Για να πάψει αυτή η παρεξήγηση, νομίζω ότι μία είναι η ενδεδειγμένη λύση: για κάθε ασθενή τους σε σοβαρή κατάσταση, οι γιατροί να στέλνουν τα επιστημονικά δεδομένα κατευθείαν στο υπουργείο Υγείας και ο αναπληρωτής υπουργός να αποφασίζει προσωπικώς για κάθε περίπτωση.
Οι υπάλληλοι του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου απευθύνουν επιστολή τους στον Πρωθυπουργό, διαμαρτυρόμενοι για το νομοσχέδιο που πρόκειται να καταθέσει στη Βουλή η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη
Η κυβέρνηση ενισχύθηκε εκεί που ήταν απαραίτητο, δηλαδή στα παραγωγικά υπουργεία και στην εκπροσώπηση της ΚΟ, ενώ συγχρόνως ξεφορτώθηκε περιττά βάρη - όσο αυτό ήταν δυνατόν, βέβαια, διότι η τήρηση των ισορροπιών πάντα περιορίζει τη θεωρητικά απόλυτη δυνατότητα του πρωθυπουργού.
Δεν μπορούν να της συγχωρήσουν, φαίνεται, ότι, με την εκλογή της στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, απομάκρυνε το τελευταίο έρεισμα τους στην εξουσία: τον προκάτοχο της, τον σοφολογιότατο καθηγητή Προκόπιο Παυλόπουλο.
Δεν χρειάζεται μαντική ικανότητα - άλλωστε δεν υπάρχει παρά μόνο ως σχήμα λόγου - για να προβλέψει κάποιος ότι το 2021 θα φέρει τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης.
Αν δεν θέλουμε να παίζουμε με τις λέξεις και να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το αίσχος με τις selfies των εμβολιαζομένων κυβερνητικών ήταν ένα οργανωτικό λάθος.
Νευρικότητα είναι ο ηπιότερος τρόπος για να περιγράψεις τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην προοπτική του εμβολιασμού. Δυσπιστία και καχυποψία για κάθε βήμα της προετοιμασίας, σπουδή για αιτιάσεις εκ των προτέρων, γενικώς διαπιστώνω από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης έναν εκνευρισμό που δεν ελέγχεται.
«Τα πρώτα διακόσια χρόνια είναι δύσκολα» (Εκδόσεις Μεταίχμιο), του Τάκη Θεοδωρόπουλου (για τους φίλους «Γέροντας Τάκης»), είναι ένα κείμενο στην κλασική παράδοση του δοκιμίου - προτού παραλάβουν το είδος οι πανεπιστημιακοί και του αφαιρέσουν τη λογοτεχνική χάρη. Με τη χαρακτηριστική του λεπτή ειρωνεία, ο συγγραφέας εξερευνά τη συνέχεια του Ελληνισμού, μέσα από την έννοια του «θυμού», την οποία ανιχνεύει καθ' όλη την ιστορική πορεία μας ως έθνος. Η ειρωνεία - όχι ως λεκτική εξυπνάδα, αλλά ως τρόπος θέασης των πραγμάτων - γίνεται το μέσον με το οποίο ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται την εθνική του ταυτότητα. Είναι η μέθοδος αυτοπροστασίας του σκεπτόμενου ανθρώπου.
Εν όψει Χριστουγέννων και με την υπόθεση των διασυνδέσεων της Folli - Follie με τον ΣΥΡΙΖΑ να προσφέρεται για σχολιασμό, ελπίζω στο κυβερνών κόμμα να έχει γίνει κατανοητό πόση ζημία προκάλεσαν στους θεσμούς οι μέθοδοι της «πρώτης φοράς Αριστερά», κατά το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Η μάχη με το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού έχει χαθεί. Οχι μόνον εδώ, αλλά και παντού - μιλώντας τουλάχιστον για την κατηγορία των συγκρίσιμων με τη δική μας χωρών.
Ο προϋπολογισμός και οι εξάψεις του μας απομάκρυναν από την απογοήτευση του πρόσφατου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αξίζει όμως να επανέλθουμε στο ζήτημα της Τουρκίας και των δικών μας αξιώσεων από την Ευρωπαϊκή Ενωση, αφού ούτως ή άλλως σύντομα θα το έχουμε ξανά μπροστά μας
Οσο και αν οι λέξεις όταν τις χρησιμοποιεί η αντιπολίτευση χάνουν τη σημασία τους, έχουν καταντήσει κουραστικές οι εκρήξεις «δημοκρατικής ευθιξίας» της αντιπολίτευσης που συμβαίνουν με το παραμικρό, όπως στην πρόσφατη περίπτωση άρσης της ασυλίας δύο βουλευτών της αντιπολίτευσης, του Παύλου Πολάκη και της Αγγελικής Αδαμοπούλου του «Μέρα25».
Δεν έχω την παραμικρή ειρωνική διάθεση, σας διαβεβαιώ, όταν υποστηρίζω ότι η Σουλτάνα Ελευθεριάδου αδικήθηκε. Η αντίδραση του Τύπου και των σχολιαστών ήταν να της καταλογίσουν αμέσως «χυδαιότητα», επειδή, μιλώντας κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή, χαρακτήρισε τον Πρωθυπουργό
Τέτοια επίδειξη χιούμορ από τον Στέλιο Πέτσα δεν την περίμενα και, ομολογουμένως, με εξέπληξε ευχάριστα! «Η Εκκλησία έχει πραγματικά δείξει υπεύθυνη στάση σε όλο αυτό τον Γολγοθά που ανεβαίνουμε όλοι μας», είπε.
Αναγκαστικά, πρέπει κάπως να χρυσώσουμε το χάπι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, γι' αυτό και ακούμε ορισμένα στελέχη της κυβέρνησης να δηλώνουν ότι, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων του Συμβουλίου, οι τριβές μας στην Ανατολική Μεσόγειο με την Τουρκία είναι πλέον ευρωτουρκικό ζήτημα και όχι ελληνοτουρκικό.
Αν, λίγο πριν μπούμε στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, το διεθνές περιβάλλον θυμίζει 19ο αιώνα, η μομφή δεν είναι μόνο για την Τουρκία. Εκείνη κάνει τη νεο-οθωμανική επιλογή της και, υποθέτω, αναλαμβάνει την ευθύνη της.
Σε ερώτηση αμερικανού δημοσιογράφου, αν έχει γνώμη για τον Τραμπ και ποια είναι, ο Τσίπρας σε μία σπάνια έκλαμψη αυτοσαρκασμού απάντησε το εξής: «Κάποιοι μου είπαν ότι θα έπρεπε να διαβάσω το βιβλίο του "The Art of the Deal", πριν πάω να διαπραγματευτώ στις Βρυξέλλες»
Μολονότι αριστερός και δεδηλωμένα αντίπαλος του συστήματος, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνει μέχρι το μεδούλι τα πλεονεκτήματά του, δηλαδή τις πολυτέλειες, τα προνόμια, την ανώτερη ποιότητα ζωής γενικώς, που φέρνει η επαγγελματική επιτυχία και η κοινωνική ανέλιξη