Χάρτινοι πύργοι

Κάποια στιγμή πρέπει να λέμε ένα μπάστα. Οταν αρχίζουν οι ζαλάδες από τα απανωτά, κάπου πρέπει να σκεφτείς κι ένα «για κάτσε καλά». Κοιτάς τη ζωή σου, θυμάσαι από τι έχεις περάσει, πόσο έχεις κουραστεί για δυο πραγματάκια, πόσους ανθρώπους «ανασταίνεις» ή φροντίζεις, και λες δεν φτάσαμε ως εδώ για να μας εκβιάζουν όλοι. Δεν φτάσαμε ως εδώ για να απειλούμαστε αύριο το πρωί με πόλεμο – από είκοσι νοματαίους που αποφασίζουν, δεν είναι περισσότεροι -, δεν φτάσαμε ως εδώ για να μπαίνουμε κάθε χρόνο σε χειμώνες που υπόσχονται οικονομικούς εφιάλτες και ενεργειακή φτώχεια, δεν φτάσαμε ως εδώ για να αναστέλλουμε μονίμως τη ζωή μας.

Είμαστε αγνώριστοι πια σε σχέση με τους πρώτους εαυτούς μας, τους νεανικούς που δεν τα σηκώναμε αυτά. Τώρα τα σηκώνουμε. Και είναι εντυπωσιακό ότι τα σηκώνουμε παρά το γεγονός πως τώρα έχουμε πολλά να υπερασπιστούμε – τότε ήταν μόνο η νεανική ορμή και το αίσθημα περί δικαίου. Εχουμε ματώσει να φτιάξουμε έναν κόσμο στοιχειωδώς λειτουργικό, να χαιρόμαστε, να δημιουργούμε, να έχουμε τους ανθρώπους μας γύρω μας και να φροντίζουμε να είναι και εκείνοι όρθιοι και δυνατοί.

Σου βγαίνει ένα μεγάλο γαμώτο. Ενα «γαμώτο, δεν φτάσαμε ως εδώ για να πέσουμε σαν χάρτινοι πύργοι». Νιώθεις ανίκανος να υπερασπιστείς τις νίκες σου, αλλά πρέπει γιατί δεν μας χαρίστηκαν, δεν τις κληρονομήσαμε, δεν τις κερδίσαμε στον τζόγο. Ενας απίστευτα μικρός αριθμός ανθρώπων παίζουν μέσα στα διαταραγμένα μυαλά τους με όλους τους πόνους μας και τις αγωνίες μας. Με τα χαμόγελα των παιδιών, με τα «σπίτια» μας που τα φτιάξαμε πέτρα-πέτρα.

Δεν φτάσαμε ως εδώ για να βάζουμε τα κλάματα για τέτοιους τύπους, για να τους χαζεύουμε να μας απειλούν κάθε στιγμή. Δεν ξέρω πού έχει πάει ο εγωισμός μας. Δεν ξέρω από ποιον περιμένουμε το θαύμα, ποιος θεωρούμε πως θα βάλει πλάτη. Κανένας. Δεν έχει λόγο.

Είμαστε μαθημένοι στους αστάθμητους παράγοντες, ξέρουμε καλά πια πως τα πάντα ανατρέπονται, αλλά όχι έτσι, όχι από αυτούς. Κι όσο και αν αντιπαθώ το απρόσωπο καταγγελτικό τρίτο πληθυντικό, όσο κι αν το θεωρώ ευκολάκι και επίφαση επαναστατικότητας, κάποιες φορές αισθάνεσαι πως είστε εσύ κι εκείνοι. Ο αγώνας σου κόντρα στον κυνισμό τους τού «σιγά, δεν έχεις καταφέρει και τίποτα». Δεν φτάσαμε ως εδώ για κανέναν τους, μόνο για τους εαυτούς μας. Δηλαδή με τους εαυτούς μας δώσαμε τις μεγάλες μάχες. Αφήνουμε τον καθένα να μας «σκουπίσει», να βγάλει πάνω μας όλα του τα μεράκια.

Φαντάσου λίγο τον εαυτό σου όρθιο και από πίσω σε μία σειρά να βάζεις όλα εκείνα και όλους εκείνους που αισθάνεσαι πως πρέπει να τους πεις «δεν θα σας πειράξει κανένας». Μπορούμε; Δεν φαίνεται.

Είμαστε γεννημένοι για λογικές αλλά και για ακανόνιστες, ελεύθερες τροχιές, αλλόκοτα πετάγματα που δεν τα περιμένει κανένας. Εχουμε όμως παραδοθεί στις ράγες της υποταγής στο μοιραίο.