Μια απόφαση που προσβάλλει τη μνήμη του Παύλου Φύσσα και των άλλων θυμάτων της Χρυσής Αυγής

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν και στο δικαστικό σώμα τι σηματοδοτούν οι αποφάσεις που παίρνουν.

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος δεν έπρεπε να αποφυλακιστεί πρόωρα.

Προφανώς και κάθε καταδικασμένος σε ποινή κάθειρξης έχει το δικαίωμα να κάνει χρήση τέτοιων νομοθετημάτων. Ούτε είναι πανάκεια η αυστηροποίηση των ποινών ή η οριζόντια κατάργηση ευνοϊκών διατάξεων.

Όμως, ταυτόχρονα πρέπει και οι ποινές που εκτίουν όσοι καταδικάστηκαν να αντιστοιχούν στη σοβαρότητα της πράξης τους, γιατί μόνο έτσι στέλνεται το απαραίτητο αποτρεπτικό μήνυμα σε τυχόν «μιμητές τους».

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος δεν καταδικάστηκε για ένα τυχαίο αδίκημα. Ούτε για κάτι που έγινε «εν βρασμώ ψυχής». Ούτε τίθεται κάποιο ζήτημα να του δοθεί «δεύτερη ευκαιρία».

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος καταδικάστηκε γιατί ήταν αρχηγός της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή». Μιας οργάνωσης που ευθύνεται για δολοφονίες, σοβαρούς τραυματισμούς, επιθέσεις σε μετανάστες. Μιας οργάνωσης που ήταν οργανωμένη ως συμμορία. Μιας οργάνωσης που έσπειρε το ρατσιστικό μίσος.

Η ποινή που του επιβλήθηκε πρωτόδικα ήταν μια ποινή που αναλογούσε σε αυτό που είχε κάνει και στον ηγετικό του ρόλο. Ήταν μια ποινή δίκαιη που σήμαινε ότι θα περνούσε αρκετά χρόνια στη φυλακή. Αυτό έστελνε το μήνυμα ότι όντως όποιος ηγείται ενός κόμματος που είναι ναζιστική εγκληματική οργάνωση τιμωρείται, έχει κόστος για τις επιλογές του. Και αυτό το μήνυμα όντως «θωράκιζε» τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Την ίδια στιγμή ο Νίκος Μιχαλολιάκος δεν επέδειξε ουσιαστική μεταμέλεια. Δεν έδειξε να αποδέχεται ότι όντως είχε κάνει εγκλήματα. Δεν άλλαξε μετά την καταδίκη του. Αντίθετα, παρέμεινε αμετανόητος στις απόψεις του.

Και οι απόψεις του Νίκου Μιχαλολιάκου δεν είναι απλώς ιδέες. Οι απόψεις του Νίκου Μιχαλολιάκου είναι ο ναζισμός. Είναι μια εγκληματική και δολοφονική ιδεολογία. Είναι απόψεις που νομιμοποιούν την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την υπονόμευση της δημοκρατίας και την διάπραξη αδικημάτων. Το να είναι εκτός φυλακής τον διευκολύνει να κάνει πράξη αυτές τις ιδέες.

Γιατί το τι σήμαινε η ηγεσία του Νίκου Μιχαλολιάκου φάνηκε όταν η οργάνωση της οποίας ήταν ο αρχηγός δολοφόνησε τον Σαχζάτ Λουκμάν και τον Παύλο Φύσσα.

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν υπήρχε κανένας λόγος ο Νίκος Μιχαλολιάκος να αποφυλακιστεί πρόωρα. Αυτό, άλλωστε, υποστήριξε και η εισαγγελική πρόταση.

Όλα αυτά παραπέμπουν και σε ένα συνολικότερο πρόβλημα που είχε φανεί και στην εκδίκαση της υπόθεσης σε πρώτο βαθμό.

Και το πρόβλημα είναι ότι η ανάγκη να δοθεί μια αποφασιστική απάντηση στον φασισμό φαίνεται ότι δεν είναι το ίδιο κατανοητή σε όλο τον κρατικό μηχανισμό.

Αυτό είχε δείξει η ιδιότυπη ασυλία που για χρόνια είχε η Χρυσή Αυγή, αυτό είχε δείξει η εισαγγελική πρόταση στην πρωτόδικη εκδίκαση που τελικά δεν έγινε δεκτή.

Αυτό δείχνει, δυστυχώς, μια απόφαση σαν αυτή για την αποφυλάκιση του Νίκου Μιχαλολιάκου.

Προφανώς η πάλη κατά του φασισμού δεν γίνεται μόνο με δικαστικές αποφάσεις. Ούτε μπορούν τα δικαστήρια να υποκαταστήσουν τη συνολικότερη πολιτική και μορφωτική προσπάθεια που χρειάζεται ώστε να μην έχει απήχηση ο φασισμός στην κοινωνία. Όμως, πρέπει και η δικαιοσύνη να αναλάβει την ευθύνη που της αναλογεί. Όχι απλώς για να ικανοποιήσει το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», αλλά και για να επιτελέσει όντως τον ρόλο προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος που έχει.