Μακεδονικό: Παράλληλες ιστορίες; Ο χρόνος θα δείξει

Σχεδόν πάντα οι αλλαγές συνόρων δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Ιδίως όταν πρόκειται για κρατικές οντότητες που ανήκουν στον καλούμενο διευρυμένο πολιτισμένο κόσμο. Ποια είναι αυτά τα κριτήρια, ποικίλλουν οι γνώμες. Ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας είναι ένα παράδειγμα προς αποτροπή.

Λένε ότι ήταν μια πρόβα τζενεράλε της «νέας τάξης» πραγμάτων.

Δεν έγινε όμως ξαφνικά. Ηδη το σπέρμα της διχόνοιας υπήρχε. Το έδαφος προετοιμαζόταν. Τα σχέδια υπήρχαν. Οπως μας είχε πει ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σερβίας, μεσούντος του πολέμου, «τα σχέδια υπάρχουν και για σας».

Αρκούν η ανάξεση πληγών από το παρελθόν, οι θρησκευτικοί φανατισμοί που τεχνηέντως καλλιεργούνται και αναζωπυρώνονται όταν λάχει και το φιτίλι είναι έτοιμο, να εκραγεί, να πάρει φωτιά.

Και συνήθως εμφιλοχωρεί κάποια ή κάποιες προβοκάτσιες και το ένα φέρνει το άλλο. Το μίσος υποδαυλίζεται, ο φανατισμός εξαπλώνεται και όλοι έχουν το δίκιο με το μέρος τους και γι» αυτό σφάζονται. Και σε έναν εμφύλιο που έχει τα πιο πολλά θύματα απ» όλες τις πλευρές, 130.000 στην πρώην Γιουγκοσλαβία, οι χθεσινοί φίλοι γίνονται εχθροί αδυσώπητοι και χωρίς έλεος αγωνίζονται να εξαφανίσουν από προσώπου γης τον «εχθρό», όντως αυτός διαμορφώθηκε εντός των τειχών και καθοδηγήθηκε έξυπνα και για ίδια συμφέροντα ξένων δυνάμεων, αυτοαποκαλουμένων προστατών της διεθνούς τάξεως, ειρήνης, ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πάντα η αλήθεια έρχεται ύστερα από πολλά χρόνια, για να επιβεβαιώσει πρακτικές και γεγονότα που προηγήθηκαν αρκετά χρόνια πριν, προϊδέασαν και καθόρισαν εντέλει την πορεία των πραγμάτων.

Ποιος θυμάται τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε για να καταλήξουμε σ» ένα οδυνηρό εθνικό γεγονός.

Αλλωστε η κάμερα της ιστορίας έχει στηθεί καλά και γνωρίζει τον τρόπο να αλλοιώνει τα γεγονότα. Να παραποιεί και να κοιμίζει για όσο χρόνο θέλει. Το νοήμον κοινό όλο και είναι πιο περιορισμένο και πιο ποδηγετημένο.

Το γνωρίζουν καλά αυτοί που κινούν τα νήματα και επιβραβεύουν με τον καλύτερο τρόπο τους υποτακτικούς τους, που νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι. Ή τους κάνουν να νομίζουν ότι ισχύει αυτό. Αρκούν δηλώσεις, επιβραβεύσεις και κάποιος τίτλος που τους απονέμεται. Τόσους και τόσους έχουν και αφειδώς τους χορηγούν.

Ομως ποια είναι η κατάσταση σήμερα και πού οδηγεί με το λεγόμενο Μακεδονικό;

Καταρχήν επικρατεί ένας εμφύλιος χαμηλής έντασης, που κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί. Πάντα εις βάρος της χώρας, ενώ οι ζημιές θα είναι μεγάλες. Προδότες και μη οι δύο πλέον κατηγορίες Ελλήνων και η κάθε πλευρά να διεκδικεί το αλάθητο.

Εγιναν σφάλματα, πολλά χρόνια, από την εποχή της δημιουργίας της κρατικής οντότητας, για τους γνωστούς λόγους επί Τίτο και την κάθοδο και έξοδο στο Αιγαίο. Και τότε και τώρα η αντιπαλότητα Ρωσίας – Αμερικής παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Ετσι δείχνει πρόθυμος και υπάκουος ο Τσίπρας, συγκατατίθεται και ξεκινά για τον μεγάλο αγώνα. Να δώσει ψυχή, με το ονοματολογικό και τη γλώσσα, στα Σκόπια.

Και τα πράττει έχοντας εσωτερικό άλλοθι ως διεθνιστής, αλλά κυρίως ως πρόθυμος υπάκουος που ανταμείβεται για τις υπηρεσίες του. Γιατί μόνο αυτός θα μπορούσε να το περάσει ως εκσυγχρονιστής και άξιο τέκνο του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.