Μετά την Αμυγδαλέζα: Τι λένε οι αποφυλακισμένοι μετανάστες

Αρκετοί κρατούμενοι μετανάστες έχουν απελευθερωθεί τις τελευταίες μέρες από το στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας. Ανάμεσά τους και οι Εμτεάς Ζουσέν και Μοχαμάντ Κασίφ, οι οποίοι μιλούν στο in.gr για τη σκληρή εμπειρία της κράτησης, τις απάνθρωπες συνθήκες αλλά και για τα σχέδια τους για το μέλλον τώρα που βρίσκονται επιτέλους από την έξω πλευρά του συρματοπλέγματος.

Ο Εμτεάς Ζουσέν κατάγεται από το Πακιστάν, είναι απόφοιτος λυκείου στη χώρα του και βρίσκεται στην Ελλάδα εδώ και περίπου έξι χρόνια. Ήταν έγκλειστος στην Αμυγδαλέζα επί εννέα μήνες. Συνελήφθη τον Ιούνιο του 2014 στα Μέγαρα, κατηγορούμενος για κατοχή λαθραίων τσιγάρων. Αποφυλακίστηκε την περασμένη Τρίτη.

Κατά την σύλληψή του καταγγέλλει πως οι αστυνομικοί μέσα στο αστυνομικό τμήμα πήραν μια πένσα και άρχισαν να του βγάζουν τα μαλλιά. «Μετά με χτύπησαν με ένα πιστόλι στο κεφάλι και στη συνέχεια με κοπανούσαν πάνω σε μια ντουλάπα. Αυτό κράτησε περίπου μισή ώρα. Ήθελαν να μάθουν που είναι η αποθήκη που προμήθευε αυτά τα τσιγάρα, αλλά προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι δεν τα πούλαγα εγώ. Ένας φίλος μου με είχε αφήσει στο πόστο του».

Ο Μοχαμάντ Κασίφ έχει και αυτός καταγωγή από το Πακιστάν. Είναι πτυχιούχος φυσικός από πανεπιστήμιο της χώρα του. Βρίσκεται στην Ελλάδα από το 2011 και συνελήφθη στη Λάρισα, επειδή δεν είχε άδεια παραμονής, με αποτέλεσμα να μείνει στην Αμυγδαλέζα παραπάνω από 17 μήνες. Ο εγκλεισμός του προκάλεσε, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, πρόβλημα στο στομάχι και -πιθανότατα- φυματίωση.

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν όταν κάποιος αρρώσταινε, αφού δεν είχε πρόσβαση στους γιατρούς, άρα ούτε και σε φάρμακα. Φοβάμαι πως έχω κολλήσει φυματίωση, καθώς έχω χάσει περίπου 15 κιλά και περιμένω να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων για να δω αν τελικά είμαι άρρωστος ή όχι. Αν είμαι, τότε μου κατέστρεψαν τη ζωή.

»Έκλαιγα και παρακαλούσα να με πάνε σε ένα γιατρό, αλλά οι αστυνομικοί δεν έδιναν σημασία. Μόνο αν κάποιος λιποθυμούσε, τον πήγαιναν στο γιατρό, γιατί φοβόνταν μήπως πεθάνει. Αλλά κι αν σε πήγαιναν, ό,τι και να είχες δεν σου το έλεγαν. Έτσι έγινε και με εμένα. Με πήγαν στο νοσοκομείο, μου πήραν αίμα, αλλά ποτέ δεν μου είπαν τα αποτελέσματα. Οι γιατροί τα έλεγαν στους αστυνομικούς κι αυτοί δεν μας ενημέρωναν» αναφέρει, μεταφέροντας την εμπειρία του από το στρατόπεδο κράτησης της Αμυγδαλέζας.

Από την πλευρά του ο Εμτεάς Ζουσέν αναφέρει ότι «οι αστυνομικοί στην Αμυγδαλέζα δεν μας θεωρούσαν ανθρώπους. Οι συνθήκες ήταν άθλιες, αφού το χειμώνα έκανε πάρα πολύ κρύο στα κοντέινερ και το καλοκαίρι πάρα πολύ ζέστη. Τα ποντίκια που ζούσαν μαζί μας ήταν αμέτρητα». Τα περισσότερα πράγματα μέσα στα κοντέινερ ήταν κατεστραμμένα, όπως οι τουαλέτες, αλλά κανείς δεν ενδιαφερόταν.

«Για οποιαδήποτε νόσο μας δίνανε Ντεπόν κι αυτό με μεγάλη δυσκολία, περιμένοντας μέρες για να τα πάρουμε, ενώ τρώγαμε μόνο πατάτες, πουρέ και μακαρόνια. Όταν τους ρωτάγαμε γιατί, μας απαντούσαν πως το κράτος δεν έχει λεφτά» λέει.

Ο Μοχαμάντ Κασίφ θυμάται το γεγονός που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη του:

«Προσευχόμασταν στο χώρο που μας είχαν δώσει για αυτόν τον λόγο. Ξαφνικά έμπαιναν οι αστυνομικοί και μας ζητούσαν να βγούμε έξω για να κάνουν καταμέτρηση. Εμείς, κατά τη διάρκεια της προσευχής δεν επιτρέπεται ούτε να μιλήσουμε, ούτε και να σηκωθούμε, με αποτέλεσμα να μας βρίζουν και να μας χτυπούν.

»Κάποιοι αντέδρασαν και τότε ήρθε ο διοικητής, ο οποίος χωρίς να πει τίποτα, ξεκίνησε να μας χτυπάει κι αυτός. Μετά, είπε σε όσους είχαν το θάρρος να αντιδράσουν: «Εσείς οι 5-6 που μιλάτε, θα πάτε μέχρι το Αλλοδαπών για να σας διορθώσουμε»». Αυτό σήμαινε, όπως κατήγγειλε, ότι θα τους χτυπούσαν και στην Αμυγδαλέζα και στο Αλλοδαπών.

Η ζωή μετά την Αμυγδαλέζα

Πώς είναι να περνάς την πύλη της Αμυγδαλέζας προς την ελευθερία;

Για τον Εμτεάς Ζουσέν «δεν περιγράφεται η χαρά της ελευθερίας». Όπως λέει, «από την Τρίτη που ελευθερώθηκα είμαι όλη την ώρα έξω. Αισθάνομαι και πάλι άνθρωπος».

Ο Μοχαμάντ Κασίφ είναι πιο συγκρατημένος, εξαιτίας πιθανώς και του προβλήματος υγείας που απέκτησε ή επιδεινώθηκε μέσα στο στρατόπεδο: «Πώς να χαρώ; Πλέον, δεν είμαι υγιής και φοβάμαι πως αν με συλλάβουν πάλι, θα με ξαναστείλουν εκεί, καθώς συμπληρώθηκε ο ένας μήνας για την αναχώρησή μου από την Ελλάδα. Δηλαδή, θα περάσω όλη μου τη ζωή φυλακισμένος ή μήπως η λύση είναι να αυτοκτονήσω κι εγώ;».

Το ψυχολογικό βάρος που αφήνει πίσω του ένας τέτοιος εγκλεισμός είναι δυσβάστακτο. «Κάθε φορά πριν κοιμηθώ, θυμάμαι τους ανθρώπους που πέθαναν μπροστά στα μάτια μου. Τον Μοχάμεντ Ασφάκ, τον Μοχάμεντ Ναντίν, όπως και τον Μπαγκλαντεσιανό που πέθανε από ζάχαρο, επειδή δεν λάμβανε φάρμακα. Δηλαδή, όποιος δεν είχε χαρτιά, έπρεπε να πεθάνει φυλακισμένος; Άλλες φορές νομίζω πως αρχίζω να τρελαίνομαι, αφού σκέφτομαι πως δεν μπορώ να πάρω φάρμακα για το στομάχι μου επειδή δεν έχω χαρτιά».

Σχετικά με το τι θα κάνουν τώρα που αποφυλακίστηκαν, και οι δύο λένε πως, παρά τα όσα περάσανε στην Αμυγδαλέζα, θέλουν να παραμείνουν στην Ελλάδα, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης, ενώ σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν να γυρίσουν στο Πακιστάν. Εκεί η ζωή τους βρίσκεται μονίμως σε κίνδυνο.

Σκοπός τους είναι, όπως λένε, να γυρίσουν στις γειτονιές όπου έμεναν πριν φυλακιστούν, να αποκτήσουν όλα τα απαραίτητα έγγραφα και να βρουν μία δουλειά, ώστε να ζουν έντιμα, τηρώντας τους νόμους του κράτους.

Οι ανάγκες όμως είναι επιτακτικές και χρήματα δεν υπάρχουν. «Όλο αυτό το διάστημα που ήμουν μέσα δανειζόμουν χρήματα και τώρα αυτά πρέπει να τα επιστρέψω. Πώς όμως;» αναρωτιέται ο Μοχαμάντ Κασίφ.

Ο Εμτεάς Ζουσέν δεν θεωρεί ότι όλοι οι Έλληνες είναι ρατσιστές, όχι τουλάχιστον στο σύνολό τους: «Όχι, πιστεύω πως δεν είναι, αλλά υπάρχουν πολλοί που δεν μας θεωρούν ανθρώπους και κυρίως όσοι ψηφίζουν ή ανήκουν στη Χρυσή Αυγή. Για παράδειγμα, ρώτησα έναν κύριο το πρωί στο λεωφορείο σε ποια στάση να κατέβω για την Ομόνοια και ούτε καν γύρισε το κεφάλι του να με κοιτάξει. Ευτυχώς βρέθηκε μια γυναίκα να με βοηθήσει. Τι κάναμε για να μας αντιμετωπίζουν έτσι; Το μόνο που ζητάμε είναι μια ευκαιρία για να ζήσουμε κι εμείς».

«Αν σου έλεγε ένας φίλος ή συγγενής σου να έρθει στην Ελλάδα, τι θα του απαντούσες;» ήταν η τελευταία μας ερώτηση στον Μοχαμάντ Κασίφ. Η απάντησή του μάλλον αναμενόμενη: «Όχι, να μην έρθει. Τι να του πω; Να έρθει και να περάσει παραπάνω από έναν χρόνο στη φυλακή, επειδή δεν θα έχει ή δεν θα του βγάζουνε χαρτιά; Παρόλο που η ζωή είναι χειρότερη στο Πακιστάν, θα του πω να κάτσει εκεί, παρά να περάσει όσα πέρασα. Καλύτερα να πάει στην Τουρκία».

Άγγελος Προβολισιάνος

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ