Ο ΣΥΡΙΖΑ – σαμποτέρ και οι κούφιες θεωρίες

Επειτα και από το δημοψήφισμα φιάσκο στα Σκόπια, τα πράγματα στην ελληνική πολιτική σκηνή μπορεί να μπερδεύονται λίγο, αλλά ένα δεδομένο δεν αλλάζει.

Η χώρα οδεύει προς εκλογές. Είτε μιλάμε για τις ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές του Μαΐου, είτε για τριπλές κάλπες στις ίδιες ημερομηνίες, είτε για ένα σενάριο αλλεπάλληλων αναμετρήσεων με την διεξαγωγή εθνικών εκλογών στο απώτατο όριο του Οκτωβρίου 2019, η προκελογική περίοδος έχει αρχίσει.

Στο πλαίσιο αυτό, δοκιμάζονται πολλές από τις θεωρίες των τελευταίων μηνών. Τα περί υπευθυνότητας του Αλέξη Τσίπρα, τα περί κανονικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, τα περί εξαφάνισης άλλων πολιτικών δυνάμεων, τα περί πολιτικής ηγεμονίας της Αριστεράς.

Κυρίως όμως αυτό που θα δοκιμαστεί τους επόμενους μήνες είναι η απόπειρα τρομοκράτησης των πάντων, με την «θεωρία του 20%».

Σύμφωνα με αυτήν, αυτό είναι το ποσοστό με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την ευκαιρία να επιβάλλει την αναστάτωση στην πολιτική σκηνή για πολλούς μήνες ακόμη.

Εχοντας χάσει δηλαδή τις εκλογές και πιθανόν με τεράστια διαφορά από την  ΝΔ (το 20% αυτό σημαίνει), θα μπορεί να το γυρίσει και πάλι στο τσάμικο, να μπλοκάρει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, να προκαλεί εκλογές με το έτσι θέλω και εν γένει να ξαναγίνει «άτακτος».

Πρόκειται αφενός για τη μεγάλη αντίφαση (αφού κανονικοποιείται, πώς θα κάνει τόσες «αταξίες;») και αφετέρου για το μεγάλο πρόβλημα της νοοτροπίας που κυριαρχεί στην χώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, έχοντας υποταγεί στις διαθέσεις των ξένων σε όλα τα πεδία, θα ξαναγίνει αντάρτης, και απλώς θα αποδυθεί σε διάφορες δολιοφθορές.

Στο όνομα τίνος θα συμβεί αυτό; Της χώρας; Προφανώς και όχι. Σε αυτήν την περίπτωση, ένας χαμένος των εκλογών δεν θα συμπεριφερόταν ως σαμποτέρ.

Στο όνομα της Αριστεράς; Μα φυσικά. Στο όνομα της Αριστεράς, ψευδεπίγραφης ή μη, όλα επιτρέπονται (ακόμη και η συνεργασία με τον Καμμένο).

Σε αυτό άλλωστε έχει διακριθεί η Αριστερά, ιδίως η ελληνική, διαχρονικά.

Πάντοτε όλα ξεκινούσαν με επαναστατικές διακηρύξεις, συνεχίζονταν με συγκρούσεις, ενίοτε και αιματοχυσίες, ακολουθούνταν από υποταγή στις επιθυμίες ξένων δυνάμεων και κατέληγαν σε ναυάγια.

Με κόστος για την χώρα.

Πάντοτε όμως όλα αυτά συνοδεύονταν από μία μυθολογία.

Της «καλής Αριστεράς». Κάτι που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στην σκέψη μερικών, πολύ λίγων, φωτισμένων ανθρώπων.

Ας αναλογιστούν οι πιο ψύχραιμοι έπειτα από τόσες δεκαετίες, το ενδεχόμενο ελληνική Αριστερά, έκφραση της οποίας είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, να ήταν η πλέον εθελόδουλη πολιτική παράταξη στην χώρα.

Όσο κι αν ενοχλεί, η αναζήτηση μπορεί να είναι χρήσιμη.