Η Ελλάδα επιτίθεται

Μια συζήτηση – με ένταση- που γίνεται στην Αριστερά αυτές τις μέρες έχει να κάνει με τα ελληνοτουρκικά αλλά από μια άλλη σκοπιά. Εδώ ας πούμε, αναβιώνει μια κουβέντα χρόνων και μια ορισμένη οπτική που υπογραμμίζει με μαχητικότητα πως η επιθετικότητα δεν έχει μονομερή ευθύνη, δηλαδή, μόνον τουρκική.

Υπάρχει, σημειώνεται και από αυτή την πλευρά και η ευθύνη της δικής μας χώρας που τώρα εκφράζεται από τους οξείς τόνους του Καμμένου. Η παραπάνω θέση καταλήγει σε μια γενικότερη θέση που θέλει τους λαούς να μην εμπλέκονται στην αντιπαράθεση των ελίτ ή αστικών τάξεων των δύο χωρών, μια αντιπαράθεση που οδηγεί σε εμπλοκές με αίμα, εθνικισμούς και κοστοβόρα εξοπλιστικά προγράμματα.

Η κουβέντα ήταν πιο έντονη, στα 90s, όπου και λόγω εκσυγχρονισμού, ένα κομμάτι επιχειρηματιών ελλήνων είχε διείσδυση στα γύρω κράτη ενώ η όλο και πιο οργανική σύνδεση της χώρας μας με διεθνείς οργανισμούς, την καθιστούσε ηγεμονική στα δυτικά Βαλκάνια.

Τότε άρχισε να πυκνώνει μια παλιά έννοια, αυτή του ελληνικού Ιμπεριαλισμού, λανθασμένη αφού ταύτιζε την εν λόγω έννοια με τις εξαγωγές της Ελλάδας στα γειτονικά κράτη και μιας αιχμηρής αντιεθνικιστικής ρητορείας που διαπερνούσε πολλούς πολιτικούς χώρους. Όπως από την άλλη έβλεπες και μια πατριωτική οπτική που επίσης εντόπιζες παντού ως τάση.

Κι ύστερα ήλθαν τα μνημόνια. Και επίσης, ήλθε το νέο δόγμα Ερντογάν. Στο πρώτο σκέλος, η επιτροπεία της χώρας, μπορεί να συνέβαλε σε συσσώρευση του ελληνικού κεφαλαίου, αλλά και σε ένα κενό αστικής πολιτικής, ή κρίσης του αστισμού. Οι φτωχοί φτώχυναν κι άλλο. Μερίδα των λίγων ενισχύθηκε.

Οι μεσαίοι τράπηκαν σε φυγή. Το συνεκτικό πολιτικό σχέδιο πια είχε να κάνει με την δογματική παραμονή στο ευρώ και στις διεθνείς συμμαχίες. Στο έτερος σκέλος, ο Ερντογάν μετάλλαξε το παλιό δόγμα του νέο- οθωμανισμού.

Έκανε την Τουρκία αναθεωρητικό, ως προς τα σύνορά της, κράτος. Αυτό συνεχίζει σήμερα, με ορίζοντα τις τούρκικες εκλογές το 2019. Όταν, στην τρέχουσα συγκυρία, ακόμη και το ΚΚΕ υπογραμμίζει με νόημα την τουρκική επιθετικότητα, υπάρχει θέμα και απαιτείται η δέουσα προσοχή και σοβαρότητα.

Η στρατηγική της Τουρκίας για αναθεώρηση της Λοζάννης και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου είναι δύο δεδομένα που δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Η στρατηγική της αποτροπής βέβαια, απέχει από την υστερική και επικίνδυνη ρητορική. Όπως και η ανάλυση της συγκυρίας με παλιά ερμηνευτικά σχήματα δεκαετίας 90.