρετικά μέσα από τα ίδια του τα σχέδια και στην οθόνη για εμάς μέσα από ένα ανιμάτιον που συναρπάζει. Μόνο με τα βασικά χρώματα, μπλε, μαύρο και πολύ κόκκινο ο μικρός χώνεται κάθε βράδυ κάτω από το κρεβάτι και δημιουργεί τον δικό του μαγικό κόσμο.

Ένα κόσμο αντίστοιχο από αυτό που δημιουργεί και ο Ζαγκάρ με υπέροχες λυρικές εικόνες παρόλο που η πλοκή μοιάζει σε πολλά σημεία αφαιρετική.

Ο Ραούλ Καστίγιο ερμηνεύει τον πατέρα και η Σίλα Βαντ την ευάλωτη μητέρα, ωστόσο τα πρόσωπα των τριών παιδιών είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση με τον νεαρό Τζόνα να γοητεύει σε κάθε πλάνο.

Μια ταινία που δεν στέκεται στην ανακάλυψη της ταυτότητας του 10χρονου αγοριού, ούτε βιάζεται να αποδώσει ευθύνες στην επιθετικότητα του μπαμπά ή την μοιρολατρία της μαμάς. Ένα παιδί που πετάει ψηλά και μας κάνει να δούμε τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια.