H προεδρία της Αργεντινής δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση για την Κριστίνα Φερνάντες. Από την πρώτη σχεδόν στιγμή που εξελέγη, το 2007, αντιμετωπίζει εμπόδια, δυσκολίες και χτυπήματα, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Ορισμένα οφείλονται στο «χάος» που κληρονόμησε από τους ανθρώπους που χρεοκόπησαν τη χώρα, άλλα τα προκαλεί η ίδια με την πολιτική της, αλλά και τον εκρηκτικό της χαρακτήρα…

Η Κριστίνα Φερνάντες ήλθε στην εξουσία το 2007, διαδεχόμενη τον σύζυγό της Νέστορ Κίρσνερ. Είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος στην ιστορία της χώρας, η οποία εκλέγεται με άμεση ψηφοφορία.

Είχε προηγηθεί το 1974 η Ισαμπέλ Περόν, η οποία όμως δεν εξελέγη, αλλά διαδέχθηκε στην εξουσία (ως αντιπρόεδρος) τον τότε σύζυγό της και πρόεδρο Χουάν Περόν, ο οποίος πέθανε.

Η Περόν ανετράπη το 1976 από τη στρατιωτική δικτατορία.

Η πρώτη θητεία της Φερνάντες στην προεδρία σφραγίστηκε από τη διαφωνία με τον «κάμπο» (όπως αποκαλούνται στην Αργεντινή οι ισχυρές ενώσεις των αγροτών), για το νέο καθεστώς φορολόγησης.

Το γεγονός αυτό την έφερε σε οριστική ρήξη με τον τότε αντιπρόεδρό της, Χούλιο Κόμπος, ο οποίος διαφώνησε μαζί της σε μια κρίσιμη ψηφοφορία στη Γερουσία, όπου η ψήφος του (ως αντιπροέδρου) έκρινε το αποτέλεσμα. Με τον άνθρωπο αυτόν, η Φερνάντες δεν ξαναμίλησε ποτέ.

Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του 2008 οι κινητοποιήσεις και τα μπλόκα των αγροτών ήταν καθημερινό φαινόμενο.

Η δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος απέναντί της αποτυπώθηκε στις ενδιάμεσες εκλογές του 2009, όταν έχασε την πλειοψηφία στο Κογκρέσο.

Ακόμα και ο σύζυγός της Νέστορ Κίρσνερ ηττήθηκε στην πολυπληθέστερη πολιτεία της χώρας, το Μπουένος Αϊρες, όπου εκτέθηκε και πάλι για να εκλεγεί βουλευτής.

Ωστόσο, η αντιπολίτευση δεν κατάφερε να συνεννοηθεί και να διαμορφώσει ένα κοινό μέτωπο με αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση.

Η ίδια ανέκαμψε, ακολουθώντας πολιτική αναδιανομής του πλούτου με στόχο τα κατώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα: ειδικά επιδόματα στα παιδιά, τις εγκύους, την Τρίτη Ηλικία (αύξηση-εγγύηση των συντάξεων) κλπ.

Παράλληλα, η «ανορθόδοξη» (σύμφωνα με τους αναλυτές της Γουολ Στριτ) οικονομική της πολιτική είχε σαν αποτέλεσμα να ενισχυθεί η εγχώρια βιομηχανία και να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας.

Σημειώνεται ότι τα τελευταία δέκα χρόνια, η μεσαία τάξη στην Αργεντινή σχεδόν διπλασιάστηκε: από 9,3 εκατομμύρια το 2001 έφτασε τα 18,6 εκατομμύρια το 2011 (βάσει στοιχείων της Παγκόσμιας Τράπεζας).

Το επόμενο χτύπημα για την ίδια ήταν προσωπικό. Τον Οκτώβριο του 2010, λίγους μόνο μήνες μετά το εντυπωσιακό πάρτι για τα 200 χρόνια της Αργεντινής, πέθανε ξαφνικά ο σύζυγός της. Από τότε, η Κριστίνα είναι μονίμως ντυμένη στα μαύρα.

Όμως αυτή η προσωπική απώλεια εκτίναξε περαιτέρω τη δημοτικότητά της σε τέτοιο βαθμό που η επανεκλογή της το 2011 να ήταν σαρωτική. Ελάχιστοι πολιτικοί στην ιστορία της Αργεντινής κατάφεραν να κερδίσουν εκλογές με ποσοστό 54%.

Ακολούθησε ένα προσωπικό πρόβλημα υγείας, καρκίνος στον θυρεοειδή, το οποίο ξεπέρασε τελικά στις αρχές του 2012.

Ο καρκίνος μοιάζει να «προτιμά» τους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής σε τέτοιο βαθμό που ο Ούγκο Τσάβες κάποτε αναρωτήθηκε: μήπως μας τον στέλνουν οι ΗΠΑ;

Η δεύτερη θητεία της αποδεικνύεται ακόμα πιο δύσκολη. Η οικονομική πολιτική προκαλεί υπερπληθωρισμό –πάνω από 25% σύμφωνα με τα ανεπίσημα στοιχεία- το ΔΝΤ, το οποίο έχει εισπράξει στο ακέραιο τα χρέη του, μιλά ανοικτά για… «argentine statistics», οι καταγγελίες περί προστατευτισμού στον ΠΟΕ πληθαίνουν, όπως και η δυσαρέσκεια στο εσωτερικό για το κόστος ζωής, τους περιορισμούς στην αγορά δολαρίων -σχεδόν «φετίχ» για τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα-, αλλά και τις φήμες που θέλουν την Κριστίνα Φερνάντες να επιθυμεί αλλαγή του Συντάγματος ώστε να επανεκλεγεί για τρίτη θητεία το 2015.

«Θέλουμε έναν πρόεδρο που να ακούει και την άλλη άποψη, να συμπεριφέρεται σαν πραγματικός αρχηγός του κράτους» λέει ο 43χρονος Gustavo, πατέρας τριών παιδιών και ελεύθερος επαγγελματίας. Ο ίδιος έλαβε μέρος στις ογκώδεις κινητοποιήσεις κατά της κυβέρνησης, στις 8 Νοεμβρίου.

Ακόμα και στις τάξεις των ελεγχόμενων από τους περονιστές συνδικάτων υπήρξε ρήξη, με αποτέλεσμα να καταγραφεί μια μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση. Που σίγουρα θα έχει και συνέχεια.

Επιπλέον, ξύπνησαν και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Τα αμερικανικά hedge funds που δεν συμμετείχαν στο «κούρεμα» του χρέους της Αργεντινής (όπως το υπόλοιπο 93% των πιστωτών) κέρδισαν με αποφάσεις αμερικανικού δικαστηρίου το δικαίωμα να πάρουν τα χρήματα που είχαν δανείσει τότε στο ακέραιο: ποσό 1,4 δισ. δολάρια.

Μάλιστα, έτριξαν τα δόντια στην πρόεδρο προχωρώντας στην κατάσχεση πλοίου του Πολεμικού Ναυτικού στο λιμάνι της Γκάνας.

Οι νομικές μάχες για το θέμα συνεχίζονται, όμως, μόνο με θαύμα θα καταφέρει η κυβέρνηση να γλιτώσει την καταβολή του ποσού. Σημειώνεται ότι αν δεν τα πληρώσει, ουσιαστικά θα προκύψει (έστω και τεχνητά) πιστωτικό γεγονός.

Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα μένει να φανεί. Η ίδια η Φερνάντες στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα –αυτά που κάποτε ο Χουάν Περόν αποκαλούσε descamisados- αλλά και στους νέους που τώρα έχουν δικαίωμα ψήφου από τα 16.

Η επόμενη -προγραμματισμένη- δοκιμασία για την πρόεδρο είναι οι ενδιάμεσες εκλογές του 2013.

Απόστολος Ρουμπάνης

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: