Με θύματα κορίτσια και συνείδηση καθαρή

Τα τελευταία χρόνια στο Πακιστάν έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα “εγκλήματα τιμής”. Είναι γυναικοκτονίες, αλλά ο θύτης, αδερφός ή πατέρας, θεωρεί πως έκανε κάτι σκληρό; Εγκληματικό, ίσως; Αλλά λογικό.

Γιατί αναφέρω το Πακιστάν: Γιατί θεωρείται χώρα ισλαμιστική, τριτοκοσμική και άθλια για τις γυναίκες. Πιθανότατα είναι, συγκριτικά με την Δύση. Ας δούμε, όμως, και την Δύση, Την Δύση που τιμωρεί το έγκλημα και μάλιστα αυστηρά, αλλά αφήνει τη συνείδηση του θύτη αν όχι καθαρή, τουλάχιστον λιγότερο βεβαρυμένη. Αν δούμε προσεκτικά τα έμφυλα εγκλήματα, δεν θα δούμε αναγνώριση της φύσης τους από τους εγκληματίες. Όπως και οι ρατσιστές, δεν αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν και άλλα κίνητρα πέραν της “τυπικής” -αν μπορούμε να είμαστε τόσο ωμοί- δολοφονίας! Δεν θα παραδεχτούν ότι είναι γυναικοκτόνοι.

“Επιδημία” έμφυλης βίας διεθνώς

Οι διεθνείς φορείς κάνουν λόγο για επιδημία έμφυλης βίας. Οι γυναικοκτονίες έχουν αυξηθεί τρομακτικά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Δύση -αναφέρω την Δύση, γιατί μόνο εδώ έχουμε ακριβή στοιχεία.

Παρατηρούμε πως οι θύτες δεν αντιλαμβάνονται την ιδιαιτερότητα του εγκλήματος. Ίσως να θεωρούν περίπου δεδομένο πως οι γυναίκες θα δέχονται έμφυλη βία. Όταν την χτυπάς, ή όταν την βιάζεις είναι κτήμα σου. Όταν τη σκοτώνεις, είναι “κακιά στιγμή”.

Έχουμε πολύ πρόχειρα δύο παραδείγματα. Ο ένας είναι ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος. Στον ανακριτή δήλωσε έγγαμος και χήρος… Είναι ένας γυναικοκτόνος που δεν έχει αντιληφθεί την ιδιαιτερότητα του εγκλήματος. Το γεγονός ότι δολοφόνησε τη γυναίκα του είναι ένα έγκλημα σαν όλα τα υπόλοιπα στην πατριαρχία. Μόνο που στην πραγματικότητα, δεν είναι.

Το ειδικό βάρος εντοπίζεται στο κοινώς αποδεκτό γεγονός ότι οι γυναίκες δολοφονούνται από τους συντρόφους τους. Επίσης, είναι θύματα σωματικής βίας και σεξουαλικής κακοποίησης. Από συντρόφους, αδέρφια, γονείς… Όπως και οι ρατσιστές, οι γυναικοκτόνοι και γενικώς οι έμφυλοι δράστες, δε διαχωρίζουν το έγκλημα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι πολλαπλώς σοκαριστικό. Ο πατέρας βιάζει συστηματικά την 10χρονη κόρη του, την καίει όταν αντιδρά και δε μιλάει κανένας. Βλέπουν το παιδί κακοποιημένο και για πολύ καιρό δε μιλάει κανένας.

Δυστυχώς, ανατριχιαστικά δυστυχώς, οι περιπτώσεις βιασμού παιδιού από γονέα δεν είναι σπάνιες. Και κατά κανόνα είναι ο πατέρας που βιάζει την κόρη, ή κάποιος άλλος συγγενής. Ακόμη πιο έντονα τώρα, μιας και το παιδί είναι σάρκα εκ της σαρκός του δράστη, του ανήκει ακόμη περισσότερο. Και δεν υπάρχει ούτε μεταμέλεια, ούτε αναγνώριση της φύσης του εγκλήματος. Όπως ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος αναγνωρίζει ότι σκότωσε, ο πατέρας την ανήλικης μπορεί να αναγνωρίζει ότι βίασε και έκαψε το παιδί. Αλλά κανένας από τους δύο δε μιλά για έμφυλη βία, για έγκλημα βγαλμένο από τον ορισμό της πατριαρχίας.

Δεν πρόκειται για έναν δολοφόνο και έναν παιδεραστή. Πρόκειται για έμφυλα εγκλήματα.

Δεν είναι “άρρωστοι”, είναι η πατριαρχία, (ηλίθιε)

Συνηθίζουμε να ψυχιατρικοποιούμε τα εγκλήματα που μας ανατριχιάζουν περισσότερο. Ο Αναγνωστόπουλος είχε ναρκισσιστική διαταραχή, ο πατέρας της ανήλικης είναι τρελός κοκ. Συχνά κάνουμε διαγνώσεις που δε γνωρίζουμε καν σε ποια νόσο εμπίπτουν. Τώρα είναι της μόδας ο “κοινωνιοπαθής”.

Το έγκλημα, όμως, είναι φύση του ανθρώπου. Δε γίνεσαι δολοφόνος επειδή αρρώστησες, γίνεσαι δολοφόνος επειδή θέλεις να σκοτώσεις, να βιάσεις, να χτυπήσεις. Όχι, η ψυχική νόσος δεν οπλίζει το χέρι του εγκληματία.

Η κοινωνία, όμως, το οπλίζει. Μεγαλώνοντας με την αρχή της υπεροχής του ανδρικού φύλου έναντι του γυναικείου, τότε μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία που αφήνει χώρο στο έμφυλο έγκλημα. Και χώρο και δικαιολογία στο μυαλό του δράστη. “Μου ανήκεις”.

Δεν είναι ψυχικά ασθενείς, λοιπόν -κι ας είναι της μόδας οι διαγνωσεις του πληκτρολογίου. Είναι μέλη μίας κοινωνίας που τους επιτρέπει να νιώθουν ανώτεροι. Εγώ θα πω και πως είναι θύματα οι άντρες στις πατριαρχικές κοινωνίες, στην ανισότητα αλώβητος δε μένει κανένας.

Μη αναγνωρίζοντας το ειδικό του εγκλήματος, πάντως, διαιωνίζεται μία φρίκη εις βάρος των γυναικών. Από το ξύλο, ως τον βιασμό, ως τη γυναικοκτονία ο θύτης επιβάλλεται στο θύμα ως ισχυρότερος. Το αντιλαμβάνεται ως δική του φύση. Αν μπορεί να βάλει ένα στόχο το σωφρονιστικό σύστημα, τότε αυτός θα είναι να μπορέσει να εξηγήσει σε αυτούς τους εγκληματίες ποια είναι η πραγματική φύση του εγκλήματός τους.