Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το ΔΝΤ;

Εδώ και 8 χρόνια, κάθε φορά που βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαπραγμάτευση, το μείζον ερώτημα που μπαίνει στο τραπέζι είναι: «Χρειαζόμαστε το ΔΝΤ;»

Εχει μετατραπεί σε σήριαλ η συμμετοχή ή όχι του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα, η χρησιμότητά του, αν είναι σύμμαχος ή εχθρός της Ελλάδας, αν βοηθά ή αν καταστρέφει.

Να το πάρουμε από την αρχή. Το ΔΝΤ δεν έπρεπε ποτέ να έρθει στην Ελλάδα, δεν έπρεπε ποτέ να μπει σε πρόγραμμα ευρωπαϊκής χώρας εφόσον υπάρχουν οι Βρυξέλλες. Όμως, η Ελλάδα προσέφυγε στο Ταμείο διότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε αποτύχει παταγωδώς να φτιάξει τους κατάλληλους μηχανισμούς ώστε να παρεμβαίνει η ίδια κι όχι κάποιοι τρίτοι σε περιπτώσεις όπως αυτή της ελληνικής οικονομίας.

Το 2010 το Eurogroup ήταν μια μάζωξη οικονομολόγων γιατί δεν είχαν τι να κάνουν κι άκουγαν το γέρο Σόιμπλε να τους αναλύει τα περί ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης δεν υπήρχε, ουσιαστικός εποπτικός φορέας για τις τράπεζες δεν υπήρχε, πιστωτικές γραμμές κι άλλα εργαλεία, όπως waver, ευρωομόλογα και άλλα τέτοια ήταν… επιστημονική φαντασία.

Οι Βρυξέλλες αναγκάστηκαν να δεχθούν τη συμμετοχή του ΔΝΤ στη διάσωση ευρωπαϊκής χώρας, επειδή το Ταμείο είχε «τεχνογνωσία» να το κάνει, έστω κι αν σε πολλές περιπτώσεις ανά τον κόσμο απέτυχε με κρότο.

Εκτοτε έχουμε το Ταμείο, τον Στρος Καν, την Λαγκάρντ, τον Τόμσεν, την Βελκουλέσκου και τόσους άλλους εκπροσώπους του οικονομικού «τέρατος».

Το ΔΝΤ δαιμονοποιήθηκε, λοιδωρήθηκε από την αριστερά, προτού γίνει κυβέρνηση, τελικώς αγκαλιάστηκε κι από αυτήν. Και για να λέμε αλήθειες, υπήρξαν περιπτώσεις όπου το Ταμείο εκνεύρισε πραγματικά την Ελλάδα με τις υπερβολικές απαιτήσεις της, τα σκληρά μέτρα που ζητούσε, τις εντελώς λάθος εκτιμήσεις της για την πορεία της οικονομίας. Ποιος ξεχνά άλλωστε τους διάσημους πολλαπλασιαστές…

To ίδιο έργο

Ουκ ολίγες φορές έφτασε να αποχωρήσει από το πρόγραμμα, ουκ ολίγες φορές έχουμε δει να τσακώνεται το Ταμείο με το Βερολίνο.

Το ίδιο έργο παίζεται και σήμερα με το ελληνικό χρέος και τον Πολ Τόμσεν να στέλνει τελεσίγραφα και να απειλεί με έξοδο από το πρόγραμμα.

Και ξανά τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει ζωή χωρίς το ΔΝΤ;

Χρηματοδοτικά βεβαίως και υπάρχει καθώς η συμβολή του Ταμείου είναι ελάχιστη. Όμως, υπάρχει μια άλλη παράμετρος την οποία θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους στην κυβέρνηση προτού αποφασίσουν ξανά μια τεχνητή ένταση με την Λαγκάρντ.

Κι αυτή δεν είναι άλλη από το ρόλο του «χωροφύλακα» που παίζει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, έναν ρόλο που τον χρειαζόμαστε απαραίτητα.

Η έξοδος στις αγορές μπορεί να γίνει μόνο εφόσον μας εμπιστεύονται οι δανειστές και πρωτίστως οι αγορές. Αλλά χωρίς κάποιον να ««τραβάει το αυτί» της εκάστοτε κυβέρνησης πώς θα πειστούν οι αγορές ότι γίναμε κανονική χώρα; Και το ΔΝΤ μπορούσε να παίξει αυτό τον πολύ σημαντικό ρόλο. Με θυσίες, με υποχωρήσεις από την ελληνική πλευρά αλλά με ένα «πιστοποιητικό… κανονικότητας» το οποίο θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ώστε να έχουμε καλύτερα επιτόκια.

Και δεν πρέπει να παραβλέψουμε επίσης το γεγονός ότι το ΔΝΤ είναι ο μοναδικός ίσως σύμμαχός μας στη μάχη για ελάφρυνση του χρέους.

Οι Γερμανοί δεν το θέλουν γιατί πρέπει να το περάσουν από τη Βουλή τους ενώ η Μέρκελ –αν φύγει το ΔΝΤ- πρέπει να εξηγήσει στους πολίτες της και στα κόμματα γιατί αθέτησε την υπόσχεσή της ότι το Ταμείο θα μείνει εδώ.

Γι’ αυτό ας αναρωτηθούμε όλοι: Είναι χρήσιμο το Ταμείο αυτή την ώρα;