Ο Κωνσταντίνος Μαυροπάνος στη… νύχτα του Μέρφι

Ο Κωνσταντίνος Μαυροπάνος απόψε στο Παρίσι είχε εκείνο το… ένα βράδυ-καριέρας που κάθε κεντρικός αμυντικός βλέπει στους χειρότερους εφιάλτες του. Κάτι σαν τον νόμο του Μέρφι με παπούτσια ποδοσφαίρου.

«Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, όλα θα πάνε στραβά». Και πήγαν. Μέσα σε ένα τέταρτο μια κανονική καταστροφή: αναίτιο πέναλτι, παράβαση στην εκτέλεση που έφερε επανάληψη, αποβολή για μικρά παιδιά.

Του συνέβη στο λάθος παιχνίδι με το μεταγραφικό παράθυρο ανοιχτό σε μια συγκυρία που το όνομα του συζητιέται στo Μιλάνο (Ίντερ), τη Νάπολι και τη Μαδρίτη (Ατλέτικο). Άδικο για τον 25χρονο στόπερ της Στουτγάρδης…

Ακόμη πιο άδικο όμως για την εθνική μας ομάδα, που κόντρα στο καλύτερο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα του κόσμου, έδειξε και απέδειξε την πρόοδο της σε βασικούς ποδοσφαιρικούς δείκτες: Στην αγωνιστικότητα, την προσαρμογή, την εκτέλεση ενός πλάνου.

Δεν ήταν απέναντι ο πρώτος τυχόντας. Ήταν η Γαλλία με χρηματιστηριακή αξία ρόστερ άνω του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Έστω σε version «δεν βλέπω την ώρα για τις καλοκαιρινές διακοπές». Δικό τους… πρόβλημα.

Υπήρχε ένα «δείγμα» και μάλιστα ισχυρό. Ως ότου ο Κιλιάν Εμπαπέ νικήσει με τη «δεύτερη» τον Οδυσσέα Βλαχοδήμο από την βούλα του πέναλτι, οι Τρικολόρ ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν απέναντι στους ποδοσφαιριστές του Γκουστάβο Πογιέτ.

Απέναντι στις άσπρες φανέλες που με έναν τρόπο ήταν… παντού. Ο Σιώπης τρίτο στοιχείο δεξιά, ο Κουρμπέλης «ενδιάμεσος» σε Τσιμίκα και Μάνταλο από αριστερά. Ο Γιακουμάκης στα μισά του γηπέδου πάνω στη πρώτη μπάλα. Ο Μπακασέτας με το κεφάλι κάτω για να καλύψει και εκείνος κάθε «τρύπα» από τη μεταφορά της μπάλας. Όλοι οι διάδρομοι κλειστοί.

Το έχει αυτό το παιχνίδι η Ελλάδα στο dna της. To επιβεβαίωσε και άλλες φορές στα δύσκολα τελευταία χρόνια της, με αντιπάλους επιπέδου Ισπανίας και Βελγίου. Ξέρει να στέκεται πίσω από τη μπάλα, ξέρει να υπομένει. Ξέρει να σκάβει με τα χέρια της παγίδες σε… αρκούδες. Και είναι κρίμα, δύο φορές το αποψινό.

Διότι μια ισοπαλία στο Παρίσι, δεν θα επιβεβαίωνε μόνο την άνοδο αυτού του «γκρουπ» παικτών. Θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αλλάξει τους όρους του ομίλου. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που το πρόγραμμα μας προσφέρει ως προνόμιο το Ελλάδα-Γαλλία να διεξάγεται την τελευταία αγωνιστική (21/11), εκεί όπου οι Τρικολόρ λογικά θα έχουν την πρώτη θέση εξασφαλισμένη.

Ένα διαφορετικό αποτέλεσμα απόψε, ίσως έβαζε τους Γάλλους στην υποχρέωση να καθαρίσουν την Ολλανδία (13/10) εκτός έδρας για να καθαρίσουν οριστικά τη μπουγάδα. Τώρα μάλλον τα πράγματα είναι αλλιώς.

Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως δεν διαλέγεις το σενάριο. Το αποδέχεσαι. Η Εθνική μας κρατά μια σπουδαία προσπάθεια και μια ομολογουμένως ευχάριστα καλή εμφάνιση.

Κλείνει το παράθυρο του Ιούνη νιώθοντας «δυνατή» για να υπηρετήσει εκείνο που ο Γκουστάβο Πογιέτ λέει καιρό τώρα, ότι δηλαδή μπορεί να διεκδικήσει την πρόκριση στο Euro μέσω της δεύτερης θέσης του ομίλου και χωρίς να χρειαστεί τα «μπαράζ» του Nations League.

Δεν είναι μικρή κατάκτηση αυτή αν κάποιος μείνει ψύχραιμος μπροστά στη μεγάλη εικόνα. Δεν σου δίνει όμως το ποδόσφαιρο κάθε νύχτα ευκαιρίες σαν αυτή που προέκυψε στο Σεν Ντενί για κάτι «ηρωϊκό» σαν εκείνα που έχουν μια… εγκυκλοπαίδεια στη διάθεση τους οι διεθνείς του Ότο Ρεχάγκελ και του Φερνάντο Σάντος να λένε στις… επόμενες γενιές.