Ζιζέλ Πελικό: γιατί έτσι αλλάζει στρατόπεδο η ντροπή

Είχε τη δυνατότητα η Ζιζέλ Πελικό να κάνει τη δίκη κεκλεισμένων των θυρών. Να μην γίνουν δημόσια γνωστές οι λεπτομέρειες της τρομαχτικής εμπειρίας να είναι ένα ναρκωμένο θύμα βιασμών για πολλά χρόνια, βιασμών τους οποίους οργάνωσε ο ίδιος ο σύζυγός της και στους οποίους συμμετείχαν δεκάδες άντρες.

Όμως, επέλεξε η δίκη να γίνει δημόσια. Όπως είπε η ίδια, το έκανε «για να αλλάξει στρατόπεδο η ντροπή», «για να μην ντρέπονται οι γυναίκες που είναι θύματα βιασμού» και για να αλλάξει αυτή η αντροκρατική και πατριαρχική κοινωνία.

Και έτσι ήταν εκεί παρούσα στη δίκη της, αρνούμενη τις δικαιολογίες που πρόβαλλαν όλοι οι άντρες που τη βίασαν, δηλώνοντας ότι «είναι βιαστές. Τελεία!», απαντώντας έτσι σε όλες τις προσπάθειες της υπεράσπισης να υποστηρίξει ότι δεν ήταν αλλεπάλληλοι βιασμοί αυτό που υπέστη από τους κατηγορούμενους.

Και με αυτόν τον τρόπο και παρά το τεράστιο βάρος μια εμπειρίας τρομακτικής, η Ζιζέλ Πελικό κατάφερε να γίνει ένα σύμβολο αξιοπρέπειας και σθένους.

Και στις 19 Δεκεμβρίου είδε να καταδικάζεται όχι μόνο ο σύζυγός Ντομινίκ, αλλά και όλοι οι κατηγορούμενοι βιαστές της.

Στο πρόσωπό της, στον αγώνα της, στη δική της δύσκολη προσπάθεια να σταθεί όρθια χιλιάδες γυναίκες είδαν τα δικά τους τραύματα, τον δικό τους πόνο, τις δικές τους στιγμές αγωνίας στα χέρια ενός βιαστή.

Και ταυτόχρονα είδαν κάποια που μπόρεσε να σταθεί όρθια και να δει τους βιαστές της να καταδικάζονται.

Και αυτό ήταν ένα μήνυμα ελπίδας για όλες αυτές τις γυναίκες.

Βεβαίως, τα πράγματα δεν θα αλλάξουν με μία δίκη.

Σε πείσμα της ρητορικής περί ισότητας, ο κόσμος μας παραμένει βαθιά πατριαρχικός και σεξιστικός.

Ο βιασμός παραμένει ένα από τα εγκλήματα που πολύ λίγες φορές φτάνουν στη δικαιοσύνη. Τις περισσότερες φορές, ακριβώς επειδή ο βιαστής είναι κάποιο οικείο πρόσωπο, οι γυναίκες μένουν με το τραύμα και τον φόβο, συχνά και τη ντροπή.

Όμως, το παράδειγμα της Ζιζέλ Πελικό δείχνει ότι ο φαύλος κύκλος της ατιμωρησίας μπορεί να σπάσει.

Η εξασφάλιση ότι οι γυναίκες θύματα μπορούν να καταγγείλουν το βιασμό τους χωρίς να χρειαστεί η ποινική διερεύνηση να ισοδυναμεί με δεύτερο βιασμό και εκ νέου θυματοποίηση, η ύπαρξη «ασφαλών χώρων» για γυναίκες θύματα κακοποίησης και προφανώς η πραγματική προστασία τους όταν πάνε και καταγγέλλουν κάποιον που τις απειλεί (αντί να βλέπουμε τραγικές εικόνες μιας γυναικοκτονίας έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου πήγε να αναζητήσει προστασία), είναι μερικά βήματα που θα δείξουν ότι όντως κάτι γίνεται. Για να μην πάει χαμένο το σθένος γυναικών όπως η Ζιζέλ Πελικό.