Στο ναρκοπέδιο του λαϊκισμού

Σε μια χώρα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σταθεί στα πόδια της και με πολίτες που σηκώνουν στις πλάτες τους δυσβάσταχτο βάρος από το μνημόνιο του ΔΝΤ, υπάρχουν οι δυνάμεις του λαϊκισμού που αψηφούν την πραγματικότητα.

Παλεύουν τάχα για τη δημόσια περιουσία και νοιάζονται για τους πολλούς. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα «καλά και συμφέροντα» των διαφόρων λαϊκιστών που κατά καιρούς τορπιλίζουν την όποια εθνική προσπάθεια;

Ταυτόχρονα τα κόμματα εξουσίας σήμερα πληρώνουν τα προγενέστερα αμαρτήματα της αλόγιστης υποστήριξης όλων των αιτημάτων των διαφόρων λαϊκιστών, καθώς και αυτά είχαν επηρεαστεί από την αρρώστια του λαϊκισμού.

Σε ένα γενικό πλαίσιο ανευθυνότητας που έγινε καθεστώς, όλοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, επέδειξαν ανευθυνότητα. Οι πολίτες όμως ζητούν υπευθυνότητα. Αδιαφορούν για τις αντιπολιτευτικές κορόνες και για τα παιχνίδια διαφόρων.

Η εφαρμογή της συμφωνίας κυβέρνησης και πιστωτών πρέπει να ολοκληρωθεί πάση θυσία και χωρίς παρεκκλίσεις. Είναι σαφές και αυτονόητο ότι πρέπει να εφαρμοστούν όσα έχουν συμφωνηθεί και ψηφιστεί και βεβαίως το θετικό θα είναι να λάβει η χώρα μια καλύτερη ρύθμιση του χρέους και να υπάρξει επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου, αλλά και προώθηση των άλλων αναπτυξιακών εργαλείων (ΕΣΠΑ, κ.α).

Στη μετά συμφωνία εποχή απαιτούνται λύσεις και στρατηγική από την κυβέρνηση με συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης. Φθάνει η ίδια να το έχει κατανοήσει, γιατί άλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει.

Οι πολίτες δεν επιθυμούν την διαιώνιση καταστάσεων που κρατούν σε στασιμότητα την ελληνική οικονομία και οι δυνάμεις των λαϊκιστών πρέπει να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί.

Τα προηγούμενα χρόνια πολλές πρακτικές τους ήταν εύκολα αποδεκτές. Εξάλλου, βόλευε τους πάντες η ανευθυνότητα, το status quo της διαφθοράς, του κρατισμού, του κομματισμού και του λαϊκισμού.

Τώρα όμως οι πολίτες αποκηρύσσουν τον λαϊκισμό που παραμένει ο κύριος και πιο επικίνδυνος αντίπαλος της όποιας εθνικής προσπάθειας και ζητούν υπεύθυνη στάση από όλους.

Η χώρα αν και τρέχει κατά τον Πρωθυπουργό τα τελευταία μέτρα του μαραθωνίου, παραμένει στην κόκκινη ζώνη και δεν αντέχει νέους εφιάλτες.

Και όπως είχε πει εύστοχα ο Μπέρτρα Ράσελ, βρετανός φιλόσοφος του περασμένου αιώνα, «ο συντεχνιασμός αποτελεί τη χειρότερη μορφή καπιταλισμού».