Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Είναι ο πρώτος από την παρέα μας που φεύγει»

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αποχαιρέτησε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, με μια μακροσκελή του ανάρτηση, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Είναι ο πρώτος από την παρέα μας που φεύγει».

Αναλυτικά η ανάρτηση του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Ο εξαίρετος Κωνσταντίνος Αλεξίου

«Στα φώτα, ο εξαίρετος Κωνσταντίνος Αλεξίου!»

Έτσι τον παρουσίαζα πάντα στο τέλος κάθε συναυλίας. Και ήταν εξαίρετος, πράγματι!

Ιδιαίτερος, ιδιοφυής, υψηλής αισθητικής, χαρισματικός, μυστηριώδης, ευσυνείδητος, διακριτικός, συχνά χαριτωμένα δύστροπος, ταυτόχρονα τρυφερός, αισθαντικός, ευαίσθητος, με σπάνιο, λεπτό χιούμορ. Αληθινός καλλιτέχνης.

Σαλονικιός, μεγαλωμένος όπως και τα αδέλφια του μέσα στη μουσική. Τσελίστας, έγινε φωτιστής. Φώτισε θέατρα και συναυλίες και μαζί φώτισε το δρόμο μας για δεκαετίες. Καθόταν απέναντι από τη σκηνή, στην κονσόλα του, και η παρουσία του σε έκανε να παίξεις αλλιώς. Ήθελες να παίξεις καλά γιατί ο Κώστας ήταν εκεί, όχι σαν κριτής, αλλά σαν αγαπημένος φίλος που σου ζητά να γίνεις ο καλύτερος εαυτός σου. Τελειομανής, υπέφερε μέσα στο μπάχαλο της χώρας και της σκηνής μας. Τα καλοκαίρια, πάντα καμένος από τον ανελέητο, μεσημεριανό ήλιο, έστηνε στον καύσωνα τα φώτα του για να μας φωτίσει στη δροσιά της νύχτας.

Είμαστε το αποτύπωμά μας στους άλλους. Ο Κώστας το άφησε βαθύ σε όλους μας. Κάποτε, μείναμε οι δυο μας για τρεις μέρες σε μια ξύλινη καλύβα ανάμεσα σε λίγα άλογα και αμέτρητες αλογόμυγες, στήνοντας στο μυαλό μας απίθανες παραγωγές που δεν έγιναν ποτέ, γιατί άλλες ανάγκες μάς όρισαν, γιατί η ζωή πέρασε σα νερό από τα δάχτυλά μας. Μοιραστήκαμε τη νιότη μας. Ζήσαμε όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν. Ταξιδέψαμε πολύ και γελάσαμε ακόμα περισσότερο. Κοιμηθήκαμε σε ξενοδοχεία, λεωφορεία, αεροπλάνα, καταστρώματα και καμπίνες πλοίων.

Παίξαμε στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Ευρώπη, στην Αυστραλία, στην Αμερική, σε μεγάλα θέατρα και σε μικρές μουσικές σκηνές. Γνωρίσαμε μαζί ανθρώπους και τον κόσμο. Η συμπόρευσή μας αυτή ήταν ένα μικρό μόνο μέρος της διαδρομής του Κώστα και της παράλληλης συνεργασίας του με άλλους καλλιτέχνες και οργανισμούς. Αφήνει πίσω του πολύ φως, καθώς και φωτιστές που καθορίστηκαν από την αισθητική του.

Δεν μπορώ να περιγράψω τη μοναδικότητα ενός χαρισματικού ανθρώπου με τις άχαρες λέξεις μου. Τέτοιες ώρες, αδυνατώ να πω τη ζωή. Ο Κώστας μάς άφησε στα 47 του χρόνια. Στο φευγιό των πιο προβεβλημένων, συνήθως λέγονται και γράφονται πολλά. Όμως, εξίσου σημαντικοί άνθρωποι, υποφωτισμένοι οι ίδιοι, κρατούν ψηλά τον προβολέα του πολιτισμού αναμμένο και δυνατό. Ο Κώστας ήταν ένας από αυτούς. Είναι επίσης ο πρώτος από την παρέα μας που φεύγει.

Υπέγραψε και βγήκε από το νοσοκομείο Ιωαννίνων για να προλάβει να στήσει φώτα σε μια παραγωγή που είχε αναλάβει. Έτσι έζησε και έτσι έφυγε. Κηδεύεται σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Χωρίς εμάς. Βρισκόμαστε όλοι στην Κύπρο για συναυλίες. Αυτή είναι η πραγματικότητα των μουσικών, των ηχοληπτών, των φωτιστών. Η σκηνή δεν είναι ο χώρος εργασίας μας, αλλά ο χώρος που ζούμε, γιορτάζουμε, πενθούμε, μοιραζόμαστε. Το ταξίδι είναι η απουσία και μαζί η παρουσία μας. Στην ψυχή και στο σώμα μας, στο σπίτι μας, στους δικούς μας, συμβαίνουν πολλά. Κι εμείς τα ακουμπάμε στο σανίδι και στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτή είναι η ζωή μας. Αυτή ήταν και η ζωή του Κώστα.

Τον ευχαριστώ και τον αποχαιρετώ εκ μέρους όλων μας.