Τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα ομόφυλα ζευγάρια και η πραγματική πολιτική δειλία του πρωθυπουργού

Το ζήτημα του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών σήμερα χωρίζει την Ευρώπη στα δύο.

Από τη μία μεριά οι χώρες που το έχουν αναγνωρίσει και το θεωρούν αυτονόητο δικαίωμα. Χώρες κυρίως της Δυτικής Ευρώπης και της Σκανδιναβίας.

Από την άλλη, οι χώρες που δεν το έχουν αναγνωρίσει, οι περισσότερες στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Και η Ελλάδα.

Να το πω απλά, όσοι αυτή τη στιγμή επιμένουν ότι δεν πρέπει να θεσμοθετηθεί ο γάμος και η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, απλώς επιδιώκουν η Ελλάδα να παραμείνει στην ίδια κατηγορία με χώρες όπως η Πολωνία, όπου η συντηρητική δεξιά δεν έχει ακόμη παραδώσει τα όπλα παρά την εκλογή Τουσκ, η Ουγγαρία του Όρμπαν, η Τουρκία του Ερντογάν, η Ρωσία του Πούτιν.

Πού επιτρέπεται και πού όχι ο γάμος και η τεκνοθεσία για ομόφυλα ζευγάρια [πηγή: @jodigraphics15]

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αλήθεια ότι αποφάσισε να προχωρήσει με το νομοθέτημα αυτό και να το «πάρει επάνω του».

Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Καταρχάς ο πρωθυπουργός, σε μια προσπάθεια να κατευνάσει τη δεξιά πτέρυγα της ΝΔ, επέλεξε να προτείνει δικαίωμα στην υιοθεσία όχι όμως και στην παρένθετη μητρότητα για τα ομόφυλα ζευγάρια, παρότι γνωρίζουν οι νομικοί του σύμβουλοι ότι αυτό θα προσκρούσει στο τέλος στην πάγια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που απαιτεί πλήρη ισότητα στο δικαίωμα στον γάμο. Μόνο που αυτή η προσπάθεια κάποιο αποτέλεσμα «κατευνασμού» δεν είχε.

Έπειτα ο πρωθυπουργός επέλεξε να μην επιβάλει κομματική πειθαρχία.

Το ζήτημα αυτό δεν είναι τόσο απλό. Δεν είναι, δηλαδή, απλώς κάποια ένδειξη σεβασμού στη βούληση των βουλευτών.

Κυρίως είναι παραδοχή ότι η δεξιά πτέρυγα της ΝΔ θα καταψηφίσει.

Δηλαδή, σε ένα ζήτημα που τελικά έχει να κάνει με θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, μια σημαντική μερίδα του κυβερνώντος κόμματος επιλέγει να μην «μείνει Ευρώπη», αλλά να συμπαραταχθεί με κυβερνήσεις όπως του Όρμπαν και του Πούτιν.

Όμως, αντί ο πρωθυπουργός να απαιτήσει κομματική πειθαρχία ώστε να στείλει το μήνυμα ότι η ΝΔ δεν αστειεύεται στα ζητήματα των δικαιωμάτων, επιλέγει το ακριβώς αντίθετο, για να μην δυσαρεστήσει τη δεξιά πτέρυγα.

Και βεβαίως στηρίζεται στο ότι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις θα υπερψηφίσουν τη ρύθμιση (ακόμη και εάν θα ήθελαν να ήταν πιο πλήρης), γιατί στον τόπο μας καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι η παράταξη που ήταν πραγματικά με την ελευθερία ήταν η Αριστερά και όχι η παραδοσιακή Δεξιά.

Δηλαδή, αντί να επιδείξει πυγμή απέναντι στη δική του παράταξη και έστω και «βίαια» να την κάνει πραγματικά φιλελεύθερη προτιμά να στηριχτεί σε αντίπαλες παρατάξεις.

Μπορεί να πιστεύει ότι έτσι στέλνει το μήνυμα στη… δεξιά της δεξιάς ότι μπορεί και χωρίς αυτή, όμως ταυτόχρονα υπογραμμίζει ότι ορισμένα πράγματα δεν μπορεί να τα περάσει η ΝΔ μόνη της.

Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι όλα δείχνουν ότι η ρύθμιση θα περάσει με λιγότερους από 151 ψήφους της ΝΔ.

Εάν αυτό είχε συμβεί με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ θα φώναζε για «απώλεια δεδηλωμένης».

Αλλά τώρα αυτό θα παρουσιαστεί ως «ψήφος κατά συνείδηση».

Μόνο που θα αποτελεί πολιτική δειλία και κάθε άλλο παρά παντοδυναμία.