Είδαμε τη μουσική παράσταση του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου με την Ελπίδα

Τι συμβαίνει όταν σε ένα μικρό, αλλά ζεστό θέατρο «συμμαχούν» ένα πιάνο, ένα μοναδικό μουσικό ταλέντο, μια κορυφαία ελληνίδα ερμηνεύτρια που δεν πήρε αυτό που της άξιζε από τη ζωή και ένα κοινό που διψά για καλό ελληνικό τραγούδι;

Αυτό που συμβαίνει είναι μια μοναδική παράσταση, με μουσικές και τραγούδια που κρατάνε στο χρόνο, συγκινούν και γεμίζουν τον κόσμο μας με… Ελπίδα.

Και ναι, είναι οι μουσικές παραστάσεις που έχει στήσει με πολύ μεράκι ο υπεραταλαντούχος και ιδιαίτερα επιδραστικός πάνω στη σκηνή, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος και η μοναδική Ελπίδα, η οποία με την αναλλοίωτη φωνή της μας ταξιδεύει σε εποχές που κάποιοι έχουν ξεχάσει ή δεν έχουν ζήσει και ταυτόχρονα μας επαναφέρει στα σύγχρονα μουσικά ακούσματα.

Είναι ενδιαφέρουσα αυτή η συνύπαρξη, αλλά και ο κόσμος που πάει κάθε Τετάρτη στο θέατρο Μπέλλος στην Πλάκα για να δει αυτή την παράσταση.

Από τη μια ένα νέο παιδί που δίνει πραγματικό σόου, παίζοντας εκπληκτικό πιάνο τα δικά του τραγούδια αλλά και συνθέσεις άλλων κορυφαίων συνθετών.

Κι από την άλλη η Ελπίδα, η οποία λάτρεψε στα νιάτα της τον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή της στα «Νέα» «μου στοίχισε που ήμουν ποπ, αυτή η ταμπέλα».

Ωστόσο, όταν βλέπεις το κοινό να τραγουδά τους στίχους της «Ντισκοτέκ» ή του «Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ» με το οποίο η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε στη Γιουροβίζιον του 1979, καταλαβαίνεις ότι η Ελπίδα δεν είναι μια απλή τραγουδίστρια μιας άλλης εποχής.

Αλλά είναι μια καλλιτέχνης που διατηρεί την ποιότητα που την χαρακτήριζε από τα πρώτα της βήματα και ταυτόχρονα καταφέρνει να ενώσει διαφορετικές δεκαετίες με αυτή τη χαρακτηριστική φωνή της και τη σκηνική της παρουσία.

Και είναι αυτό το «δέσιμο» επί σκηνής που κάνει επιτυχημένη την παράσταση, η οποία θα κρατήσει μέχρι τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου.

Είναι αυτή η αίσθηση της πληρότητας όταν φεύγεις από το θέατρο. Ότι άκουσες όμορφα τραγούδια, όχι σουξέ της μιας χρονιάς.

Ότι οι μουσικές σπουδαίων συνθετών είναι αυτές που γράφουν τη σύγχρονη μουσική ιστορία της Ελλάδας.

Κι εν τέλει ότι υπάρχει ελπίδα μέσα στο ζόφο των ημερών, όπως μας είπε και το μήνυμα του τραγουδιού που έγραψε ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος.

Αξίζει να γίνει μια ιδιαίτερη αναφορά σ’ αυτό το νέο παιδί, που και αυτός ενδεχομένως να μην παίρνει αυτά που του αξίζουν. Διότι δείχνει μια μουσική ιδιοφυΐα που υπηρετεί με αγάπη τη μουσική και το τραγούδι.

Και είναι ταυτόχρονα ένας περφόρμερ ο οποίος παίζει πιάνο, κάνει διασκευές του κλασικού ρεπερτορίου, τραγουδά με πάθος, κάνει σόου, παίζει ακόμη και… μπουζούκι με εκπληκτικό τρόπο.

Αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι ένας συνθέτης που έχει γράψει όμορφα τραγούδια τα οποία έχουν γίνει επιτυχίες, με πρώτο το «Δυο Ψυχές» που τραγούδησε εκπληκτικά η Τάνια Τσανακλίδου.

Γενικά είναι μια παράσταση που τιμά το ελληνικό τραγούδι και τους ανθρώπους που πηγαίνουν εκεί για να ξεφύγουν από τα μουσικά «σκουπίδια» της… άλλης νύχτας.

Η ατμόσφαιρα που έχει φτιαχτεί στο μικρό θεατράκι, η παρεϊστικη διάθεση, το… ολόγραμμα της Ρένας Μόρφη που λέει ένα τραγούδι και η «χημεία» του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου με την Ελπίδα (και την Ματίνα Πάτζαλη), φτιάχνουν μια παράσταση με καλά υλικά. Που αξίζει κανείς να δει και να ξαναδεί.

Γιατί την ιστορία την γράφουν οι παρέες.