Η προσφυγική οδύσσεια μέσα από ποιήματα

Ήταν μια πρωτοβουλία της δημοσιογράφου του περιοδικού Der Spiegel Σουζάνε Κέλμπλ, η οποία εργάστηκε ως ανταποκρίτρια σε εστίες κρίσεις και πολέμου. Νεαροί πρόσφυγες που ήρθαν τα τελευταία χρόνια χωρίς συνοδεία γονέων στην Γερμανία παρουσίασαν στο Βούπερταλ κείμενα και ποιήματα για το δράμα της προσφυγιάς και το ριψοκίνδυνο ταξίδι τους από τις χώρες προέλευσής τους μέχρι τη νέα τους πατρίδα.

Ο 17χρονος Σαχζαμίρ Χατάκι από το Μαζάρ ι Σαρίφ του Αφγανιστάν περιγράφει το ταξίδι του από τα τουρκικά παράλια μέχρι την Ελλάδα: «65 άνθρωποι επέβαιναν στο μικρό πλοίο. Ο διακινητής έδειξε στο βάθος ένα βουνό. Εκεί είναι η Ελλάδα μας είπε. Όταν το μικρό σκάφος ανατράπηκε από τα κύματα, πέσαμε στο νερό. Μια μητέρα πνίγηκε μπροστά στα μάτια μου. Το νερό ήταν κρύο, όλοι φώναζαν. Μαζί τους κι εγώ. Επέζησαν 20 άτομα, όλα τα παιδιά πνίγηκαν. Πέρασαν 20 ολόκληρες μέρες για να πάρω τηλέφωνο τη μητέρα μου στο Αφγανιστάν. Τι να της πω; Ότι επί δέκα μέρες έπινα μόνο κακάο γιατί το σώμα μου ήταν γεμάτο αλάτι;»

Τρόμος μπροστά στην ενηλικίωση

Το κοινό στο Βούπερταλ παρακολουθεί σιωπηρό και συγκινημένο. Ο 17χρονος πρόσφυγας δηλώνει πίσω από τη σκηνή ότι αισθάνεται τρόμο όταν σκέπτεται τι θα γίνει όταν ενηλικιωθεί σε λίγους μήνες διότι όλο και συχνότερα οι γερμανικές αρχές απελαύνουν το τελευταίο διάστημα αφγανούς πρόσφυγες.

Στο πλευρό των ανήλικων προσφύγων βρίσκονται γερμανοί κηδεμόνες. Πρόκειται για εθελοντές που στηρίζουν, βοηθούν και εκπροσωπούν τους πρόσφυγες μέχρι να ενηλικιωθούν. Μια από αυτούς είναι η Μόνικα Κίπερ κηδεμόνας της 17χρονης Μουστάγκ Αράμπ από τη Σομαλία. Στο μικρόφωνο της DW δηλώνει ότι όσα κάνει αποτελούν μήνυμα κατά του ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού. «Χαίρομαι πολύ που σας γνώρισα, λέει απευθυνόμενη στον νεαρό Σομαλό. Σήμερα βλέπω τον κόσμο με διαφορετικά μάτια. Παροτρύνω τον καθένα να ασχοληθεί με πρόσφυγες».

Η στήριξη των κηδεμόνων βοηθά τους νεαρούς πρόσφυγες να ζήσουν μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή μετά τις τραυματικές τους εμπειρίες και να είναι αισιόδοξοι, όπως η Χαλιμάτου Ντιάλο από την Γουινέα: «Το όνειρό μου είναι μια καλύτερη ζωή. Επιθυμία μου είναι να μείνω κοντά στη νέα μου οικογένεια ακόμα και όταν ολοκληρωθούν τα τέσσερα χρόνια της κηδεμονίας. Με αγαπούν, με βοηθούν και με στηρίζουν σε κάθε μου σχέδιο. Θέλω να μείνω κοντά τους».

Αντρέα Γκρούναου / Στέφανος Γεωργακόπουλος