Πόλεμος στην Ουκρανία: Οι δυο δυσάρεστες επιλογές του Πούτιν για την πολιορκία του Κιέβου

Τη δική του εκτίμηση για την εξέλιξη της πολιορκίας του Κιέβου έδωσε, γράφοντας στο Task & Purpose, ο Άντριου Μίλμπερν, απόστρατος συνταγματάρχης του αμερικανικού σώματος πεζοναυτών, που έχει υπηρετήσει στο Ιράκ. Αντλώντας από την εμπειρία του στον πόλεμο, αλλά και από τα όσα γνωρίζει για την ουκρανική πρωτεύουσα στην οποία και βρίσκεται αυτή τη στιγμή, καταλήγει σε δυο διαφορετικές εκδοχές για τα επόμενα βήματα του ρωσικού στρατού, τονίζοντας ότι αμφότερες είναι εξαιρετικά δυσάρεστες τόσο για τον πληθυσμό του Κιέβου, όσο και για τη Ρωσία.

• Διαβάστε επίσης: Ουκρανία: Οι ρωσικοί βομβαρδισμοί χημικών εργοστασίων θα μπορούσαν να προκαλέσουν «καταστροφή μεγάλης κλίμακας»

Κίεβο όπως Μοσούλη

Όπως επισημαίνει, τόσο το μέγεθος της πόλης, όσο και ο πληθυσμός της που άγγιζε τα 4 εκατ. πριν το ξέσπασμα του πολέμου, καθιστούν την κατάληψή της ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι ένα τάγμα ελαφρού πεζικού κατά κανόνα είναι σε θέση να καταλάβει τρία με τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα διώροφων έως τριώροφων κτιρίων κάθε φορά. Στη Φαλούτζα του Ιράκ, που το 2004 είχε λιγότερο από το 10% του μεγέθους του Κιέβου, παρά την ισχύ του αμερικανικού στρατού, απαιτήθηκαν σχεδόν 14.000 στρατιώτες και δυο μήνες αποκλεισμού προκειμένου η πόλη να εκκενωθεί από «λίγες χιλιάδες ανταρτών», όπως σημειώνει. Αντιστοίχως, στη μάχη της Μοσούλης το 2017, οι ιρακινές δυνάμεις με την υποστήριξη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους χρειάστηκαν εννέα μήνες για να κατακτήσουν μια πόλη με το ένα τέταρτο του πληθυσμού του Κιέβου.

Δυο εκδοχές για τη ρωσική επίθεση

Ο Μίλμπερν τονίζει ότι καθώς οι Ρώσοι κινούνται προς την πόλη, έχουν στη διάθεσή τους μόνο δυο, δυσάρεστες επιλογές. Η μία είναι να καταλάβουν την πόλη τετράγωνο-τετράγωνο, αφήνοντας πίσω τους κάθε φορά δυνάμεις για να αποτρέψουν την ανακατάληψη από τον ουκρανικό στρατό ή να δημιουργήσουν διαδρόμους προς το κέντρο της πόλης, προκειμένου να φτάσουν σε κρίσιμους στόχους – μια τακτική, αναφέρει, που χρησιμοποίησαν επιτυχημένα οι Ισραηλινοί στη Γάζα και οι Αμερικανοί στη Βαγδάτη. Η οποία όμως καθιστά ευάλωτα τα επιτιθέμενα στρατεύματα και μπορεί να έχει θετική έκβαση μόνο στο βαθμό που υπάρχει αριθμητική υπεροχή και συγκεκριμένοι στόχοι. Οι Ουκρανοί, τονίζει, θα συνεχίσουν να αντεπιτίθενται σε μικρές, αποκεντρωμένες ομάδες, μια ιδανική τακτική για μια πόλη αυτού του μεγέθους.

Ρωσικές δυσκολίες

Η μάχη θα ήταν αιματηρή και παρατεταμένη, τονίζει ο απόστρατος αξιωματικός του αμερικανικού στρατού, θα ήταν μεγάλα για τη Ρωσία, ακόμη και αν δεν αντιμετώπιζε ήδη προβλήματα συντονισμού, διοίκησης και ελέγχου, όπως έχει διαπιστωθεί από την αρχή του πολέμου. «Ωστόσο, οι ρωσικές τακτικές δεν έχουν αποδειχθεί εντυπωσιακές, με το μηχανοκίνητο ελαφρύ πεζικό να φοβάται να εγκαταλείψει την ψευδαίσθηση ασφάλειας που του προσφέρουν τα οχήματά του», σημειώνει, τονίζοντας ότι η πρακτική αυτή θα μεταφραστεί σε ομαδική αυτοκτονία σε μια πόλη με ατέλειωτα καταφύγια για αντιαρματικές ρουκέτες.

Ζητήματα ψυχολογίας

Άλλο στοιχείο που θεωρεί ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο στην πολιορκία του Κιέβου είναι ο ψυχολογικός παράγοντας. Ο Μίλμπερν τονίζει ότι η αυτοπεποίθηση που ένιωθε τις πρώτες ημέρες της μάχης στη Φαλούτζα εξατμίστηκε μέσα σε μια εβδομάδα – ενώ το ηθικό των Ρώσων εμφανίζεται να έχει ήδη καμφθεί. Από την άλλη πλευρά, οι ουκρανοί στρατιώτες θα παλεύουν για την ίδια τους την πόλη, πιθανώς σε μικρή απόσταση από τα σπίτια τους. Και το Κίεβο έχει κεντρική θέση στην εθνική τους ταυτότητα.

Μάχη ή αποκλεισμός;

Έτσι, καταλήγει στο ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει στη διάθεσή του δυο εναλλακτικές, καμιά από τις οποίες δεν είναι αξιοζήλευτη: να περικυκλώσει την πόλη και να εξαντλήσει τους κατοίκους της μέσω του λιμού ή να επιτεθεί στο Κίεβο, στη μεγαλύτερη μάχη σε ευρωπαϊκή πόλη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι δυο επιλογές, τονίζει, θα οδηγήσουν τους αμάχους στην απόγνωση και θα επιφέρουν σκληρό πλήγμα στο ρωσικό στρατό. Ως παράδειγμα, φέρνει την ισοπέδωση του Γκρόζνι, της τσετσενικής πρωτεύουσας, από το ρωσικό στρατό, που εκτιμάται ότι είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 25.000 – 30.000 ανθρώπων ή του 6% του συνολικού πληθυσμού της πόλης.

Τα αποθέματα του Κιέβου

Για αυτό και όπως σημειώνει, το πιθανότερο είναι ότι οι στρατηγοί του Πούτιν δεν προτείνουν την επίθεση, αλλά τον αποκλεισμό της πόλης από τις προμήθειες, για όσο διάστημα χρειαστεί μέχρι την παράδοσή της. Ωστόσο, ούτε αυτό το εγχείρημα θα είναι εύκολο. Το Κίεβο διαθέτει την ισχυρότερη αεράμυνα της χώρας και μέχρι στιγμής καταφέρνει να καταρρίψει τις ρουκέτες με μεγαλύτερη ταχύτητα από ό,τι μπορεί να τις αντικαταστήσει η ρωσική πλευρά. Παράλληλα, έχει δεκαπλάσιο μέγεθος από τη Μαριούπολη, η πολιορκία της οποίας διαρκεί ήδη δυο εβδομάδες. Και στο κέντρο της πόλης περνά ο ποταμός Δνείπερος, μεταφέροντας πόσιμο νερό, ενώ από άκρη σε άκρη του Κιέβου υπάρχουν πηγάδια. Ταυτόχρονα, ο Μίλμπερν επικαλείται πληροφορίες ότι ακόμη και αν κάθε δίοδος προς την ουκρανική πρωτεύουσα αποκλειστεί, οι προμήθειες είναι αρκετές ώστε ο πληθυσμός να αντέξει ακόμη και για αρκετούς μήνες.

Αναγνωρίζοντας ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν εξελίξεις που να ανατρέψουν τη σημερινή εικόνα της κατάστασης – για παράδειγμα, μια ρωσική επίθεση στο Κίεβο από τη Λευκορωσία και η καταστροφή κρίσιμων κόμβων της ουκρανικής αεράμυνας ή η χρήση βιολογικών ή χημικών όπλων. Ωστόσο, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, ο Μίλμπερν εκτιμά ότι το Κίεβο μπορεί να αντέξει για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ η πτώση του θα έρθει με μεγάλο κόστος και για τη Ρωσία.