Η εμπνευσμένη ιστορία της ομάδας ποδοσφαίρου ακρωτηριασμένων της Σιέρα Λεόνε

Σε αντίθεση με άλλες ημέρες, η άμμος είναι καλυμμένη με παχιά στρώματα φυκιών που ξεβράστηκαν από τον ωκεανό. Τα Σαββατοκύριακα, η παραλία είναι συνήθως γεμάτη με περιπατητές, δρομείς, ποδοσφαιριστές, παίκτες βόλεϊ και ανθρώπους που κάνουν ασκήσεις γιόγκα, αλλά η κανονική ζωή έχει διακοπεί σήμερα, καθώς η «κουβέρτα» των φυκιών συνεχίζει να απλώνεται.

Μέχρι που φτάνουν τα «Ιπτάμενα Αστέρια», αποφασισμένα να μην αφήσουν μερικά φύκια να τους εμποδίσουν; Χρησιμοποιώντας μόνο πατερίτσες, η μοναδική ομάδα ποδοσφαίρου ακρωτηριασμένων της Σιέρα Λεόνε αρχίζει να καθαρίζει την παραλία και σε περίπου δέκα λεπτά, δημιουργούν αρκετό χώρο στη λευκή άμμο για να μπορέσουν να παίξουν ένα παιχνίδι έξι επί έξι.

Μια σειρά από προσωπικούς θριάμβους

Η ομάδα ιδρύθηκε το 2000 και δημιουργήθηκε για τα θύματα του βίαιου 11ετούς εμφυλίου πολέμου του δυτικοαφρικανικού έθνους. Με την πάροδο των χρόνων, η ομάδα αποτελείται από δεκάδες ακρωτηριασμένους από όλη τη χώρα, προσφέροντας έναν χώρο συγγένειας και κοινού τραύματος. «Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η ομάδα ποδοσφαίρου ακρωτηριασμένων είναι μόνο για να παίζει ποδόσφαιρο – δεν είναι έτσι» λέει ο Μοχάμεντ Τζόζεφ Λάπια, ιδρυτικό μέλος των Flying Stars και τώρα πρόεδρός τους. «Οι παίκτες βλέπουν κάθε μέλος της ομάδας ως οικογένεια και ο ρόλος μας είναι να γίνουμε η οικογένεια που δεν είχαμε ποτέ. Είναι πολύ σημαντικό για τη συνέχιση της κληρονομιάς και της ελπίδας της ομάδας».

Ο Έμπολα μέσα από τα μάτια μιας 13χρονης στη Σιέρα Λεόνε

Photo: YouTube

Photo: YouTube

Ακριβώς όπως το πνεύμα που επιδείχθηκε στο γεμάτο φύκια γήπεδο εκείνη την ημέρα, η ομάδα συσπειρώνεται μπροστά στις αντιξοότητες. Οι ιστορίες των μελών των Flying Stars είναι μία σειρά προσωπικών θριάμβων. Το ιστορικό του πρωταγωνιστή Σάμουελ Γουόκερ Κορόμα, για παράδειγμα, είναι εξίσου εμπνευσμένο με το στυλ παιχνιδιού του. Ήταν μόλις πέντε ετών όταν εμφάνισε όγκο στο πόδι του. Το 2007, οι γιατροί είπαν στη μητέρα του ότι επρόκειτο για καρκίνο και ότι το πόδι του έπρεπε να ακρωτηριαστεί πριν η ασθένεια εξαπλωθεί σε άλλα μέρη του σώματός του. «Ήταν μια δύσκολη απόφαση και ένιωσα ότι η ζωή μου έφτανε στο τέλος της» λέει ο Κορόμα. Εκείνη την εποχή ήταν στη δεύτερη τάξη του δημοτικού σχολείου και παρά τον πόνο που προκαλούσε το πόδι του εξακολουθούσε να παίζει ποδόσφαιρο με τους φίλους του στο σχολείο, κάνοντας παράλληλα δουλειές για να συντηρεί τη μητέρα και τις αδελφές του.

Καμία απελπισία

Ο Πίτερ Σεσέι, φίλος του Κορόμα και τώρα συμπαίκτης του, ήταν μόλις ενός έτους το 2001 όταν έχασε και αυτός το πόδι του. Ήταν δεμένος στην πλάτη της μητέρας του, όταν εκείνη γλίστρησε, έπεσε στο πλάι και έσπασε ένα οστό στο πόδι του μικρού Πίτερ. Ο τραυματισμός χρειάστηκε τρεις μήνες για να επουλωθεί, και όταν η μητέρα του δεν μπορούσε να βρει κατάλληλη θεραπεία στο Ματόμα, ένα χωριό κοντά στη βόρεια πόλη Μακένι, τον πήγε στο νοσοκομείο επειγόντων περιστατικών στο Φριτάουν. Ήταν ήδη πολύ αργά. Τόσο ο Σεσέι όσο και ο Κορόμα μεγάλωσαν όχι μόνο στη σκιά των αναπηριών τους, αλλά και των φτωχών προοπτικών απασχόλησης και διαβίωσης για ανθρώπους σαν κι αυτούς στη Σιέρα Λεόνε, όπου ακόμη και οι αρτιμελείς νέοι με δυσκολία μπορούν να ανταπεξέλθουν στις πολυάριθμες προκλήσεις της χώρας. Παρά τα τεράστια κοιτάσματα ορυκτών πόρων, το μικροσκοπικό αφρικανικό έθνος συγκαταλέγεται μεταξύ των φτωχότερων στον κόσμο. Η ανεργία στη χώρα αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, γεγονός που βάζει πολλούς νέους στον πειρασμό να ξεκινήσουν το επικίνδυνο ταξίδι μέσω της ερήμου στη Λιβύη και της Μεσογείου προς την Ευρώπη. Ορισμένοι νέοι στρέφονται στα ναρκωτικά για να ξεφύγουν από τις καθημερινές προκλήσεις που συνεπάγεται η ζωή εδώ.

Παρά τα προβλήματά τους, τα δύο αγόρια είναι αποφασισμένα να μην αφήσουν τις συνθήκες που επικρατούν να τους καθορίσουν. Μετά το ατύχημα, ο Σεσέι εγκατέλειψε το χωριό του Ματόμα και μετακόμισε στο Φριτάουν σε αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών. Άρχισε να εργάζεται σε μια από τις αγορές της πόλης αλέθοντας φύλλα μανιόκας, ένα από τα παραδοσιακά πιάτα της χώρας. Ο Κορόμα ζούσε και σπούδαζε ήδη στο Φριτάουν, αλλά το σχολείο δεν ήταν πια το ίδιο γι’ αυτόν. Οι φίλοι του τον έβλεπαν διαφορετικά μετά τον ακρωτηριασμό, κάποιοι τον αποκαλούσαν με το ατυχές νέο του παρατσούκλι, «μονοπόδης».

«Έχω δει πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στους ζητιάνους και η σκέψη ότι θα γινόμουν ένας από αυτούς με τρόμαζε. Μερικές φορές έκλαιγα» λέει ο Κορόμα. Απελπισμένος, άρχισε να πηγαίνει στην παραλία για μεγάλους περιπάτους και να αποφεύγει τα πολυσύχναστα μέρη. Η παραλία, θυμάται, ήταν το μέρος όπου έβρισκε παρηγοριά.

Δείτε το βίντεο

Και τότε κάτι συνέβη

Σε μια από τις βραδινές του βόλτες το 2012, ο Κορόμα είδε μια ομάδα ακρωτηριασμένων να παίζει ποδόσφαιρο στην ίδια τοποθεσία που αργότερα θα καθάριζε από τα φύκια. Πλησίασε για να τους παρακολουθήσει να παίζουν και αργότερα ρώτησε αν μπορούσε να συμμετάσχει. «Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να συμμετέχω» παραδέχεται. Πίσω στην κοινότητά του, ο εκφοβισμός χειροτέρευε. Είτε θα τον λυπούνταν είτε θα τον κορόιδευαν. «Μερικές φορές, όταν σταματούσα για να ζητήσω από κάποιον οδηγίες, το άτομο νόμιζε αμέσως ότι ήθελα να τον παρακαλέσω για χρήματα και μου έλεγε να φύγω. Πληγωνόμουν βαθιά».

Μέχρι το 2017, ο Μπόρνορ Κάργκμο, ένας από τους ακρωτηριασμένους ποδοσφαιριστές που γνώρισε στο παιχνίδι στην παραλία, άρχισε να τον προσκαλεί να συμμετέχει μαζί τους στις προπονήσεις. Ο Κορόμα θυμάται πόσο δύσκολο ήταν να παίζει ποδόσφαιρο με πατερίτσες, οι οποίες θάβονταν βαθιά στην άμμο όταν πιέζονταν με δύναμη. Έπεφτε κάθε φορά που προσπαθούσε να κλωτσήσει τη μπάλα, αλλά αντί να τον κοροϊδεύουν για τις κακές του ικανότητες, οι συμπαίκτες του έκαναν παρηγορητικά αστεία και τον ενθάρρυναν να ξαναπροσπαθήσει. Καθώς οι ικανότητές του στο ποδόσφαιρο βελτιώνονταν, ο Κάργκμπο κατάφερε τελικά να τον πείσει να ενταχθεί στην ομάδα. Αυτός και ο Σεσέι εντάχθηκαν την ίδια χρονιά.

Photo: YouTube

Photo: YouTube

Από την επαιτεία στο ποδόσφαιρο

Η Καντιατού Κορόμα, μία από τις παίκτριες-σταρ της ομάδας, έχασε ένα πόδι αφού πυροβολήθηκε από αντάρτες κατά τη διάρκεια του πολέμου το 1998. Αφού έχασε και τους δύο γονείς της περίπου την ίδια εποχή, μετακόμισε στο Φριτάουν, όπου στράφηκε στην επαιτεία στους δρόμους. Το μόνο μέσο καταφυγής της, όπως διηγείται, ήταν οι αγορές της πόλης, όπου βίωνε συνεχή βία και ταπείνωση. «Οι άνθρωποι με αποκαλούσαν «ανόητη ζητιάνα» στους δρόμους, και τη νύχτα τα αγόρια με ακολουθούσαν στο μέρος όπου κοιμόμουν και προσπαθούσαν να με βιάσουν» λέει. «Έτρεχα να ξεφύγω από τον κίνδυνο σε μια γειτονιά για να βρω τον κίνδυνο στην επόμενη γειτονιά. Ήταν δύσκολο για μένα». Προς έκπληξη της Κορόμα, ένα μέλος των Salone Flying Stars τη βρήκε να ζητιανεύει στους δρόμους το 2009 και την προσκάλεσε να εξασκηθεί μαζί τους. Τελικά έγινε μέλος το 2010.

Για τον Μπάι Ταραβάλι, τον προπονητή της ομάδας, οι Flying Stars μοιάζουν περισσότερο με οικογένεια παρά με ομάδα. Μετά τον ακρωτηριασμό και των δύο χεριών του αδελφού του από αντάρτες κατά τη διάρκεια του πολέμου, έγινε τα «χέρια» του αδελφού του, ταΐζοντάς τον και κάνοντάς του μπάνιο καθημερινά. Όταν η φιλανθρωπική οργάνωση «Κέντρο για τους τραυματίες πολέμου» της χώρας ανέλαβε τον αδελφό του, άφησαν τον Ταραβάλι να μείνει μαζί του και τελικά βρήκε μια κοινότητα ανάμεσα σε άλλους ακρωτηριασμένους. Αυτοί έγιναν η οικογένειά του και, το 2011, ανέλαβε το τιμόνι της λέσχης.

Photo: YouTube

Photo: YouTube

Σήμερα, οι Flying Stars έχουν μια δορυφορική ομάδα στη γειτονική Λιβερία και έχουν συμμετάσχει σε διάφορα συνέδρια και εκδηλώσεις συγκέντρωσης χρημάτων για τους ακρωτηριασμένους σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Διάσκεψης Ειρήνης στην Ολλανδία το 2009 και ενός εράνου στην Ισπανία το 2016. Η ομάδα έχει συμμετάσχει στο Κύπελλο Εθνών Αφρικανικών Ακρωτηριασμένων, μια διοργάνωση στην οποία βοήθησε να δημιουργηθεί, φιλοξενώντας τους παρθενικούς της αγώνες το 2007 στο Φριτάουν.

Για τον Σάμουελ Κορόμα και τους συμπαίκτες του, οι Flying Stars δεν είναι απλώς μια ομάδα αθλητών για να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά μια κοινότητα στην οποία νιώθει ελεύθερος να ονειρεύεται. «Το παιχνίδι έχει φέρει κοντά ανθρώπους που δεν είχαν κανένα μέλλον πέρα από την επαιτεία και την εκμετάλλευση» λέει. «Μερικές φορές, κοιτάζω τους συμπαίκτες μου, ειδικά τα κορίτσια, και αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή τους αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο».

Σήμερα, 31 ετών, ο Κορόμα ονειρεύεται να γίνει πολιτικός και να μεταμορφώσει για πάντα τη χώρα που τον διαμόρφωσε. Προς το παρόν, όμως, η ζωή του επικεντρώνεται στο όμορφο παιχνίδι και όταν δεν βρίσκεται στην παραλία παίζοντας με τους συμπαίκτες του, βρίσκεται στο σπίτι του παρακολουθώντας την Arsenal FC και τις ικανότητες του αγαπημένου του ποδοσφαιριστή, Μπουκάγιο Σάκα, που αψηφά τη βαρύτητα.

«Χάρη στον Μπορνόρ, βρήκα μια οικογένεια έξω από την οικογένειά μου στην ομάδα» λέει. «Αισθάνομαι ξεχωριστός και τυχερός – γιατί δεν θα σκεφτούν «είναι ζητιάνος» όσοι με δουν. Δεν μπορώ πια να προσδιορίζομαι από τις πατερίτσες μου».

Photo: YouTube

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο dazeddigital.com