Συμφωνώ και επαυξάνω, υπερθεματίζω και λέω να αγιάσει το στόμα του Κώστα Μανωλά, που είπε την παραμονή του αγώνα με τη Φινλανδία ότι «στην Ελλάδα κοιτάμε πάντοτε τα πράγματα από την αρνητική πλευρά τους»…
Δεν έχει άδικο ο σέντερ μπακ της Ρόμα, διότι όντως είμαστε ένας λαός που έχει ως χόμπι, ως ιδεολογία και ως συνήθεια που καθίσταται δεύτερη φύση τον κιτρινισμό, τον αρνητισμό, ενίοτε δε και τον κανιβαλισμό!
Φιλολογώ τώρα, αλλά θαρρώ πως λόγω της ύφεσης που παρουσιάζει η Εθνική σε αυτή τη διοργάνωση της δεύτερης ευκαιρίας, οφείλουμε να (ξανα)βάλουμε τα πράγματα κάτω…
Ναι, συμφωνώ με τον Μανωλά ότι πρέπει να δούμε και τα χάλια των αλλωνών και δη των Γερμανών, που ζουν εδώ και κάμποσο καιρό στη χώρα της σφαλιάρας! Αλλά πρωτίστως θα ήταν φρόνιμο και ωφέλιμο να εγκύψουμε στα του οίκου μας και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, που (δεν γίνεται να) χρεώνονται μόνο στον Σκίμπε.
Οντως τη Δευτέρα το πλάνο του φάνηκε να είναι… απλανές. Αισθάνεται κιόλας ότι η πίεση βαράει συναγερμό, κινδυνεύει να μην προλάβει την… παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και είδε τις προσδοκίες της ανάνηψης να καίγονται σαν το καλό φινλανδικό χαρτί!
Το ζητούμενο παραμένει μετέωρο: τι σόι ποδόσφαιρο θέλουμε, μπορούμε και πρέπει να παίξει η Εθνική; Στο Τάμπερε δεν είχε ούτε εκτέλεση, ούτε δημιουργία, μα ούτε καν τη συνηθισμένη και αναγνωρισμένη δίκην οικοσήμου ανασχετική λειτουργία της. Ναι, όπως είπε ο Μανωλάς, δεν παίξαμε ποτέ την μπάλα της Βραζιλίας και της Ισπανίας, μας έβγαλε (επί Σάντος) τα συκώτια το Λιχτενστάιν, αλλά στην παρούσα φάση η εικόνα είναι πολύ αφηρημένη…
Τούτου δοθέντος, οι φίλαθλοι οι οποίοι τη Δευτέρα σήκωσαν στην εξέδρα ένα πανό που έγραφε «Μάνα, είμαι καλά, στείλε σουβλάκια» θα μπορούσαν να ζητήσουν εκτός από τα βρώσιμα και λίγη καλή μπάλα!