Πάλι πέσαμε απ’ τα σύννεφα με τα κινεζικά ακίνητα;

Και να που η αγορά ακινήτων βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο, αλλά δυστυχώς για ένα σκάνδαλο. Επειτα από μια δεκαετία βαριάς ύφεσης, με υποχώρηση των τιμών τουλάχιστον 45% μεσοσταθμικά, με αγοραπωλησίες στο ναδίρ και με χιλιάδες σπίτια – γιαπιά καθώς οι ιδιοκτήτες τους αδυνατούν να τα ολοκληρώσουν, θα περίμενε κανείς ότι μόνο καλά νέα είχαμε. Όμως, φαίνεται ότι οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται και η κτηματαγορά από παλιά ήταν πεδίο δράσης κάθε λογής απατεώνων.

Η περίπτωση των «κινεζικών» ακινήτων, δηλαδή σπιτιών που αγοράστηκαν από Κινέζους για να πάρουν τη χρυσή βίζα, αλλά σπάζοντας τους περιορισμούς στο τραπεζικό σύστημα της χώρας τους και με πληρωμές μέσω… POS, ασφαλώς και είναι πρωτότυπη. Ενας ευφάνταστος επιχειρηματίες με «άκρες» χρειαζόταν, κάποιοι σε θέσεις – κλειδιά και η απουσία ελέγχων σε μια χώρα που δεν φημίζεται για την εποπτεία και τους αυστηρούς κανόνες. Εδώ ένα σκάνδαλο άνω του ενός δις ευρώ, αυτό της Folli Follie και η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς το πήρε χαμπάρι τελευταία, στην αγορά ακινήτων θα έκαναν ελέγχους;

Όμως, όποιος ξέρει τι συμβαίνει τις προηγούμενες δεκαετίες στο real estate θα έπρεπε να περιμένει κάτι τέτοιο. Πλαστά συμβόλαια, διαφορετικές τιμές πώλησης από αυτές στην πραγματικότητας, υπερτιμολογήσεις ή υποτιμολογήσεις (ανάλογα με το συμφέρον), χρήματα κάτω από το τραπέζι για μεσάζοντες και μη, διακίνηση «μαύρων» που ξεπλένονταν σε βίλες στη Μύκονο ή στα Νότια προάστια.

Απ’ όλα έχει ο μπαξές στην ελληνική κτηματαγορά και ας μην κάνουν τις μωρές παρθένες όσοι τώρα κόπτονται για την «τιμιότητα» του συγκεκριμένου κλάδου.

Διαβάζουμε για παράδειγμα ότι οι μεσίτες γνώριζαν για την πυραμίδα με τα κινεζικά ακίνητα και γι’ αυτό δεν εμπλέκονταν αφήνοντας τους «αετονύχηδες» να κάνουν παιχνίδι.

Μα είναι αυτή αντιμετώπιση; Οι επαγγελματίες του χώρου, τα βασικά γρανάζια της κτηματαγοράς να μην καταγγέλλουν τις κομπίνες και απλά να νίπτουν τας χείρας τους; Δεν υπάρχουν αρμόδια όργανα να επιληφθούν; Μετά Χριστόν προφήτες και οι μεσίτες οι οποίοι αν ήξεραν θα έπρεπε να μιλήσουν κι όχι να βγάζουν τώρα την ουρά τους απ’ έξω.

Την ευθύνη πρέπει να την αγαπάμε όλοι. Αν τη ρίχνουμε μόνο στους άλλους απλά θα περιμένουμε να σκάνε σκάνδαλα και στη συνέχεια θα κάνουμε διαπιστώσεις και θα κουνάμε σε όλους τους άλλους το δάκτυλο. Δεν είναι, όμως, έτσι, η κατάσταση σε μια ευνομούμενη χώρα.

Εκτός κι αν ο νόμος ισχύει μόνον όταν εφαρμόζεται για μικροκομματικά οφέλη.