Ο Ορέστης Καλαμπαλίκης μιλά για «Blues for a woodpecker»

Πρόσφατα  το ελληνικό κοινό είχε τη δυνατότητα να απολαύσει τον κιθαρίστα Ορέστη Καλαμπαλίκη ως σολίστα μουσικό, στις συναυλίες που  πραγματοποίησε στην Αθήνα αλλά και στην περιφέρεια, συνοδεύοντας τη νέα ερμηνεύτρια Κυβέλη Καστοριάδη.  Είχε προηγηθεί η επιτυχημένη συνεργασία των δύο καλλιτεχνών στο cd Songs for a blue cloud, όπου η Κυβέλη τραγούδησε ελληνικά και ξένα τραγούδια σε δικές του διασκευές.

Το cd Blues for a Woodpecker, το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες η Μικρή Άρκτος, προχωρά ένα βήμα παραπέρα: αναδεικνύει τη συνθετική ταυτότητα του Ορέστη Καλαμπαλίκη, μιας και περιλαμβάνει συνθέσεις του αλλά και μεταγραφές και διασκευές για κιθάρα από τον ίδιο. Είναι ένα παράθυρο με θέα τις μουσικές αναφορές αλλά και το μουσικό κόσμο του.

Γιατί Blues for a woodpecker?

Το ομώνυμο κομμάτι έχει 2 μέρη (γρηγορο, αργό). Ο τρυποκαρυδος μπορεί να είναι κάποιος που εμμονικά χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, επαναλαμβάνει πραξεις και σκέψεις μεσα σε μια ρουτίνα, γατζωνεται σε μια υπόσχεση και κλείνεται μέσα σε μια επιδερμική ασφάλεια. Επίσης ομως μπορεί να είναι ένα χαριτωμένο πουλί, ένας ήχος μέσα στο δάσος, μια επαφη με ένα ον αρκετά ασυνήθιστο για τους ανθρώπους της πόλης. Μια εικόνα χαράς.

Γιατί η Γυφτοπούλα σαν επιλογή;

Αγαπώ πολύ τα ρεμπέτικα και τα μικρασιάτικα, ίσως και λόγω καταγωγής (Ίμβρος). Το συγκεκριμένο το είχα πρωτοπαίξει πριν κάποια χρονια με το Δημήτρη Μυστακίδη και το Γιάννη Τζιάλλα, και αμέσως κατάλαβα πως κάτι υπάρχει εκεί που με ενδιαφέρει. Και ότι θα ακούγεται ωραία με μια κιθάρα.

Πώς έγινε η επιλογή των κομματιών που διασκευάσατε;

Στο δίσκο, εκτός της Γυφτοπουλας υπάρχουν άλλα 2 κομμάτια που δεν είναι δικά μου, αλλά του Robert Schumann, γραμμένα για σόλο πιάνο. Η επιλογή εγινε πολύ φυσικά. Κάποιες φορές πέφτεις πάνω σε πράγματα και τα ακολουθείς χωρίς να το πολυσκέφτεσαι. Και έτσι όλα απλουστευουν.

Ποιους προβληματισμούς θίγει ο δίσκος;

Το υλικό του δίσκου είναι καθαρά ορχηστρικό. Μια κιθάρα. Δεν υπάρχουν στίχοι, και έτσι τα πράγματα είναι πολύ ανοιχτά. Οι ιδεες μπορεί να προκύπτουν από προβληματισμούς αλλά το αποτέλεσμα παραμένει αισθητικό. Θεωρώ πως η δουλειά του μουσικού είναι να πάρει τον ακροατή, να τον ταξιδέψει στο συναισθηματικό και φαντασιακο του κόσμο και να τον ξαναφησει στην πραγματικότητα.

Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στον κόσμο;

Το παραμικρό. Η μουσική όπως είπα επικοινωνεί συναισθηματα. Ο καθένας τα παίρνει και τα κάνει ότι θέλει. Εγώ από εσωτερική ανάγκη προσπαθώ να επικοινωνήσω τον τροπο με τον οποίο αισθάνομαι τα πράγματα. Και από πρακτική ανάγκη προσπαθώ να φτιάξω ένα υλικό όσο το δυνατόν αξιοπρεπές και πρωτοτυπο για να επιβιώσω.

Πώς είναι η δισκογραφία στην Ελλάδα σήμερα και ποια στη Γαλλία;

Πάνω κάτω στην ίδια κακη κατάσταση απ’όσο αντιλαμβάνομαι. Προσωπικά πιστεύω πολύ στην ιδέα του δίσκου. Το να παίρνεις το χρόνο να ακούσεις μια ωρα μουσική. Το θεωρώ πιο πλήρη εμπειρία από το κομμάτι-κραχτη-βιντεο.

Ποια είναι τα πρότυπά σας στη μουσική;

Καταρχάς ο πρώην δάσκαλός μου, Roland Dyens, που υπήρξε και ο λόγος για τον οποίο βρέθηκα στο Παρίσι. Μου αρέσουν πολλοί “κλασικοι” συνθετες όπως οι Shostakovich, Ravel, Beethoven, αλλά και ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Κώστας Σκαρβέλης, ο Χατζιδακις και πολλοι ξένοι και Έλληνες συνθέτες από τη ροκ σκηνή.

Από πού εμπνέεστε;

Από κινήσεις, από μηχανές, από ιστορίες, από τη φύση, από τη μουσική των άλλων.

Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;

Να φτιάξω ένα τρίο με το οποίο να παίζω τη μουσική μου.