Εκλογές 2023: Το ανύπαρκτο αντίπαλον δέος…

Εδώ και πολλούς μήνες οργώνουν κυριολεκτικά την Ελλάδα οι υποψήφιοι της επί θύραις εκλογικής αναμέτρησης. Αρχικά με το πρόσχημα του κοινωνικού βαπτίσματος στα πλήθη (bain de foule γαλλιστί) και κατόπιν για φραστικές σκιαμαχίες με μάλλον ανύπαρκτους πολιτικούς αντιπάλους: Αποτέλεσμα της αποστροφής μεγάλης μερίδας του Εκλογικού Σώματος, προς πολιτικές δυνάμεις, που έχουν μετατρέψει τις λαϊκές προσδοκίες σε κραυγές προσέλκυσης πελατείας στις λαϊκές αγορές; Ή μήπως αποτέλεσμα ρήγματος του συνδετικού κρίκου αρχόντων και αρχομένων; Ο καιρός θα το δείξει και μάλιστα σύντομα…

Όμως, το βέβαιο είναι, ότι οι φετινές εκλογές συνοδεύονται από μία ανεκδήλωτη απαξία της λαϊκής εκλογικής βάσης, προς του υποψηφίους και τις υποψήφιες για την είσοδό τους στο εθνικό κοινοβούλιο. Και αυτό γιατί δεν πείθουν τους εκλογείς οι υποσχέσεις, για τη διασφάλιση των αγρίως λεηλατημένων μισθών και συντάξεών τους από την αντιλαϊκή εισοδηματική πολιτική τόσο της σημερινής κυβέρνησης, όσο (και περισσότερο) της ψευδοαριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ως αντίδοτο, η σημερινή εκπνέουσα κυβέρνηση διαλαλεί από τα ΜΜΕ το σκόρπισμα αμέτρητων γλίσχρων επιδομάτων, προς τις πενόμενες εισοδηματικώς τάξεις. Ο τρόπος αυτών των φραστικώς… πλουσιοπάροχων βοηθημάτων μας παραπέμπει στις εύπορους νονούς που σκορπούσαν στους πιτσιρίκους της γειτονιάς χάρτινες πενταροδεκάρες μετά το μυστήριο των βαπτίσεων… Για να μην προχωρήσουμε  -χωρίς χαιρεκακία- στις πληθωριστικές χωρίς αγοραίο αντίκρυσμα τουρκικές λίρες που μοιράζει ανερυθρίαστα, χωρίς ντροπή ο νέο-σουλτάνος Ερντογάν στα τουρκόπουλα, στις φτωχογειτονιές…

Καιροσκοπικές μεταγραφές

Με λίγα λόγια, οι φετινές εκλογές είναι ανούσιες αλεκτορομαχίες χωρίς αντίπαλο δέος. Και αυτό, εν γνώσει των «αντίπαλων» δυνάμεων, οι οποίες έχουν μετατρέψει τις αντιπαραθέσεις-ελλείψει επιχειρημάτων- σε θέατρο παραλόγου. Όσο και αν φαντάζουν, ως ατεκμηρίωτες υπερβολές τα γραφόμενά μου, αντλώ για την επιβεβαίωσή τους από τους διάτρητους πίθους των Δαναΐδων χαρακτηριστικά υποδείγματα αυτής της συγκεκριμένης πολιτικής Βαβυλωνίας όπως:

·       Η ομαδική εγκατάλειψη του κλυδωνιζόμενου σκάφους του ΠΑΣΟΚ από αποστάτες του Κινήματος και η προσκόλλησή τους στην ψευδοαριστερή Βαβυλωνία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

·       Η μετατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από πολέμιους του αμερικανο-νατοϊκού μετώπου, σε χωρίς τη συναίνεση (δια δημοψηφίσματος) του Εκλογικού Σώματος, σε σύμμαχο του δυτικού πολεμικού μηχανισμού με την μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε νέα αμερικανο-νατοϊκή βάση, με εστραμμένα τα πυρά της κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η αδίστακτη αυτή πολιτική μεταστροφή είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάδα να εισπράξει το βαρύ τίμημα της αποκοπής της από την τροφοδοσία της από τη Ρωσία σε ενεργειακές και επισιτιστικές προμήθειες. Με ποιο άραγε πρόσωπο διεκδικεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ επανάκτηση του κυβερνητικού ρόλου;

Άλλοτε αντιγράφοντας με χειρονομίες, άλλοτε με εξ αντιγραφής συνθήματα του Ανδρέα Παπανδρέου και άλλοτε με σχεδόν υβριστικά συνθήματα ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί ν’ αναπληρώσει τα κενά του αντιπολιτευτικού στυλ.

·       Η ανερυθρίαστη καιροσκοπική μεταγραφή παλαιών εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του ΠΑΣΟΚ (και των δύο φύλων), σε υποψηφίους της ΝΔ στον βόρειο τομέα της Αττικής. (Περιττεύουν τα γνωστά άλλωστε από τα ΜΜΕ ονόματά τους)…

Το αίνιγμα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Η αναγωγή των τηλεφωνικών υποκλοπών, σε μείζον και μοναδικό θέμα αντιπολιτευτικής τακτικής από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, χωρίς αμφιβολία έχει στενέψει αρκετά τις δυνατότητες ενός ευνοϊκότερου ανοίγματος προς το Εκλογικό Σώμα του τρίτου σε δύναμη κόμματος του κοινοβουλίου μας.

Ένα ακόμη σημείο πολιτικής αγκύλωσης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι η έλλειψη της δυνατότητας του Νίκου Ανδρουλάκη ν’ αναπτύσσει τις θέσεις του κόμματός του απευθείας από το βήμα του ελληνικού κοινοβουλίου ελλείψει της ιδιότητας του εκλεγμένου βουλευτή από την εκλογική βάση της Ελλάδας και η δι’ αντιπροσώπου άσκηση, στη Βουλή μας, των καθηκόντων αρχηγού κόμματος.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης ουσιαστικά στερείται τη δυνατότητα της απευθείας προβολής των θέσεων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στη Βουλή, λόγω έλλειψης της ιδιότητας του εκλεγμένου από την λαϊκή εκλογική βάση βουλευτή. Το κενό της δι’ αντιπροσώπου εκπροσώπησής του στη Βουλή θα μπορούσε να το καλύψει, έστω και μερικώς, κρίνοντας αντιπολιτευτικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την εθνικώς επιζήμια προσκόλληση του πρωθυπουργού στην παρεμβατική πολιτική του αμερικανού Προέδρου Μπάιντεν και του ΓΓ. Του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ.

Ο γράφων κατ’ επανάληψη έχει αναφερθεί στην αποκοπή του κυρίου Ανδρουλάκη από τον ελληνικό κοινοβουλευτικό ομφάλιο λώρο και μάλιστα με τη σύσταση και την προτροπή να δηλώσει παραίτηση από τα καθήκοντα του ευρωβουλευτή. Μία παρόμοια απόφαση θ’ ακολουθούσε το παράδειγμα του αείμνηστου ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ο οποίος, ερχόμενος το 1974 στην Ελλάδα, εγκατέλειψε την έδρα του διδάσκοντος σε 2 από τα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό ο Ανδρέας έδωσε το παράδειγμα ανιδιοτελούς πολιτικού, καλπάζοντας έτσι σε λίγο χρονικό διάστημα προς την πρωθυπουργία.

Ανεξάρτητα όμως από αυτές τις μη ευνοϊκές αντιπολιτευτικές παραμέτρους, ο Νίκος Ανδρουλάκης ως οπαδός των σοσιαλδημοκρατικών παρακαταθηκών, θα όφειλε να πολλαπλασιάσει την αντιπολιτευτική του δραστηριότητα, προβάλλοντας ως προς την ελληνική κυβερνητική εξωτερική πολιτική την ανάγκη απεμπλοκής της ΕΕ από τα καταλυτικά δεσμά της αμερικανο-νατοϊκής ιμπεριαλιστικής διείσδυσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση.