Σημείο αναφοράς

Επανέρχομαι στην περίπτωση ενός παλιού, παραδοσιακού καταστήματος του αθηναϊκού κέντρου για το οποίο πριν από πολύ καιρό είχα αφιερώσει μερικές γραμμές μέσω της ανά χείρας στήλης μιλώντας για ένα επάγγελμα μάλλον σπάνιο πια, αυτό της «τέχνης του αναπτήρα». Πρόκειται για το μαγαζί του κ. Σπύρου Κοντοσώρου που βρίσκεται εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια πια στην πλατεία Καρύτση και το οποίο, καθότι συλλέκτης αναπτήρων, επισκέπτομαι συχνά από τότε που το ανακάλυψα εδώ και  περίπου 23 χρόνια.

Ο λόγος όμως για τον οποίο επανέρχομαι στο εν λόγω κατάστημα, εκτός από το ότι είναι πολύ διαφορετικό, όλως περιέργως σχετίζεται με τον τομέα της δικής μου επαγγελματικής ενασχόλησης που είναι ο κινηματογράφος, ή το οπτικοακουστικό θέαμα γενικότερα. Επεσε προσφάτως στην αντίληψή μου η δημιουργία μιας νέας μίνι Web σειράς ονόματι «Εχεις φωτιά;» που συνεχίζει τις online προβολές της με 8λεπτα επεισόδια στην πλατφόρμα του COMEDY LAB.

Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία παρεξηγήσεων, στην οποία η Κόρα Καρβούνη κρατά διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο: από τη μία τη βλέπουμε ως άνεργη, πενθούσα stand-up comedian και από την άλλη ως το φάντασμα της πρώην αδελφής της. Η σειρά, πολύ σωστά, πλασάρεται ως «μια υπαρξιακή κωμωδία τυλιγμένη σε ένα… σύννεφο καπνού, στην οποία το προσωπικό και το οικείο συνδυάζονται με το υπαρξιακό και το μεταφυσικό, προκειμένου να γίνει μια σύνθεση του πολύπλευρου μωσαϊκού που λέγεται ζωή. Καρυκευμένη όμως με λίγες δόσεις από θάνατο». Και όλα αυτά στην αλλόκοτη μετά COVID Αθήνα, στην οποία τόσο η ζωντανή όσο και η πεθαμένη αδελφή ζουν την περιπέτεια της αναζήτησης κανονικότητας (στη σειρά εμφανίζονται καλοί ηθοποιοί, όπως οι Ομηρος Πουλάκης, Μαρία Φιλίνη, Γιώργος Νούσης, Δημήτρης Ημελλος, Γιώργος Σπάνιας, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Γιώργος Βαλαής, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βασίλης Ζώης, Λαέρτης Μαλκώτσης, Κατερίνα Λάττα, Κατερίνα Αλέξη και Χίλντα Ηλιοπούλου).

Με χαρά μου επίσης είδα ότι σε ένα από τα επεισόδια της σειράς, δημιουργίας των Χάρη Πατραμάνη και Κωνσταντίνου Ρεπάνη, το κατάστημα του Σπύρου Κοντοσώρου παίζει σημαντικό ρόλο ως σκηνικός χώρος, καθότι μέσα σε αυτό διαδραματίζεται ένα μεγάλο μέρος του. Συγκινήθηκα στ’ αλήθεια που είδα αυτόν τον τόσο οικείο σε μένα χώρο να αποτυπώνεται τόσο δημιουργικά, τόσο ουσιαστικά σε ένα έργο τέχνης.

Αλλά η επιλογή του χώρου δεν έγινε τυχαία. Γιατί αυτό το κατάστημα είναι πια σημείο αναφοράς της Αθήνας. Γιατί έχει το ξεχωριστό, εντελώς δικό του χρώμα και άρωμα, οπότε μπορεί όντως να προσφερθεί για τέτοιου τύπου καλλιτεχνικές εξυπηρετήσεις. Γιατί δεν θέλησε να χάσει ποτέ την ταυτότητά του και δεν την έχασε. Γιατί ήθελε να παραμείνει «στέκι» και αυτό παραμένει, αρνούμενο την παγίδα που κρύβεται στον εκμοντερνισμό, τη «λογική του σουπερμάρκετ» και την εξάπλωση. Γιατί δεν θα ήταν το ίδιο αν έμπαινε στη διαδικασία του lifting που συχνά δεν παραμορφώνει μόνο πρόσωπα αλλά και χώρους.

Ο Σπύρος Κοντοσώρος κληρονόμησε την τέχνη του αναπτήρα από τον πατέρα του, Γρηγόρη, και μπήκε ο ίδιος για τα καλά σε αυτή την επιχείρηση το 2000, περίπου όταν τον γνώρισα (το μαγαζί του πατέρα του βρισκόταν ακριβώς δίπλα από αυτό που άνοιξε ο γιος, στο οποίο στεγάζεται ακόμα και σήμερα). Από τότε ο κληρονόμος κατάφερε όχι απλώς να διατηρήσει δυνατό το όνομα της επιχείρησης στην πιάτσα του επαγγέλματός τους αλλά να του δώσει ακόμα μεγαλύτερη αίγλη με διάφορες κινήσεις, και μάλιστα και εκτός ελληνικών συνόρων.

Φρόντισε όμως (και εκεί είναι η μεγάλη δυσκολία) να διατηρήσει ανέπαφη την ταυτότητά του ακόμα και όταν έβλεπε ότι τα πράγματα τείνουν να αλλάξουν. Εννοώ βεβαίως ότι ο περισσότερος κόσμος που καπνίζει αρκείται πλέον στον αναπτήρα μιας χρήσης, πέρα από το ότι για το ηλεκτρονικό τσιγάρο ο αναπτήρας δεν είναι καν απαραίτητος. Να όμως που το target group του ακριβού αναπτήρα, οι συλλέκτες και οι μερακλήδες, εξακολουθεί να υπάρχει, γι’ αυτό εξάλλου εξακολουθεί να υπάρχει και το μαγαζί του κ. Κοντοσώρου εστιάζοντας σε αυτή την αγορά χωρίς να προδίδει το αρχικό «άρωμα» ενός χώρου που μπορεί να γίνει φιλικός ακόμα και στους μη καπνιστές.