Μοιάζουν τόσο πολύ οι ιστορίες μας!

Η αγάπη δεν τρώγεται. Κλασική ατάκα που ακούστηκε σε πολλά μελοδράματα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Κατ’ επέκταση καμία ιδέα δεν τρώγεται. Ούτε η Δημοκρατία. Η κοιλιά δεν γεμίζει με ιδέες, άλλη ατάκα που βγήκε από τα στόματα πολλών πρωταγωνιστών. Ο πεινασμένος δεν έχει μυαλό για αναλύσεις. Οποιος δεν μπορεί να βγάλει τον μήνα, ούτε καν την εβδομάδα, αν του λείπει και η κουλτούρα της διεκδίκησης και της ανατροπής, δεν βλέπει κανένα δίλημμα, η οικονομική του επάρκεια και ασφάλεια είναι το μοναδικό ζητούμενο.

Εχει και παρακάτω. Συνήθως για να ισχυροποιήσουμε αυτή τη δειλία μας υποστηρίζουμε πως οι μόνοι που έχουν να φοβούνται από κάποια υποχώρηση της Δημοκρατίας είναι οι ταραχοποιοί, οι εγκληματίες και οι πάσης φύσεως «αναρχικοί». Αν κοιτάς τη δουλειά σου, σε νοιάζουν μόνο εκείνα που τρώγονται. Ψιλά γράμματα να περάσει από το μυαλό μας πως ακριβώς η υποχώρηση της Δημοκρατίας είναι που απειλεί εκείνα που τρώγονται. Τα κάνει λίγα, ακριβά και για λίγους.

Εντυπωσιακό που μετά από δεκαετίες πολιτικής πράξης, ανάλυσης και σύνθετης σκέψης επιστρέφουμε πάλι σε κάτι τέτοια πρωτόλεια εφηβικά τσιτάτα. Αλλά μάλλον ο μόνος τρόπος να εκφραστεί η αλήθεια είναι ο απλός, στον σύνθετο χαθήκαμε και μας κατάπιε η θεωρία.

Μόνο το γεγονός ότι στήνονται έρευνες από εταιρείες με το αυστηρά διατυπωμένο ερώτημα αν μας προβληματίζει περισσότερο το θέμα των υποκλοπών και της «δυστοκίας» των θεσμών ή το πώς θα πληρωθεί τον χειμώνα η θέρμανση και το ρεύμα μας, είναι μία έκφραση συναισθηματικού εκβιασμού αλλά και κυνικού ρεαλισμού.

Οι πολιτικοί ζουν από τέτοια διλήμματα. Είναι ο βιότοπός τους. Δίχως τα στημένα διλήμματα που κατά καιρούς θέτουν, δεν έχουν και πολύ σοβαρό λόγο ύπαρξης. Αν δεν χωριστούν σε «σωτήρες» και «ολετήρες» δεν τσουλάει το έργο, θα κατέβει.

Εχουμε όλοι μας αποδεχθεί μία σειρά από τέτοιες συμβάσεις για να μην έχουμε καμία ευθύνη. Και τα υπόγεια των «ιδεολόγων» και των «ρεαλιστών» δουλεύουν διπλοβάρδιες μοιράζοντας αφειδώς χολές και ψόφους μεταξύ τους στο Διαδίκτυο. Λες και δεν γίνεται να τα θέλεις όλα, λες και πρέπει να αθροιστείς υποχρεωτικά σε ένα από τα δύο χαρακώματα που έστησαν κάποιοι για να βγαίνει το μεροκάματο.

Εχουμε την ευλογία να ζούμε σε μία ζωή που χαρακτηρίζεται από πληθώρα μοντέλων και συνδυασμών (που αυτό και μόνο θα μπορούσε να την κάνει εξόχως συναρπαστική) και την έχουμε στενέψει σε δύο μονόδρομους και πέντε-έξι διλήμματα. Είναι δύσκολο όταν κάθε μέρα μοιάζει με πόλεμο για να βγει, να βρεις χρόνο να κοιτάξεις και λίγο πιο ψηλά. Αρχίζουν να μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους οι προσωπικές μας ιστορίες και δρόμοι που έχει σταματήσει ο ένας να εκπλήσσει τον άλλον. Πρόβλημα.

Να θυμίσουμε βέβαια πως σε όσες ταινίες ακούστηκε πως η αγάπη δεν τρώγεται, στο τέλος νίκησε η αγάπη. Που δεν τρώγεται. Που δεν γεμίζει την κοιλιά. Δεν ήταν ιδεολογικοί οι λόγοι που κατέληγαν έτσι οι ταινίες. Ηταν περισσότερο η ανάγκη του happy end που το επέβαλλε. Η ανάγκη του ανθρώπου για χαρούμενα παραμύθια. Οπως η Δημοκρατία.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΒΗΜΑ