Η αριστερά της λατινικής Αμερικής είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας

Βρήκα μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για την αριστερά στη λατινική Αμερική και σας μεταφέρω τα πιο ενδιαφέροντα σημεία. Όλο το κείμενο θα το δείτε εδώ.

http://venezuelanalysis.com/analysis/6754

> One distinctive characteristic was the frequency of electoral contests, including party primaries, recall elections and national referendums, which were marked by high levels of voter turnout.

Συχνά δημοψηφίσματα λοιπόν. Να κάτι που δεν το ακούμε συχνά στην πατρίδα της δημοκρατίας.

>In the second place, popular mobilization and participation on a mass scale and an ongoing basis are basic features of radical democracy … In Venezuela, the rallying of massive numbers of poor people on April 13, 2002 made possible Chávez’s return to power after his ouster two days before.

Εδώ μόνο δημόσιους υπαλλήλους βλέπουμε στους δρόμους για να υπερασπιστούν τα προνόμιά τους.

> the governing leaders in all three countries [Βενεζουέλα, Βολιβία, Ισημερνός] reject the Leninst party model and instead favor, in the words of Bolivian vice-president Alvaro García Linera, “a more flexible and fluid model”

Ωχ, αυτοί παράτησαν το Λένιν. Προδότες, πουλημένοι, καθάρματα.

> The electoral platform of Chávez, Morales and Correa in their first successful bid for the presidency deemphasized far-reaching, socio-economic transformation and focused on more moderate goals.

Αυτά τα παιδιά δεν έχουν φαντασία. Οι δικοί μας λένε πως αγωνίζονται να φτιάξουν όλη την Ευρώπη για το καλό των εργαζομένων. Κατά το κλασικό ελληνικό επειδή το μπροστά μας είναι δύσκολο το αγνοούμε και υψώνουμε σημαία για το όνειρο μακριά από τη χυδαία πραγματικότητα.

> During his campaign in 1998, for instance, Chávez calmed fears regarding a possible unilateral moratorium on the foreign debt by calling for a negotiated solution. In the period prior to his election in 2005,

Καλέ τι πουλημένο κάθαρμα αυτός ο Τσάβεζ. Γιατί δεν τράβηξε μια μονομερή διαγραφή του χρέους; Εκτός κι αν ήταν κότα ο τύπος.

> The dynamic of initial moderation followed by gradual radicalization differs from the Soviet Union and China, where Communist Parties came to power with explicit far-reaching structural goals stemming from Marxist ideology, and Cuba where radicalization occurred at a more accelerated pace during the first three years of the revolution.

Πρώτα εξασφαλίζουν πως ο κόσμος είναι με το μέρος τους και μετά πάνε να αλλάξουνε ριζικά τη χώρα τα σχολιαρόπαιδα. Γιαλαντζί επαναστάτες τους βλέπω.

> indigenous-based movements in Bolivia and Ecuador which defend the autonomy of their communities and have resisted Morales’ and Correa’s efforts to promote large-scale mining activity that threaten to devastate the areas where their members reside.

Δηλαδή οι αριστεροί είναι υπέρ των ορυχείων; Προσοχή μην το μάθουν όσοι στηρίζουν τους αντιπάλους των χρυσωρυχείων στη Βόρεια Ελλάδα.

> Bolivia’s Vice-President García Linera, for instance, has stated that socialism does not preclude the existence of a market economy and favors dialogue with those who do not share MAS’s long-term structural goals (Postero, 2010: 27-28), while Chávez has called for a “strategic alliance” that would bind his government to the business sector

Από προδοσία σε προδοσία οι αριστεροί της λατινικής Αμερικής. Πρέπει να σταματήσουν να συνεργάζονται με καπιταλιστικά γουρούνια.

> In contrast to capitalism’s emphasis on the individual, twenty-first century socialism incorporates a strong moral and ethical component that promotes social well-being, fraternity and social solidarity. The model draws inspiration from Catholic and even Protestant theology of liberation. Indeed, most of its leaders still profess a religious faith.

Κι εγώ που νόμιζα πως η αριστερά δεν θέλει να έχει σχέσεις με το όπιο του λαού.

>Chávez and the Chavistas, for instance, are willing to overlook the contradictions of nineteenth century and early twentieth century “caudillo” leaders such as Cipriano Castro in order to glorify them and emphasize their nationalist behavior, much as the Peronistas reinterpreted Juan Manuel Rosas and Juan Facundo Quiroga

Θα δούμε και την ελληνική αριστερά να επαινεί το Μεταξά ή κάποιον άλλον έλληνα δικτάτορα;

> In contrast to what Marxist theory predicts, the organized working class did not constitute the vanguard or the major driving social force in the confrontations leading up to the left’s advent to power.

Αποκλείεται να έκανε λάθος ο Μαρξ. Μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει εδώ.

>Chávez reacted to organized labor’s submissiveness and resistance to change by questioning the Marxist insistence on working-class primacy in the revolutionary process

Δεν είχε ιερό και όσιο ο τύπος. Ούτε την αυθεντία του Μαρξ δεν σεβάστηκε.

> In their international dealings, all three governments privileged relations with state companies and private ones outside of the advanced bloc over the multinationals.

Συνεργάζεται το αριστερό κράτος με ιδιωτικές εταιρείες του εξωτερικού; Αυτοί είναι καραμπινάτα τσιράκια των αφεντικών.

Το τελικό μου συμπέρασμα:

Η αριστερά της λατινικής Αμερικής ίσως να βγάλει τις χώρες της περιοχής από την κρίση ίσως και όχι. Έχει όμως ελπίδα και διαθέτει σίγουρα πρωτότυπα ιδεολογικά και πολιτικά όπλα. Η ελληνική αριστερά έχει κάτι αντίστοιχο ή παραμένει ακόμη στο 1920;

Γιώργος Στ. Επιτήδειος

Γιώργος Επιτήδειος