Το «έγκλημα» μίας μακράς προεκλογικής περιόδου

Μετά από μία οκταετή εξαιρετικά επώδυνη «περιπέτεια» η εποχή των μνημονίων ολοκληρώνεται στις 20 Αυγούστου με την εκπνοή του τρίτου προγράμματος.  Όμως  κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι ταυτόχρονα τελειώνουν τα.. δύσκολα για τους πολίτες οι οποίοι δοκιμάστηκαν σε υπέρμετρο βαθμό τα τελευταία χρόνια.

Και αυτό γιατί είναι δύσκολο να προβλέψει το χρονικό διάστημα που θα χρειαστεί ώστε να αναπληρωθούν οι απώλειες στο πραγματικό εισόδημα μισθωτών , συνταξιούχων και ελεύθερων επαγγελματιών. Πόσω μάλλον όταν έχουν ήδη νομοθετηθεί μέτρα λιτότητας  τα οποία θα εφαρμοστούν μέσα στην επόμενη διετία.

Η επιστροφή στην κανονικότητα θα αποδειχθεί στην πράξη μία σύνθετη διαδικασία και πέρα από τις αποφάσεις που έλαβαν οι εταίροι για την μεταμνημονιακή πορεία της Ελλάδος καθοριστικό ρόλο θα παίξουν οι αποφάσεις του εγχώριου πολιτικού προσωπικού.

Αρχικά θα πρέπει να σημειώσουμε πως τα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέος που συμφωνήθηκαν με τους  Ευρωπαίους εταίρους δημιουργούν έναν  καθαρό διάδρομο όπως αρέσκεται να λέει (και έχει δίκιο)  ο Ευκλείδης Τσακαλώτος  έως  και το 2032 . Δεν δίνουν οριστική λύση στο ζήτημα της βιωσιμότητας αλλά μειώνουν αισθητά μέσω της επιμήκυνσης και της περιόδου χάριτος τις ετήσιες ανάγκες χρηματοδότησης του ελληνικού Δημοσίου για τα επόμενα  15 χρόνια.

Μέσα στο διάστημα αυτό η Ελλάδα θα πρέπει  χωρίς χείρα βοηθείας , δηλαδή νέα δάνεια,  από την Ευρωζώνη να παγιώσει συνθήκες βιώσιμης και ισχυρής ανάπτυξης.

Μπορεί  εκ πρώτης να δημιουργείται η εντύπώση ότι υπάρχουν χρονικά περιθώρια όμως άμεσα θα πρέπει η χώρα  να κερδίσει το στοίχημα της κανονικότητας που θα οδηγήσει στην μακροπρόθεσμη ανάκαμψη.

Και στο σημείο αυτό θα πρέπει να απαντηθεί το σημαντικότερο ερώτημα . Ποια κυβέρνηση (και με ποια οικονομική ατζέντα) θα αναλάβει το έργο αυτό;

Θα μπορούσε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να χαράξει ένα  σχέδιο αναδιάταξης και μεγέθυνσης της οικονομίας την στιγμή που το πολυδιαφημισμένο «ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης» πετάχτηκε από τους εταίρους στον κάλαθο των αχρήστων; Η εύλογη απάντηση είναι όχι. Επιπρόσθετα η ίδια η κυβέρνηση έχει κηρύξει την έναρξη μίας άτυπης  προεκλογικής περιόδου με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα κατά την προσφιλή του τακτική να υπόσχεται  φοροαπαλλαγές , κοινωνικό μέρισμα και ότι θα πάρει πίσω τις μειώσεις στις συντάξεις και τον συγκυβερνήτη Πάνο Καμμένο να απειλεί (για χιλιοστή φορά) ότι θα ρίξει την κυβέρνηση όταν έλθει προς κύρωση στην Βουλή η συμφωνία με την ΠΓΔΜ.

Κανονικότητα

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν είναι δυνατή η επιστροφή στην κανονικότητα. Οι εκλογές πρέπει να  γίνουν το συντομότερο δυνατόν.  Όχι γιατί το ζητάει η Νέα Δημοκρατία αλλά γιατί το υπαγορεύουν οι συνθήκες καθώς για πρώτη φορά από τα μέσα του 2014 η  χώρα μας έχει την ευκαιρία να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της υστέρησης. Δεν πρέπει να πάει κι αυτή η ευκαιρία χαμένη.

Τότε οι ευθύνες μοιράστηκαν. Στον κ. Αντώνη Σαμαρά ο οποίος αντί να συνεχίσει την υλοποίηση του δεύτερου προγράμματος επέλεξε τον δρόμο του λαϊκισμού σκίζοντας… μνημόνια «σελίδα – σελίδα».  Και στον κ. Αλέξη Τσίπρα ο οποίος αφενός  προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές του 2015 και αφετέρου από κοινού με τον Γιάνη Βαρουφάκη «σκηνοθέτησαν» τον εξάμηνο εκτροχιασμό της οικονομίας που μας έφερε στα πρόθυρα του Grexit  και μας φόρτωσε ένα τρίτο πρόγραμμα.

Στην παρούσα φάση η ευθύνη θα βαρύνει αποκλειστικά τον κ. Τσίπρα καθώς μόνο αυτός μπορεί να πάρει πρωτοβουλία ώστε να μην «σέρνεται» η χώρα σε μία καταστροφική προεκλογική περίοδο διάρκειας 13 μηνών.

Ανεξάρτητα αν τις εκλογές κερδίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης όπως προκύπτει από τα ευρήματα του συνόλους των δημοσκοπήσεων ή γίνει έκπληξη και επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα  μόνο μια νέα κυβέρνηση με νωπή εντολή και με ορίζοντα τετραετίας θα έχει την ευχέρεια να καθορίσει τα βήματα στην επόμενη (μετά τα μνημόνια) ημέρα.

Ανεξάρτητα από τις κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα , στο μέτωπο της οικονομίας θα πρέπει να αποφευχθούν «τρέλες» με μονομερείς ενέργειες  και ακύρωση ψηφισμένων μέτρων. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως από την μία η Ελλάδα παραμένει σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας και από  την άλλη θα ελέγχεται από τις αγορές οι οποίες σε κάθε πισωγύρισμα θα την τιμωρούν με αύξηση των επιτοκίων δανεισμού.

Από εκεί και πέρα και εφόσον επαληθευτούν οι ρυθμοί ανάπτυξης που προβλέπονται για εφέτος και το 2019 η Ελλάδα θα μπορούσε να διαπραγματευτεί χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα ώστε να προκύψει πραγματικός δημοσιονομικός χώρος για μόνιμη μείωση φορολογικών συντελεστών .  Γιατί είναι άτοπο να στοχεύεις για παράδειγμα σε πλεόνασμα 5,2% του ΑΕΠ το 2022 για να εξασφαλίσεις δημοσιονομικό χώρο πάνω από τον παγιωμένο στόχο του 3,5% του ΑΕΠ. Επιπλέον η σταδιακή μείωση των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων των τραπεζών στο 32% του συνόλου των χορηγήσεων το 2019 θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να αυξηθεί η χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας.

Η εξίσωση ποια έχει λιγότερους αγνώστους αλλά θα ήταν κρίμα οι επίπονες  προσπάθειες ετών να θυσιαστούν στον βωμό μίας μακράς και σκληρής προεκλογικής περιόδου

.