Νόσος του Peyronie: Όταν το πέος στραβώνει

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ρόκκας, Χειρούργος Ουρολόγος-Ανδρολόγος*

Η νόσος του Peyronie, είναι μια πάθηση του πέους, άγνωστης αιτιολογίας, η οποία προκαλεί γωνίωση του πέους όταν αυτό βρίσκεται σε στύση, είτε προς τα επάνω, είτε προς τα κάτω, είτε και προς τα πλάγια. Μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις ηλικίες, αλλά αφορά κυρίως άνδρες της μέσης ηλικίας.

Η νόσος αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Fallopius το 1561, αλλά έγινε γνωστή το 1743 από τον Γάλλο ιατρό Francois Gigot de la Peyronie, από τον οποίο πήρε και το όνομα της. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από τον σχηματισμό ινωδών οζιδίων (πλάκες ) στον λευκό χιτώνα του πέους με αποτέλεσμα αυτός να χάνει την ελαστικότητα του στο σημείο αυτό και να προκαλείται γωνίωση του οργάνου κατά την διάρκεια της στύσης. Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι σε μερικές σοβαρές περιπτώσεις μπορούν να εμφανιστούν και σοβαρότερες παραμορφώσεις του πέους.

Ενώ η νόσος έχει μια μεγάλη προϊστορία η ακριβής αιτιολογία της παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη. Η επικρατούσα θεωρία είναι ότι προκαλείται από μικροτραυματισμούς στο πέος κατά την διάρκεια της σεξουαλικής πράξης με αποτέλεσμα την δημιουργία ουλώδους ιστού.

Η συχνότητα της νόσου μεταβάλλεται με την ηλικία, ξεκινώντας από 4,3 πάσχοντες ανά 100.000 άνδρες στις ηλικίες 20-29 ετών και φτάνοντας στην μεγαλύτερη συχνότητα των 66 πασχόντων ανά 100.000 στην ηλικιακή ομάδα των 50-59 ετών. Διάφοροι μελετητές μάλιστα αναφέρουν ότι τα τελευταία χρόνια η συχνότητα αυτή παρουσιάζει αυξητική τάση.

Η νόσος αυτή συνδέεται και με άλλες παθολογικές καταστάσεις, όπως η νόσος του Dupuytren (παρόμοια κατάσταση στην παλάμη), η τυμπανοσκλήρυνση, ο σακχαρώδης διαβήτης, η ουρική αρθρίτιδα, η νόσος του Paget καθώς και με ιατρικούς χειρισμούς στην ουρήθρα και την χρήση φαρμάκων (β-αναστολέων). Είναι σημαντικό επίσης να αναφέρουμε ότι στην ασθένεια αυτή υπάρχει και κληρονομική επιβάρυνση.

Τα κυριότερα συμπτώματα της νόσου είναι:
1) Πόνος στο πέος: Παρουσιάζεται κατά την αρχική φλεγμονώδη φάση κυρίως κατά την στύση. Ο πόνος δεν είναι ιδιαίτερα έντονος αλλά μπορεί να επηρεάσει την φυσιολογική σεξουαλική λειτουργία.
2) Γωνίωση ή/και μείωση του μήκους του πέους κατά την διάρκεια της στύσης: Εκτός λοιπόν από την κλίση το πέος μπορεί και να κοντύνει σημαντικά εξαιτίας της νόσου.
3) Παρουσία ψηλαφητών σκληρύνσεων στο πέος (πλάκες): Όλοι οι ασθενείς παρουσιάζουν αυτές τις πλάκες κυρίως στην ραχιαία (επάνω) επιφάνεια του οργάνου. Οι αλλοιώσεις αυτές μπορεί να βρίσκονται και στην κοιλιακή (κάτω) επιφάνεια του πέους, είτε στην πλάγια επιφάνεια, είτε και σε συνδυασμούς θέσεων.
4) Στυτική δυσλειτουργία: Το 29-52 % των πασχόντων παρουσιάζει το πρόβλημα αυτό.

Η διάγνωση της νόσου γίνεται αρχικά από την αναφορά των ίδιων των ασθενών οι οποίοι μετά από την κλίση των πρώτων 10-20 μοιρών το αντιλαμβάνονται και αρχίζουν να αναζητούν ιατρική βοήθεια. Στην συνέχεια η διάγνωση περιλαμβάνει υπερηχοτομογραφικό έλεγχο για την εκτίμηση του μεγέθους και της κατάστασης των βλαβών καθώς και δυναμικό πεικό Doppler για την εκτίμηση της στυτικής λειτουργίας.

Όσον αφορά την εξέλιξη της διαταραχής αυτής, μελέτες αναφέρουν ότι στο 42% των ασθενών χειροτερεύει σταδιακά με χαρακτηριστική επιδείνωση της γωνίωσης, στο 42% παραμένει σταθερή , ενώ μόνο ένα 13% αναφέρει μια μικρή βελτίωση.

Οι διαθέσιμες θεραπείες είναι πολλές και περιλαμβάνουν:
Α) Φάρμακα από το στόμα: βιταμίνη Ε, κολχικίνη, ταμοξιφαίνη, potaba καθώς και διάφοροι συνδυασμοί αυτών.
Β) Τοπικές θεραπείες: χορήγηση ουσιών τοπικά (στεροειδή αντιφλεγμονώδη, βεραπαμίλη, ιντερφερόνη, οργοτείνη κ.α.) είτε απευθείας, είτε με την χρήση ειδικών συσκευών οι οποίες διευκολύνουν την απορρόφηση των φαρμάκων από τις αλλοιώσεις χωρίς να προκαλούν τραυματισμούς στο πέος (ιοντοφόρεση).
Στην θεραπευτική μέθοδο αυτή ένας συλλέκτης ο οποίος γεμίζει με το κατάλληλο φαρμακευτικό διάλυμα επικολλάται στο δέρμα τους πέους πάνω από την προκαλούμενη από την νόσο αλλοίωση και με μία συσκευή η οποία προκαλεί ιοντισμό των συστατικών του διαλύματος με αποτέλεσμα αυτά να απορροφούνται χωρίς να είναι αναγκαίος κανενός είδους τραυματισμός.
Γ) Χειρουργικές θεραπείες: απαραίτητη προυπόθεση η νόσος να είναι σταθερή για 12 μήνες γιατί διαφορετικά είναι πιθανόν να εμφανιστούν υποτροπές. Οι χειρουργικές επεμβάσεις χωρίζονται σε εκείνες που γίνονται χωρίς διατομή ή εκτομή της πλάκας και προκαλούν ευθειασμό αλλά και βράχυνση του πέους και σε εκείνες που γίνονται με εκτομή ή διατομή της πλάκας και την τοποθέτηση ειδικών μοσχευμάτων.

* Ο Κωνσταντίνος Ρόκκας, Χειρούργος Ουρολόγος-Ανδρολόγος, είναι υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών, επιστημονικός συνεργάτης της Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής, πρώην Ταμίας της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας και μέλος σημαντικού αριθμού επιστημονικών εταιρειών.

health.in.gr