Η Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στο Εφετείο

Την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση στο Εφετείο Αθηνών ανέλαβε η Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΛΑ) με προκύρηξή της σε γνωστή ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η μακροσκελής ανακοίνωσή της φέρει τίτλο «Η Αστική Δικαιοσύνη όπλο στα χέρια του κεφαλαίου» και υπότιτλο «Η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια. Δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους».

«Πρέπει να αφαιρέσουμε από την αστική «δικαιοσύνη» το φωτοστέφανο της «ουδετερότητας» και του «κοινού συμφέροντος ολόκληρης της κοινωνίας», που της έχει προσδώσει η κυρίαρχη ιδεολογία και να δούμε το ρόλο της στην πραγματική ζωή. Κι αυτό δεν το κάνουμε για φιλολογικούς λόγους, αλλά επειδή γνωρίζουμε καλά πως στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται αδιάκοπα η μάχη των ιδεών είναι μια υλική μάχη. Το ξεσκέπασμα της αστικής ιδεολογίας είναι ένα ακόμα επαναστατικό καθήκον» υπογραμμίζεται στην επιθετική ανακοίνωση της Οργάνωσης, με την οποία επιχειρείται να αποδειχθεί ότι «με δυο λόγια, η «Δικαιοσύνη» δεν είναι τυφλή αλλά φορά ταξικά γυαλιά».

Πάντως στην προκήρυξη της ΟΛΑ, που επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις των στελεχών της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας για το ποια οργάνωση κρύβεται πίσω από το «χτύπημα» στο Εφετείο, δεν γίνεται συγκεκριμένη αναφορά αναφορά σε αυτό.

Ανησυχία δε προκαλεί το γεγονός ότι το καλάσνικοφ που χρησιμοποίησε ένα εκ των μελών της «ομάδας κρούσης» για να αποτρέψει τον αστυνομικό-φύλακα του Εφετείου να τους καταδιώξει ήταν «καθαρό», που σημαίνει ότι έχουν κρυμμένο οπλοστάσιο.

Τι αναφέρουν στην προκήρυξη

Όπως σημειώνουν στην προκήρυξη στην πρώτη κιόλας παράγραφο «στα χρόνια της μνημονιακής επέλασης το κεφάλαιο έχει βρει στην αστική «δικαιοσύνη» ένα στήριγμα με ειδικό ρόλο και ενεργή συμμετοχή στη διαρκή και βάρβαρη αντικοινωνική επίθεση που βιώνουμε. Κι αυτό δεν συμβαίνει τυχαία φυσικά, αλλά προκύπτει από την ίδια τη θεσμική και ταξική της φύση. Πρέπει να αφαιρέσουμε από την αστική «δικαιοσύνη» το φωτοστέφανο της «ουδετερότητας» και του «κοινού συμφέροντος ολόκληρης της κοινωνίας», που της έχει προσδώσει η κυρίαρχη ιδεολογία και να δούμε το ρόλο της στην πραγματική ζωή.»

» […] Η κυρίαρχη ιδεολογία ταυτίζει τη βούληση και τα συμφέροντα μιας χούφτας πλουτοκρατών με τη γενική βούληση ολόκληρης της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα όμως, η αστική δικαιοσύνη είναι ένα από τα συστατικά στοιχεία του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και βρίσκεται υπό την πλήρη κατοχή των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής. Τους εκμεταλλευτές, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους πλουτοκράτες και τα μαντρόσκυλά τους προστατεύει η «Δικαιοσύνη» από τα γεννοφάσκια της. Ως ειδικός γραφειοκρατικός μηχανισμός καταναγκασμού έχει ως βασικό στόχο την επιβολή της ταξικής ισχύος της αστικής τάξης, τη θωράκιση και περιφρούρηση των συνολικών και συλλογικών συμφερόντων της και την παγίωση της δικτατορίας της (υπό τον μανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας). Με δυο λόγια, η «Δικαιοσύνη» δεν είναι τυφλή αλλά φορά ταξικά γυαλιά».

Από την άλλη, προσθέτουν «υπάρχουν ορισμένες πλευρές που ενδεχομένως να δημιουργούν σύγχυση σχετικά με την ταξική φύση της αστικής «δικαιοσύνης» και να συσκοτίζουν τον πραγματικό της ρόλο, παρουσιάζοντάς την ως ουδέτερο διαταξικό διαιτητή.»

»Οι εσωτερικές αντιφάσεις του κυρίαρχου αστικού μπλοκ (π.χ. η σύγκρουση της κυβέρνησης με το δικαστικό σώμα για μισθολογικά ή άλλα ζητήματα) μπορεί να οδηγήσουν στην αυταπάτη πως μια επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» αλά Ντι Πιέτρο, από «τίμιους δικαστές», θα φέρει τη σωτηρία από το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό. Ή, και σε πιο δομικό επίπεδο, η αντανάκλαση στο ίδιο το Δίκαιο (και στην πρακτική του εφαρμογή) του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις τάξεις και η ενσωμάτωση σε αυτό ορισμένων κατακτήσεων των υποτελών τάξεων, μπορούν να σκορπίσουν την αυταπάτη και την ψεύτικη ελπίδα σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας πως αρκούν κάποιοι τίμιοι Τερτσέτηδες για να σώσουν τον λαό καταργώντας μέσω της δικαστικής οδού τα μνημόνια.»

»Σαφώς και δεν υποτιμάμε οποιαδήποτε κατάκτηση των καταπιεσμένων, ακόμα κι όταν αυτή εμφανίζεται στο ήδη ναρκοθετημένο και δομικά εχθρικό νομικό εποικοδόμημα, μιας και η κάθε (έστω και μικρή) νίκη στο πεδίο του Δικαίου αποτελεί αποκρυστάλλωση σε νομική μορφή της αδιάκοπης ταξικής πάλης. Πρέπει να περιφρουρούμε την κάθε κατάκτηση και όχι να την υποτιμάμε επειδή παίζουμε εκτός έδρας, στο γήπεδο του εχθρού.»

» Από την άλλη, όμως, ο φετιχισμός της νομιμότητας που διαχέει ύπουλα το δηλητήριό του στις λαϊκές μάζες, αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη του ταξικού κινήματος και πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποφασιστικότητα ως εχθρός. Όχι μονάχα επειδή κινείται εντός της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, αλλά κι επειδή σαμποτάρει στην πράξη τα ταξικά μας συμφέροντα, σκορπώντας σε πρώτο βαθμό ειρηνιστικές αυταπάτες και φρούδες ελπίδες και στο τέλος απογοήτευση και παραίτηση.»

» Οι εκμεταλλευόμενοι μονάχα με τη δίκαιη λαϊκή αντιβία και τη συλλογική τους ανυπακόη μπορούν να απαντήσουν στην καταιγιστική βία που δέχονται. Μονάχα η ταξική οργάνωση και η έμπρακτη αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου στη βία μπορεί να σταθεί πραγματικό ανάχωμα στη μνημονιακή καταιγιστική επίθεση. Οποιαδήποτε ελπίδα ανάθεσης είναι αποπροσανατολιστική και εχθρική και πρέπει να χτυπηθεί ιδεολογικά και πολιτικά.»

«Η αστική δικαιοσύνη» επισημαίνεται «όχι μονάχα δεν μπορεί να σταθεί στο πλευρό του δοκιμαζόμενου λαού, αλλά από την ίδια της τη θεσμική φύση σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, όπως είναι η σημερινή, βαθαίνει ακόμα περισσότερο τον αντιδραστικό, αντεργατικό και αντικοινωνικό της ρόλο. Παρά τις όποιες (σπάνιες κι αυτές) φιλολαϊκές αποφάσεις που παίρνονται από τις κατώτερες βαθμίδες του δικαστικού σώματος, τόσο το γενικό πλαίσιο του αστικού Δικαίου όσο και η κεντρική κατεύθυνση της εφαρμογής του ορίζονται ευθέως από τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου, ως νομική έκφραση και πραγμάτωση των σχέσεων εκμετάλλευσης.»

» Ταυτόχρονα, η ιεραρχική εξάρτηση των ανώτερων βαθμίδων της δικαστικής εξουσίας από τον στενό πυρήνα του κρατικού μηχανισμού (την εκτελεστική εξουσία) περιορίζει την όποια σχετική του αυτονομία, που στην επίσημη αστική ιδεολογία εμφανίζεται ως «διάκριση των εξουσιών». Οι ανώτερες βαθμίδες, όπως ο Άρειος Πάγος και το Συμβούλιο της Επικρατείας, που διαμορφώνουν τη νομολογία και το ευρύτερο πλαίσιο της νομικής πολιτικής που διαχέεται στις υφιστάμενες βαθμίδες, διορίζονται απευθείας από την κυβέρνηση».

Η ΟΛΑ επιτίθεται και στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων λέγοντας ότι «παρά την όποια γκρίνια εκφράζουν τα θεσμικά όργανα του δικαστικού σώματος, όπως η Ένωση Δικαστών και Έισαγγελέων που είχε το θράσος να εκδόσει πέρσι μια υποκριτική ανακοίνωση ενάντια στο μνημόνιο διαρκείας και τον αντιασφαλιστικό νόμο που πέρασε από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, η ίδια η ταξική θέση των δικαστών, η προκαθορισμένη αστική φύση του Δικαίου που εφαρμόζουν και η ιεραρχική τους εξάρτηση από την εκτελεστική εξουσία τους θέτει απέναντι από το προλεταριάτο.»

» Γι’ αυτό και το ΣτΕ στο όνομα της «προστασίας του δημοσίου συμφέροντος» νομιμοποίησε τα μνημόνια και τις πολιτικές αφαίμαξης της κοινωνικής πλειοψηφίας για να προστατέψει τα συμφέροντα των αξιοσέβαστων λήσταρχων της τοκογλυφίας. Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, η γενικευμένη φτωχοποίηση και εξόντωση της κοινωνίας, η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και η κλοπή του κοινωνικού πλουτου από τους γύπες του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου, δεν είναι τίποτε άλλο για το ΣτΕ παρά «προστασία του δημοσίου συμφέροντος». Το ίδιο νόμιμες και συνταγματικές έκρινε το ΣτΕ τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων για λόγους δημοσιονομικής προσαρμογής, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πως το δικαστικό σώμα στο σύνολό του (και ιδιαίτερα οι ανώτερες βαθμίδες του) έχει μετατραπεί ολόψυχα σε βαστάζο των μνημονιακών πολιτικών.»

Αναφορά κάνουν οι συντάκτες της προκήρυξης και στη στάση της Δικαιοσύνης απέναντι στης απεργίες. «Η εντατικοποίηση του κρατικού αυταρχισμού στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, με σκοπό την πειθάρχηση του λαϊκού παράγοντα και την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας, είχε ως βασικό συνεργάτη το δικαστικό σώμα. Την ίδια ώρα που η εργοδοτική αυθαιρεσία και ασυδοσία παγιώνεται στο όνομα της κρίσης, κάθε απεργία κρίνεται παράνομη και καταχρηστική. Την ίδια ώρα που τα εργοδοτικά εγκλήματα μένουν ατιμώρητα, εργαζόμενοι καταδικάζονται για τη συνδικαλιστική τους δράση ή απλως επειδή προπαγανδίζουν απεργιακές κινητοποιήσεις».

Στη συνέχεια οι συντάκτες της προκήρυξης κάνουν αναφορά σε διάφορες υποθέσεις που χειρίστηκε και χειρίζεται η Δικαιοσύνη λέγοντας «δεν ξεχνάμε τα εγκλήματα της αστικής τάξης και τη συγκάλυψή τους από την ταξική τους «Δικαιοσύνη».»

Ειδική αναφορά γίνεται στους «πολιτικούς και κοινωνικούς κρατούμενους» και στις συνθήκες κράτησης.«Πέρα, όμως, από τον κεντρικό ρόλο που παίζει η αστική «δικαιοσύνη» στην αναπαραγωγή ενός άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος, θα πρέπει να μιλήσουμε και για τον ειδικό της ρόλο σε ένα ακόμα έγκλημα. Να μιλήσουμε δηλαδή, για τη βιομηχανία παραγωγής εγκλεισμού που έχει στηθεί στις πλάτες των αδύναμων, των κολασμένων, των φτωχοδιάβολων. Αλλά και για το ρόλο της στην καταστολή όσων συνειδητά στρέφουν την οργή τους με κάθε μέσο ενάντια στην αδικία και την ταπείνωση. Οφείλουμε να πούμε δυο λόγια για τους κοινωνικούς και πολιτικούς κρατούμενους που σαπίζουν στις αποθήκες ψυχών που κατ’ ευφημισμό ονομάζονται «σωφρονιστικά καταστήματα»».

Και προσθέτουν: «Οι δικαστές, ανακριτές και εισαγγελείς αυτής της χώρας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αποτελούν τους σύγχρονους δήμιους απέναντι σε οποιονδήποτε αγωνιστή ή περιθωριοποιημένο προλετάριο κινηθεί εκτός του αστικού νόμου. Έχουν δημιουργήσει μια τεράστια φάμπρικα άσκοπων προφυλακίσεων, κάνοντας την Ελλάδα πρωταθλήτρια σε ποσοστό προσωρινών κρατήσεων (δηλαδή φυλακίσεων χωρίς δίκη) μέσα στην ΕΕ. Κι όταν φτάνει η ώρα της κατ’ ευφημισμό «απονομής δικαιοσύνης» οι ποινές έχουν εξωφρενικά δυσανάλογο βάρος για όλους τους φτωχοδιάβολους που δεν μπορούν να προσλάβουν διαπλεκόμενους μεγαλοδικηγόρους και κυρίως για τους μετανάστες που πετιούνται στη φυλακή με fast track διαδικασίες. Αλλά, και μέσα στο πεδίο της φυλακής η δικαστική υπερεξουσία εκφράζεται μέσω του εισαγγελικού βέτο στο Συμβούλιο των φυλακών, που στερεί από τους κρατούμενους βασικά δικαιώματα.»

Επισημαίνουν ακόμη ότι «αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο διεξάγεται μια ακόμα μάχη από τους κρατούμενους. Ένας αγώνας για τη βελτίωση ενός απαρχαιωμένου σωφρονιστικού κώδικα και ενάντια στις αλλαγές που προτείνει σε πολλά άρθρα το Υπουργείο «Δικαιοσύνης», οι οποίες κινούνται προς την αυταρχικοποίηση του πλαισίου. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτόν τον αγώνα, αλλά και την επιθυμία μας να βγουν νικητές οι έγκλειστοι απέναντι στους γδάρτες των ονείρων τους.»

Εκτός από τη Δικαιοσύνη τα μέλη της ΟΛΑ εξαπολύουν επίθεση και στην κυβέρνηση λέγοντας ότι «η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έχει αποδειχθεί πως είναι ο ικανότερος και πιστότερος υπηρέτης των ιμπεριαλιστών δανειστών. Γι αυτό και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών όπου βρεθούν κι όπου σταθούν στάζουν μέλι για το «succes story» του Τσίπρα. Ακόμα και μέσα από τις σελίδες της Καθημερινής ο Ντάισεμπλουμ μίλησε για εντυπωσιακή δημοσιονομική βελτίωση και χαρακτήρισε τον Τσίπρα: ‘επιτυχημένο πολιτικό, ικανό να καθοδηγήσει τη χώρα στο δρόμο της σταθερότητας’. Τον Τσίπρα, που πριν την ανέλιξή του στον πρωθυπουργικό θώκο υπόσχονταν πως θα καταργήσει τα μνημόνια με ένα άρθρο κι ένα νόμο, οι αγορές θα χορέψουν πεντοζάλη κι όλα αυτά θα γίνουν ‘μέρα μεσημέρι’. Του Τσίπρα, που τον Ιούνιο του 2015, ένα μήνα πριν υπογράψει ένα νέο μνημόνιο, έλεγε: ‘αυτή η κυβέρνηση κι αυτή η βουλή δεν πρόκειται να ψηφίσει νέο μνημόνιο’. Οι σημερινές κολακείες, λοιπόν, έρχονται σαν μια ανταμοιβή για την ενεργητική συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στο ευρωενωσίτικο σφαγείο.»

» Ποια είναι, όμως, η ‘εντυπωσιακή δημοσιονομική βελτίωση’ και ο ‘δρόμος της σταθερότητας’ για τα οποία μιλάει ο επικεφαλής του Eurogroup; Δεν είναι τίποτα άλλο από τη διαρκή σφαγή του κόσμου της εργασίας, τον ακρωτηριασμό των δικαιωμάτων του, την ταξική αφαίμαξη που βίωσε, βιώνει και θα βιώνει με τη μονιμοποίηση της μνημονιακής πολιτικής. Έτσι, με την τρίτη αξιολόγηση περιμένουμε να ανοίξει ακόμα ένας κύκλος βάρβαρης επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ο μύθος του ελληνικού come back στάζει από όλους του τους πόρους προλεταριακό αίμα και ιδρώτα. Τα αιματοβαμμένα πλεονάσματα που οικοδομούν την εικόνα της ανάκαμψης είναι μια διαρκής δολοφονική μηχανή στα χέρια των εκμεταλλευτών των ζωών μας. Αυτά τα πλεονάσματα, για τα οποία τόσο πολύ καμαρώνει η κυβέρνηση, διαμορφώνονται με τσεκούρι στις κοινωνικές δαπάνες, αύξηση της φοροληστείας, ένταση της εκμετάλλευσης και μαχαίρι στα εργασιακά δικαιώματα.»

Κατόπιν η ΟΛΑ προχωρά σε ανάλυση/ανάγνωση του Προϋπολογισμού 2018. «Ο προϋπολογισμός για το 2018, που ενσωματώνει και διευρύνει τη μνημονιακή λαίλαπα των προηγούμενων ετών, προβλέπει εκτόξευση του πλεονάσματος στα 6,67 δισ.. Η διόγκωση των πλεονασμάτων σε σχέση με την περσινή χρονια θα φτάσει στα 2,7 δισ. ευρώ! Οι «κοινωνικές παροχές» (συντάξεις, ΕΚΑΣ, επιδόματα κλπ) φέτος θα είναι 900 εκατομύρια ευρώ λιγότερα σε σχέση με πέρσι, την ίδια ώρα που η μάζα των κρατικών εσόδων θα αυξηθεί κατά 1,2 δισεκατομύρια ευρώ. Μονάχα οι έμμεσοι φόροι, που έχουν οριζόντιο χαρακτήρα, θα διογκωθούν κατά 550 εκατομύρια ευρώ, δίνοντας ακόμα ένα βαρύ χτύπημα στην κοινωνική πλειοψηφία και τη λαϊκή κατανάλωση. Η δημόσια υγεία και περίθαλψη θα απαξιωθεί για ακόμα μια φορά, αφού οι δαπάνες θα μειωθούν κατά 350 εκατομύρια ευρώ.»

» Ταυτόχρονα, θα ενισχυθεί η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, αφού οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα τσεπώσουν 6,75 δισεκατομύρια ευρώ (εκ των οποίων το 1 δις από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα υπόλοιπα από κοινοτικά κονδύλια). Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε μια λεπτομερέστερη δημοσιογραφικού τύπου καταγραφή των μέτρων που προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2018, ως τμήμα αναπόσπαστο του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-2021, αφού είναι αυταπόδεικτο πως συνεχίζει και διευρύνει την ήδη υπάρχουσα αντιλαϊκή πολιτική, μέσα στα πλαίσια της κολοσσιαίας αναδιανομής πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω.»

» Το ίδιο ισχύει και για το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης, που περιλαμβάνει μια σειρά προαπαιτούμενων μέτρων σε σαφή αντιλαϊκή κατεύθυνση, όπως η κατάργηση του ΕΚΑΣ μέσα στο 2019, οι περικοπές στις συνταξιοδοτικές δαπάνες (1,9 δισ.), η μείωση του αφορολόγητου ορίου, οι αντεργατικές και αντιαπεργιακές ρυθμίσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις (ΕΛΠΕ, Ελληνικο, Διεθνής Αερολιμένας, λιμάνια κλπ), οι αναδιαρθρώσεις στον τομέα της ενέργειας (εκχώρηση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και απελευθέρωση της αγοράς του φυσικού αερίου), η διαχείριση των κόκκινων δανείων προς όφελος του τραπεζικού κεφαλαίου κλπ.»

Ειδική αναφορά κάνουν και στο ζήτημα των πλειστηριασμών «επιπλέον, η εισαγωγή των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών υπό το φόβο των λαϊκών κινητοποιήσεων δημιουργεί εκείνο το πλαίσιο εξυπηρέτησης του τραπεζικού κεφαλαίου και απειλεί ευθέως την πρώτη κατοικία των λαϊκών οικογενειών, κυρίως μετά τη λήξη του νόμου Κατσέλη με την πάροδο του 2018. Ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης έφτασε στο σημείο της ποινικοποίησης της λαϊκής αντίστασης ενάντια στους πλειστηριασμούς, μόνο και μόνο για να προστατέψει τα συμφέροντα των τραπεζών και των υπόλοιπων κορακιών του κεφαλαίου!».

» Για αυτήν την πολιτική τρίβουν τα χέρια τους οι ληστρικές συμμορίες του κεφαλαίου, όπως ο ΣΕΒ που με πόρισμά του επικροτεί τα μνημόνια, λέγοντας πως η επικράτηση της μερικής απασχόλησης και η μείωση του κατώτατου μισθού βοήθησαν στον περιορισμό της ύφεσης και της ανεργίας!»

» Προφανώς θεωρούν πως απευθύνονται σε λοβοτομημένους και όχι σε ανθρώπους με σάρκα, οστά και ψυχή που ζούνε στο ίδιο τους το πετσί το φάσμα της ανεργίας και του εργασιακού μεσαίωνα! Οι εργοδότες έχουν πολλούς λόγους για να χαίρονται: το πετσόκομα των μισθών, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η περιθωριοποίηση των κλαδικών και συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η γενίκευση των ατομικών και επιχειρησιακών συμβάσεων, το ξεθεμελίωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, οι φραγμοί στη συνδικαλιστική δράση και τα επιπλέον εμπόδια που θεσμοθετούνται για το δικαίωμα της απεργίας και άλλα πολλά ανάλογα μνημονιακά μέτρα εξυπηρετούν τα πάγια ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου.»

» Αν δεν αντισταθούμε στη λεηλασία των ζωών μας το μνημόνιο θα παραμείνει ένας μόνιμος εφιάλτης, αφού μετά το τέλος του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018 θα παραμείνει η σφιχτή δημοσιονομική πολιτική των υψηλών πλεονασμάτων (ύψους 3,5% επί του ΑΕΠ ως το 2022 και 2% από το 2023 έως το 2060), ενώ οι Βρυξέλλες ετοιμάζουν ένα «κρυφό» μνημόνιο μέσω της «ρήτρας μεταρρυθμίσεων». Πέρα από τα επιπλέον μέτρα που κατά περίπτωση θα επιβάλονται αυτή η ρήτρα προβλέπει και τη δέσμευση των επόμενων κυβερνήσεων πως δεν θα αποσύρουν τις μνημονιακές μεταρρυθμίσεις […] Άλλωστε, οι ειδικόι εποπτικοί μηχνισμοί, αυτά τα εκλεπτυσμένα όργανα της νεοαποικιοκρατίας, θα παραμείνουν μέχρι την αποπληρωμή του 75% των χορηγούμενων δανείων. Γεγονός που σημαίνει πως το μνημόνιο ήρθε για να μείνει για πάντα, εάν δεν το ξηλώσει ο ίδιος ο λαός!»

Η ΟΛΑ υποστηρίζει ότι «μια νέα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι προ των πυλών». Όπως σημειώνεται «Όσο όμως η κυβέρνηση και τα αφεντικά της προσπαθούν να μας παρουσιάσουν τη μαγική εικόνα της «ανάκαμψης» η ίδια η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Όχι μονάχα επειδή η καπιταλιστική ανάπτυξη τρέφεται από τις σάρκες των φτωχών, αλλά κι επειδή σκοντάφτει για ακόμα μια φορά στις εγγενείς και αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.»

» Η ανάκαμψή τους έχει κοντά ποδάρια και μια νέα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι προ των πυλών. Τα τρισεκατομύρια που χαρίστηκαν στις τράπεζες μπορεί να έδωσαν μια πρόσκαιρη ανάσα ζωής στον καπιταλισμό, αλλά δεν τον έσωσαν. Απλως για ακόμα μια φορά μετατόπισαν το σημείο έκρηξης των συσσωρευμένων αντιφάσεών του.»

» Σήμερα το παγκόσμιο χρέος είναι υπερτριπλάσιο από το συνολικό παγκόσμιο ΑΕΠ, η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ανεπαρκής με τάσεις συνεχούς επιβράδυνσης στα επόμενα χρόνια και κάνένα καπιταλιστικό μπλοκ δεν μπορεί να τραβήξει την οικονομία από τα βαλτόνερα στης στασιμότητας.»

» Είναι, λοιπόν, θέμα χρόνου το ξέσπασμα της επόμενης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και αυτή τη φορά πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Είναι ζήτημα επιβίωσης για την τάξη μας να οργανωθεί, να αντισταθεί και να αντεπιτεθεί. Ή θα συνθλιβούμε υπό τη σκιά του φόβου και της υποταγής ή θα υψώσουμε πύργο ατίθασο απέναντί τους».

Τα υστερόγραφα

Η προκήρυξη κλείνει με δυο υστερόγραφα. Στο ένα λένε ότι «η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, ακριβώς όπως και οι προκάτοχοί της, αποτελούν μια συμμορία αφοσιωμένων υπηρετών του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης και δεν διστάζουν να παραχωρήσουν γη και ύδωρ στα υπερατλαντικά αφεντικά τους, βάζοντας τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα. Αυτό ακριβώς φάνηκε για ακόμα μια φορά στη συνάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ τον περασμένο Οκτώβρη. Μέχρι και αμερικάνικα πυρηνικά όπλα είναι διατεθειμένοι να φέρουν στην Ελλάδα οι πολιτικοί απατεώνες της «κυβερνώσας αριστεράς», μετατρέποντας την Ελλάδα σε προνομιακό έδαφος για την εξάπλωση της αμερικάνικης μπότας στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Κι έχουν το θράσος αυτοί που ξεπουλάν τον τόπο να επικαλούνται τις θυσίες των κομμουνιστών και να υψώνουν τις γροθιές στους στη Μακρόνησο. Έχουν το θράσος οι γδάρτες του λαού να δηλώνουν πολιτικοί απόγονοι των ηρωίδων και των ηρώων που έτρωγαν τις αμερικάνικες Ναπάλμ στον Γράμμο. Αλλά, τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από ένα κόμμα που βουλευτής του σχολιάζει το ξεπούλημα του τόπου για 99 χρόνια μέσω του υπερταμείου λέγοντας: «τα 99 χρόνια δεν πρέπει να μας τρομάζουν αφού οι Τούρκοι ήταν στην Ελλάδα 400 χρόνια»…

Και στο 2ο υστερόγραφο αναφέρουν ότι: «Για ακόμα μια φορά στέλνουμε την αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό που δέχεται τη λυσσαλέα επίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού, μετά την αναγνώριση από τον Τραμπ της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε πως είναι επιτακτικό διεθνιστικό μας καθήκον το σαμποτάρισμα με κάθε μέσο του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου, όπως και της κάθε είδους συνεργασίας της Ελλάδας με αντιδραστικά καθεστώτα, όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας. Τα όπλα των οργανώσεων της Παλαιστινιακής Αντίστασης και οι πέτρες, τα μαχαίρια και οι μολότοφ της Ιντιφάντα θα νικήσουν!»

in.gr