Η μέρα της μαρμότας

Πέρασαν τριάντα χρόνια, από εκείνη την πανέξυπνη κινηματογραφική κωμωδία του Χάρολντ Ράμις, που απογειώθηκε μέσα από το υποκριτικό ταλέντο του Μπιλ Μάρεϊ. Η περίφημη «Μέρα της μαρμότας» έμελλε να μάθει σε ολόκληρο τον κόσμο ένα έθιμο του αμερικανικού βορρά αλλά και να τον βάλει στη διαδικασία να σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή του αν (ή μήπως χωρίς «αν») κάθε μέρα έπρεπε να αντιμετωπίσει την ίδια μέρα…

Είναι βέβαιο πως στα μέρη μας θα θυμήθηκαν πολλοί αυτό το υπέροχο φιλμ το μεσημέρι της Δευτέρας ακούγοντας τον κυβερνητική εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη να ανακοινώνει μια ακόμη «δέσμη μέτρων» για την πάταξη της βίας με αφορμή τον αθλητισμό. Πολλώ δε μάλλον στα σημεία που έφερναν για πολλοστή φορά στο προσκήνιο μια σειρά αποφάσεις που αποτελούν νόμους του κράτους εδώ και χρόνια: Ναι, αν είχαν στόμα οι «κάμερες των γηπέδων» και το «ηλεκτρονικό εισιτήριο» θα ούρλιαζαν προς την κυβέρνηση πως από τον Αύγουστο του 2015 είναι σε ισχύ, ανεξάρτητα αν κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη λειτουργία και τέλος πάντων για την αξιοποίησή τους.

Οπως ακριβώς θα έκαναν και τα γήπεδα του ποδοσφαίρου – που έχουν βαρεθεί να ανοίγουν και να κλείνουν σαν ακορντεόν σε κάθε παρόμοια ιστορία: Χάθηκαν τρεις νέοι άνθρωποι τα τελευταία χρόνια, ο Τόσκο και ο Αλκης στη Θεσσαλονίκη, ο Μιχάλης στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ολοι τους δολοφονήθηκαν έξω από αυτά. Οπως έξω από γήπεδο (και μάλιστα του βόλεϊ) προέκυψαν και τα γεγονότα του Ρέντη πριν από μερικά βράδια. Μέσα στο γήπεδο, οι μεγάλες ΠΑΕ έχουν ως επί το πλείστον χιλιάδες φιλάθλους που έχοντας αγοράσει εισιτήρια «διαρκείας» από την αρχή της σεζόν, νιώθουν σήμερα τιμωρημένοι για την επιλογή τους! Οι δύο στους τρεις που περνούν τις Κυριακές τους στο «Γ. Καραϊσκάκης», τη «Λεωφόρο», την «Τούμπα», τη «Νέα Φιλαδέλφεια», το «Κλ. Βικελίδης».

Δεν αμφιβάλλει κανείς για τις καλές προθέσεις της κυβέρνησης. Προφανώς και θέλει να βρει μια λύση, όπως και όλες οι προηγούμενες που βρέθηκαν στη (δύσκολη) θέση της. Για να ελπίζεις όμως ότι μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πριν από όλα να το κατανοήσεις. Οταν κλείνεις τα γήπεδα του ποδοσφαίρου και αφήνεις τα άλλα ανοιχτά γιατί νομίζεις ότι άλλοι οπαδοί –των ίδιων ομάδων- πηγαίνουν στο ποδόσφαιρο και άλλοι στο μπάσκετ ή το βόλεϊ, τότε απλά επιβεβαιώνεις εκείνο το αυτονόητο που διαχωρίζει το «θέλω» από το «μπορώ».

Μόλις πριν από μια εβδομάδα η κυβέρνηση της Γαλλίας ανακοίνωσε για πρώτη φορά το μέτρο της «απαγόρευσης μετακίνησης των οπαδών». Γιατί και εκεί υπάρχει το ίδιο πρόβλημα σε έξαρση. Οπως και στη Γερμανία (το περασμένο Σάββατο έγινε ο κακός χαμός στο Χάνσα Ροστόκ – Σάλκε) και στην Ολλανδία (έχουν διακοπεί φέτος τρία διαφορετικά ματς του Αγιαξ). Οπως και στα Βαλκάνια, για τα οποία αναφέρθηκε ειδικά την Τετάρτη ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και ένα τόσο μεγάλο σε έκταση πρόβλημα σε αναγκάζει να σκάψεις βαθύτερα για να βρεις τις αιτίες που προφανώς σε κάθε μέρος του κόσμου έχει άλλα χαρακτηριστικά.

Να τις εντόπισαν στο Μαξίμου σε δύο ώρες το προηγούμενο Σάββατο, και είχαν τη λύση έτοιμη τη Δευτέρα; Το λες και… επιστημονική φαντασία. Το να επικαλείσαι όμως για πολλοστή φορά τα ίδια «μέτρα» που ως εδώ δεν έχουν φέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα και μάλιστα να έχεις την εντύπωση ότι πρόκειται για κάτι «νέο», πώς αλήθεια το λες;

Πηγή: Premium έκδοση ΤΑ ΝΕΑ