Νάταλι Πόρτμαν ως «Jackie»:Θα είναι η Πρώτη Κυρία των Όσκαρ;

Τζένη Παπαγεωργίου

Τι ακολούθησε τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία του JFK; Ποιος ήταν ο ρόλος της Πρώτης Κυρίας που έμεινε ξαφνικά μόνη, στην κορυφή του πλανήτη;

Ποια ήταν τελικά η Jackie, μία από τις πιο γνωστές και πολυσυζητημένες Πρώτες Κυρίες της αμερικανικής πολιτικής, απίστευτα εκτεθειμένη στα μίντια λόγω της πολύκροτης ζωής της, αλλά με ελάχιστες πληροφορίες για το ποια στα αλήθεια ήταν;

Η ταινία «Jackie» του χιλιανού σκηνοθέτη Πάμπλο Λαραΐν, με πρωταγωνίστρια την Νάταλι Πόρτμαν, «έσκισε» όπου και αν προβλήθηκε. Έφυγε με βραβεία τόσο από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας όσο και από το αντίστοιχο του Τορόντο, και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές για το σενάριο του Νόα Οπενχάιμ, αλλά και για τη μοναδική ερμηνεία της πρωταγωνίστριας.

Για να ξεκινήσουμε από εκείνη, πέρα από την υποκριτική ακρίβεια ως προς τον ρόλο, που απορρέει φυσικά από το ταλέντο της αλλά και από τη ταίριασμά της με τον σκηνοθέτη, φαίνεται πως, ως φυσιογνωμία, αποδείχθηκε ότι διέθετε επίσης τη φινέτσα και το ύφος που απαιτούνταν για να υποδυθεί την Τζάκι Κένεντι. Χαρακτηριστικά ήταν μάλιστα τα δημοσιεύματα που κατέκλυσαν τον διεθνή Τύπο για το πόσο κομψή ήταν στις εμφανίσεις της στα κινηματογραφικά φεστιβάλ, μια και ως Πρώτη Κυρία έπρεπε να πείσει και ενδυματολογικά, πράγμα που κατάφερε με το παραπάνω.

Η Πόρτμαν έχει αποδείξει την ποιότητα και το εύρος των δυνατοτήτων της και δείχνει πια να επιλέγει ρόλους που θα αφήσουν το στίγμα της. Το σενάριο της ταινίας επικεντρώνεται στις ώρες και ημέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία του αμερικανού προέδρου τον Νοέμβριο του 1963.

Το σκηνοθετικό εύρημα μέσα από το οποίο ο Λαραΐν χτίζει το πορτραίτο μιας γυναίκας της οποίας όλοι γνωρίζουμε τη δημόσια εικόνα, όχι όμως ποια στα αλήθεια είναι, έγκειται σε δύο γεγονότα: την παρουσίαση του Λευκού Οίκου, από την ίδια, μετά την ανακαίνιση που έγινε με την επίβλεψή της και ολοκληρώθηκε το 1962, αλλά και μια συνέντευξη που μία εβδομάδα μετά την κηδεία του συζύγου της, και όπου προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε όσα πρέπει ή δεν πρέπει να πει, ως Πρώτη Κυρία.

Έτσι βλέπουμε την Τζάκι σε ευτυχέστερες στιγμές και την Τζάκι να πενθεί, πικραμένη και μόνη, παραπαίοντας στον ρόλο που πρέπει να παίξει μετά τον θάνατο του Κένεντι. Λέει πράγματα τα οποία προσπαθεί στη συνέχεια να μαζέψει, μετανιώνει, και ζητά να αφαιρεθούν από την συνέντευξη του επίμονου δημοσιογράφου. Μέσα από αυτήν την διαδικασία, ο Λαραΐν σοφά αφήνει να διαφανούν εσωτερικά στοιχεία του χαρακτήρα της. Αυτός αποτυπώνεται επίσης στο πώς αντιμετωπίζει τη σκηνή της δολοφονίας, πώς παρίσταται με τα παιδιά στην κηδεία του άντρα της και πώς αντιδρά σε αυτήν την τόσο ξαφνική αλλαγή στη ζωή της.

Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, «No», «El Club», «Neruda», βαθιά πολιτικές πάντα, στο αγγλόφωνο biopic ντεμπούτο του, ο Πάπλο Λαραΐν, κορυφαίος σκηνοθέτης στη Χιλή, δεν παρουσιάζει τη σύζυγο του δολοφονημένου προέδρου, ως μία σοκαρισμένη, αβοήθητη, κομψή Πρώτη Κυρία, περιστοιχισμένη από μπράβους και ανήμπορη να αντιδράσει. Αν και η σκηνοθεσία κινείται σε ήπιους τόνους, είναι ένα πορτρέτο της από μια εντελώς «αθέατη» πλευρά: η Τζάκι είναι η γυναίκα χάρη στο επικοινωνιακό χάρισμα και στο νου της οποίας, ο σύζυγός της έγινε αυτό που έγινε και διαδραμάτισε εξέχοντα ρόλο στην Ιστορία.

Σαράντα μόλις χρόνων, ο Λαραΐν κάνει δυνατές ταινίες με ιδιαίτερο τρόπο. Η τριλογία ταινιών του, που εκτείνεται στα 15 χρόνια από τις τελευταίες ημέρες της Προεδρίας του Αλιέντε (1973) έως την πτώση του Πινοσέτ (1988), απεικονίζει ουσιαστικά τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Χιλής.

Η «διαφορετική» οπτική του για τα πρόσωπα που «βιογραφεί», είναι αυτή που κάνει ενδιαφέρον το σινεμά του. Με παραγωγό σε αυτήν την ταινία τον Αρονόφσκι (Μαύρος Κύκνος) και μουσική από τη Μίκα Λέβι, βοηθούμενος από την μοναδική ερμηνεία της Πόρτμαν και από ένα ικανότατο μοντάζ σκιαγραφεί την Τζάκι, σε μια στιγμή όπου παλεύει να σταθεί στο ύψος του ρόλου της.

Έτσι «βλέπει» ο Λαραΐν την ηρωίδα του: ως μια γυναίκα που γνώρισε τον κίνδυνο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της. Όχι μόνο τον φυσικό κίνδυνο…

Η ταινία θεωρείται ένα από τα φαβορί των Όσκαρ, το ίδιο και η συγκλονιστική Νάταλι Πόρτμαν και προβάλλεται στις ΗΠΑ στις 9 Δεκεμβρίου. Αναμένουμε τη διανομή και στην Ελλάδα.

entertainment.in.gr